Home, sweet Honduras...

Lieve allemaal!

Nou ik zit weer op mijn oude vertrouwde stekje te schrijven, geheel bezweet en onder het stof, zoals dat hoort in Honduras. Inderdaad, we zijn weer in El Progreso en het voelt allemaal heerlijk vertrouwd.
Maar ik zal even bij het begin beginnen. Na een lange maar voorspoedige reis zijn we dinsdag in Houston, Texas aangekomen. Daar zijn we blijven slapen in een hostel, omdat we de laatste bus naar Austin niet meer konden halen. Daar zijn we wat gaan eten en vielen we meteen met onze neus midden in Texas in de `Armadillo Palace´, een restaurant dat met al zijn zadels, hertenkoppen texaanse vlaggen niet veel texaanser zou kunnen zijn. We aten een chili van hertenvlees en een megeburger en besloten na ongeveer 24 uur wakker geweest te zijn dat het wel welletjes was. Helaas was het hostel net zo texaans en mochten we niet samen slapen, maar moest ik in de meisjes dorm en david bij de jongens...
De volgende dag hebben we vroeg de bus gepakt naar Austin. Daar sliepen we in een typisch amerikaans sleezy motel, maar naar onze centraal amerikaanse standaarden een paleisje! We bezochten mijn oude huis, Maggie Mae´s en dronken flaming docter peppers en long island ice-tea´s. Heerlijk! Helaas moesten we de volgende dag al weer terug voor het vliegtuig naar Honduras.

Vrijdag 1 september kwamen we na een korte vlucht aan in San Pedro Sula. We werden opgehaald van het vliegveld en hadden nog geen voet in de oficina van proniño gezet, of we werden al opgezogen in het hondurese leven. Daar was Don Jorge (George Mealer), die ons omarmde en mee sleurde in de wervelwind die George is. Voor we het wisten zaten we in de pick-up. Achterin stond een lam vastgebonden, dat af en toe vrolijk een hap nam van het een of ander dat rondslingerde in de truck. Waar het naar toe moest weet ik niet, maar zeker dat George er een geniaal plan mee heeft. Net als met de aap die ze nu in Las Flores hebben... Voor we het wisten werden er allerlei plannen gemaakt voor ons, want iedereen was dolblij dat we er waren. Of David even mee kwam spullen kopen voor de nieuwe bakkerij, en oja Sanja, wil je even een handleiding schrijven over dit en dat probleem dat we hebben met de kinderen..? Er was van alles veranderd, maar toch was alles nog precies als vroeger: geen tijd om te wennen, geen tijd om te treuzelen, direct in het diepe!

Daarna werden we meegenomen naar het nieuwe restaurant dat George en Betty geopend hadden, voor een echt hondurese lunch: rijst, bonen, tortillas en paarse banaan. Uiteraard werd david meteen een baan aangeboden. We moeten eerlijk toegeven dat we even aarzelden voor we het afsloegen.
Daar mochten we even lunchen en ten slotte konden we toen naar het hotel.

Nadat we eenmaal de reis van ons hadden afgewassen, gingen we naar Las Flores. Daar was juist het afscheid feestje bezig van een van de vrijwillgers die de volgende dag weg zou gaan. Toen we aan het hek verschenen kwamen de `guirros´ al aangerend. We dachten dat we er geeneen meer zouden kennen, omdat Las Flores de eerste fase was, maar er bleken er toch een groot aantal te zijn die (helaas) waren weggelopen en nu (gelukkig)weer in Las Flores zaten. Het afscheidsfeestje leek meteen vergeten en we voelden ons wel een beetje schuldig, maar zoveel knuffels en kusjes van zoveel kwajongens konden we zelfs met grof geweld niet weerstaan (en we hebben het geprobeerd!).

´S avonds moesten we naar een `fundraiser´ voor proniño in het restaurant, die George die middag op het programma had gezet. Daar stonden we ineens tussen de rijken van progreso, funds te raisen...;)

De volgende dag volgde het weerzien met La Montaña en de kids daar. Ook dat was fantastisch. La Montaña is enorm veranderd en vooral vooruit gegaan. Er zijn nieuwe gebouwen bij gebouwd, alles heeft een leuk kleurtje en waar eerst bij een hevige regeval de halve berg naar beneden spoelde, groeit er nu gras dat alles een beetje bij elkaar houdt. Maar natuurlijk waren vooral de kinderen het meest bijzonder om weer te zien. Ludin, eerst een slungelig kind van 13, nu een echte man van 15 die werkt en bijna klaar is met school. Rigito, onze kleinste, die nog steeds geen centimeter gegroeid is, maar nu wel Rigo heet. Armando, david zijn grootste fan die direct vraagt wanneer er gekookt gaat worden en of we nou eindelijk al getrouwd zijn. Te veel en te bijzonder om allemaal op te noemen, maar van allemaal krijgen we stuk voor stuk een warme omhelzing.

Iedereen vraagt hoe lang we blijven en keer op keer krijgen we teleurgestelde blikken als ze horen dat we maar een weekje hebben. Zelf beginnen we ook steeds teleurgestelder te raken, want alles voelt zo vertrouwd. Ook het feit dat alles waar we zo hard voor gevochten hebben nu best wel goed loopt, maakt dat we weer heel graag deel willen uitmaken van het wonder van Proniño. In La Montaña hangt een heus rooster met verschillende activiteiten, school, en vrijetijds bestedingen. Er is een nieuw washok en alle kinderen lopen in schone kleren. Als david en ik zien hoe Manuel zijn snoeppapiertje van de grond op raapt en in de prullenbak gooit, schieten ons bijna de tranen in de ogen, ware het niet dat onze mond al open hing van verbazing.
Het zaadje wat we gepland hadden is bijna volgroeid in de mooie sterke plant die we voor ogen hadden.

Al die veranderingen, er zijn nu ook meer educadores, maken dat mijn handen jeuken om weer aan het werk te gaan. La Montaña is nu echt een plaats geworden waar het mogelijk is om meer psychologisch aan de slag te gaan. Er wordt me verteld dat de angermanagement training die ik 2 jaar geleden schreef nu eindelijk uitgevoerd zal gaan worden. Ik heb morgen een afspraak met een van de mensen die dat gaat doen. Fantastisch. Ook heb ik donderdag een afspraak met de psychologe en is david eindelijk gezwicht onder de druk van de kinderen en gaat hij pastelitos maken met ze. De boeken die we mee gebracht hebben worden door de educadores met enthousisme ontvangen en de kinderen in Las Flores laten hun waardering blijken door ze direct uit het kantoor te jatten...

Ook de sfeer is veranderd. Zelfs in Las Flores lijkt het rustiger en zijn ze niet meer de hele tijd bezig kinderen van elkaar of de hekken af te trekken. De educadores houden zelf de structuur aan, al is natuurlijk wel het eerste dat ik hoor van don Pedro dat het vandaag een beetje anders gaat, want... Nou ja, niet alles kan veranderen ;)

Een ding wat ook ontzettend veranderd is, is Progreso zelf. De vooruitgang heeft toegeslagen in de stad die in onze tijd 2 restaurants had, een disco waar niemand kwam en een carwash die de enige plaats was waar je op een terrasje een biertje kon drinken. Er zijn nu zeker 5 echte restaurants en ook de fast food heeft zijn weg naar Progreso gevonden. Er is nu een Wendy´s, Popeye´s, Domino´s, Burger King en Pizza hut en een megagrote Mall is in aanbouw. Dus als we even geen zin meer hebben in rijst en bonen zitten we wel goed. Lelijk en amerikaans als die ketens zijn, zijn het wel mooie nieuwe gebouwen die veel werkgelegenheid bieden en goed zijn voor de inwoners van Progreso. Toch houden wij het voorlopig nog even bij de rijst en bonen...

Onder tussen zitten we al weer als echte hondureños in de bus en ook op straat werden we direct weer herkend. Ons tortilla vrouwtje, de taxichauffeurs, het meisje bij de kassa in de supermarkt, overal waar we komen worden we enthousiast terug welkom geheten en wordt er gekletst of we nooit weggeweest zijn. En de meisjes achter de toonbank bij `Don Pan´ waar David altijd zijn pastelitos haalde, beginnen weer net als altijd te blozen en giegelen bij het weerzien met hun favoriete gringo.

Ik zou nog uren kunnen door schrijven, maar het internet gaat tegenwoordig ietsje eerder dicht hier in Progreso en ik zal proberen ook nog fotos te plaatsen.

Met ons is dus alles goed zoals jullie horen. Wel zijn we druk aan het denken en plannen maken, hoe we hier zo snel mogelijk terug kunnen komen, want een ding is zeker: Progreso en Proniño zijn een stukje van ons geworden en dat zal altijd zo blijven.

Con mucho amor,

David en Sanja

P.S: het is mogelijk dat je een mailtje van dit bericht hebt gekregen, maar je nooit hebt aangemeld voor de mailinglist. Dat komt omdat door een foutje al david zijn contacten uit gmail op de mailing list terecht zijn gekomen. Mocht je geen prijs stellen op een mail als er een nieuw verhaaltje staat, zit er als het goed is een link in de mail waarmee je je kan afmelden.