een klein tipje van de sluier van Fidel (eh, cuba)

!Buenas dias!

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we echt een beetje op een tussenstationnetje tussen twee uitersten. We zitten op een klein eilandje vlak bij Cancun en komen net terug uit Cuba. Morgen vliegen we door naar alles wat Cuba niet is: Amerika. En vandaag kunnen we dus nog ff lekker afkicken van de cariben en alvast een beetje wennen aan het westerse en touristische wat nog komen gaat. Lekker.

Maar goed, jullie hebben natuurlijk al gemerkt,dat ik natuurlijk weer gewoon Sanja ben die dit berichtje schrijft. Een keertje een verhaaltje van Daaf is natuurlijk erg leuk, maar het moet natuurlijk niet te gek worden!
FF denken, waar was ik..? Daaf heeft natuurlijk al verteld van Belize en de aanslag op mijn leven door de bijen (die overigens in het echt veeeeeeeel enger was dan david hem had beschreven... en ja, ik was geprikt!!).
Oja, we zijn dus naar Cuba gegaan. De vlucht ging goed en na een paar strenge blikken van de douane mochten we van Fidel het land in. In de taxi onderweg naar Havana merkten we al dat Cuba behoorlijk anders is dan Honduras of Mexico. Om de honderd meter stonden borden met aanmoedigende leuzen van Fidel: lang leve de revolutie, Vaderland of de dood of de namen en fotos van cubanen gevangen in de tiranie van onze grote vriend George. Vrolijke dingen zoals dat. De taxi bracht ons inmiddels naar het adres van een casa particular waarvan we het adres hadden gekregen via via. In Cuba zijn namelijk geen hostels en zijn alle hotels die bestaan van de staat en dus vreselijk duur. Gelukkig heeft Fidel in de jaren negentig toen het niet zo goed ging met de cubaanse economie aan sommige burgers toegestaan om kamers in hun huis te verhuren aan buitenlanders en zo aan de zwaar begeerde dollars te kunnen komen. Deze dollars zijn voor een cubaan erg hard nodig omdat de meeste dingen alleen in dollars te koop zijn. De gemiddelde cubaan verdient ongeveer omgerekend 8 dollar in pesos nacionales, waarvan hij of zij eigenlijk weinig anders dan groente, fruit of rijst kan kopen. Daarnaast krijgen ze een bonnenboekje waarmee ze sommige levensmiddelen gratis kunnen afhalen. Maar voor de meeste dingen, zoals bv rum, een eerste levensbehoefte voor een cubaan, zijn keiharde dollars nodig. Daarom is er een levendig spel gaande waarin de cubanen op allerlei slimme manieren de dollars van de rijke touristen proberen te pakken te krijgen die eigenlijk alleen voor de staat bedoeld zijn. Maar Fidel zou natuurlijk Fidel niet zijn als hij ook niet in zag dat dat geleur om dollars een beetje raar was. Daarom besloot hij op een dag toen meneer Bush weer eens extra vervelend had gedaan dat het maar afgelopen moest zijn met de dollar en creerde hij zijn eigen nieuwe munt: de peso convertible (CUC), of te wel, de omwisselbare peso. Deze peso heeft exact dezelfde waarde als de dollar en is de munt waarmee iedere toerist geacht wordt te betalen, uiteraard in toeristen prijzen. De meeste spullen zijn alleen verkrijgbaar in cuc en dus voor cubanen ongelovelijk duur (1 cuc is 24 peso nacional waard, wat bijvoorbeeld een fles rum van 5 cuc op een maand salaris brengt voor een cubaan).
Maar goed, wij in de taxi naar de casa en we kwamen uit bij de vrienden van degene die ons verwezen had. We werden hartelijk ontvangen en vielen met onze neus in de boter, want er was net een feestje aan de gang. Direct kregen we een glas rum in de hand en voor we het wisten werd er gedanst en stonden onze tassen in de kamer. Toen het feest eenmaal een beetje bedaard was, kwamen we er langzaam achter dat de oficiele casa particular bij de buurman was en dat wij nu dus in een ilegale casa zaten. Voor ons geen ramp, maar de mensen van het huis konden een flinke boete en zelf gevangenis straf verwachten als we ontdekt werden. Oeps. Maar omdat we inmiddels 'vrienden' waren geworden wilden we ook niet flauw doen en weer weg gaan, want deze mensen waren erg hartelijk en hadden de pesos hard nodig.
Jose-Angel, Cheto voor vrienden (en nu dus voor ons ook), zou ons wel ff naar een restaurantje brengen. Omdat het verboden is voor cubanen om met toeristen op straat te lopen, ging Cheto voorop en moesten wij zo'n 20 meter achter hem lopen als er politie aanwezig was. Nou stond er letterlijk op iedere hoek van de straat een politieagent (en ik overdrijf serieus niet), dus je kunt je voorstellen dat het een gezellige wandeling werd. Dit kat en muis spelletje bleek tevens onze eerste aanraking met de cubaanse manier van oplichten: heel vriendelijk. Onze grote vriend bracht ons naar een 'heel goedkoop' prive restaurant. Dat bleek slecht 20 dollar per persoon en natuurlijk at hij ook een hapje mee... 70 dollar later en inmiddels redelijk bezorgd over ons budget realiseerden we ons dat onze grote vriend uiteraard een flinke commisie ontving (hij moest nog ff terug 't restaurant in om iets op te halen achteraf..;) ). Nou ja, we besloten maar gewoon opgelucht te zijn dat Cuba toch niet zo heel duur bleek te zijn de volgende dag (een maaltijd is gemiddels 6 a 7 dollar pp) en het gebeuren op te vatten als onze eerste oorlogswond.
De volgende dag lukt het ons eindelijk om, na 2 uur rondgeleid te worden door de rug van Cheto en op bezoek geweest te zijn bij onze nieuwe vriend Juan (die overigens geen bij bedoelingen had), Cheto duidelijk te maken dat we nu echt alleen gingen eten en stappen. Hierdoor en door alle cameras en politieagenten hadden we inmiddels een behoorlijk big brother gevoel en hadden we vreselijke behoefte aan een flinke dosis rum en salsa. De rum was snel gevonden, maar de salsa was lastiger. Omdat er in de stad een bijeenkomst van presidenten was uit 100 andere ontwikkelingslanden, was de frequentie van op iedere 4 a 5 hoeken een agent verhoogd naar op iedere hoek een en waren tevens alle straatfeesten verboden. Omdat het leven in Cuba zich vooral op straat afspeelt verlieten we dus na 3 dagen Havana zonder een pas salsa gedanst te hebben.
Daar na gingen we naar Santa Clara een leuk stadje dat geheel is geweid aan de heldendaden van mister Che Guevara himself die hij daar pleegde. Leuk om te zien en dankzij de musea etc begonnen we de geschiedins van de revolutie steeds beter door te krijgen. Na 2 nachtjes zijn we door gegaan naar Trinidad, een prachtig coloniaal stadje met gekleurde huisjes en een soort kinderkopjes in de straten. Dit was een welkome afwisseling van de vervallen wijk waar onze casa in stond in Havana (toen we daar ineens een luide knal hoorden, bleek dat het betonnen balkon van de overburen het begeven had en naar beneden op straat was gestord. Dat was de reden, vertelde het meisje van de casa, dat je in havana altijd midden op straat moet lopen en niet op de stoep...).
In trinidad zijn we lekker paardrij excursies gaan doen en aan het strand gaan liggen. We zaten in een casa bij Bernaldo, een lieve cubaanse man die iedere avond heerlijk eten kookte en volgden salsalessen van een vrienin van hem die professioneel danseres was. Zoals jullie misschien wel merken (of niet...) gooi ik er een beetje vaart in. Het is namelijk al laat en we willen nog ff genieten van onze laatste mojito's aan het strand en heerlijk mexicaans eten. Het is jammer, want er is nog heeel erg veel te vertellen. Cuba is een heel mooi, maar vooral apart land. Het communisme is bijzonder, idealistisch, doodeng en onmogelijk voor te stellen. Zou nog uren door kunnen gaan maar dat doe ik dus niet, ik ga zelfs helemaal stoppen en ook geen fotos meer plaatsen. Een andere keer brengen we jullie weer op de hoogte van alle andere bijzondere en rare en leuk dingen die we hebben meegemaakt. Nu gaan we eerst ff genieten van Mexico en ons geestelijk voorbereiden op de USA (en al onze bagage strippen van alle tekenen van Cuba).

Lieve mensen, 't zit er al bijna weer op helaas... tot maandag of misschien nog tot schrijfs!

kus,

David en Sanja