teken van leven

Hè hè! Daar zijn we dan eindelijk weer! Het heeft wat lang geduurd voor we weer een nieuw verhaaltje op de site hebben gezet, maar nu is het dan toch zover. Excuses voor diegenen die ongeduldig op nieuwe verhalen hebben zitten wachten (al is het wel leuk om te horen dat er zoveel interesse is...:)).
David had een verhaaltje geschreven thuis op de computer en we proberen al een week om dat op de site te zetten maar iedere keer leest de computer de floppy niet. Daar moeten jullie dus nog even op wachten.
Voor iedereen die een beetje ongerust was geworden: geen zorgen, alles is goed, we hebben het alleen een beetje druk gehad.

Ik zal beginnen te vertellen waarmee we het dan zo druk hadden, want veel mensen hebben ons gevraagd wat we nou precies doen. Nou is ons dat zelf ook niet altijd duidelijk, maar ik zal het proberen uit te leggen. David werkt voornamelijk in Las Flores als groepsleider. Dat wil zeggen dat hij op de kinderen past en zorgt dat alles goed gaat. Ook is hij deze week begonnen met het geven van kooklessen aan de kinderen. Ze vinden het hartstikke leuk om te doen en nog veel leuker om met zijn allen alle lekkere dingen op te eten die ze maken. Deze week hebben ze taarten gebakken, groot feest dus!

Mijn taak is wat vager te omschrijven, maar je zou kunnen zeggen dat ik La Montañ, het centrum waar de kinderen heen gaan nadat ze afgekicked zijn en wat manieren hebben geleerd, een beetje aan het reorganiseren ben. Ik heb me de taak toe geeigend om daar orde op zaken te stellen. De structuur was daar eigenlijk helemaal weg gevallen en naast het eten was er weinig van een dagritme meer over. De kinderen zijn helemaal niet meer gewend om met enige vorm van discipline om te gaan en doen waar ze zin in hebben. Als je dan aan een van de leerkrachten vraagt: waarom is dat kind niet in de school? krijg je als antwoord: hij heeft geen zin... Juist, niks meer van dat dus. Sanja aan het werk! Christina de psycholoog heeft ze al heel vaak gezegd hoe het anders moet, maar de hondurezen zeggen vaak ja en doen dan nee. Ik ben nu begonnen om niet alleen advies te geven maar ook echt te controleren of het echt gebeurd en dingen die ze moeilijk lijken te vinden samen met ze te doen. Dat lijkt de enige manier te zijn. Het is niet echt het werk van een psycholoog, maar anders gebeurd er niks ben ik bang. Ik help ze bv met het maken van een rooster voor de dag en met het plannen van de activiteiten en zo. Ik vind het best wel leuk, al word ik af en toe wel gillend gek van het feit dat simpele dingen gewoon niet gedaan worden. ("ze willen niet....").

Op de school in La Montaña gaat het nu al wat beter. Ik heb een beloningsysteem ingevoerd en de kinderen uigelegd dat school niet vrijwillig is, maar dat het verplicht is en dat `ik heb geen zin...` geen reden is om niet te gaan. Verder heb ik postgevat voor de deur en is het heel simpel: niemand verlaat de klas voor de les is afgelopen. punt. Klinkt heel simpel en logisch voor ons, maar de kinderen vonden het maar raar. "Ik wil weg, want ik heb geen zin meer". Langzaam maar zeker beginnen ze nu echter wel door te krijgen dat er niks anders op zit dan maar gewoon mee te doen met de les. Hoera!
Wat mijn werk wel wat lastig maakt is het feit dat niemand mij echt opgedragen heeft dit te doen, al vind iedereen het wel fijn dat het gebeurd en vinden ze dat het hoog nodig was. Omdat ik echter niet echt een officiele rol heb, krijg ik dingen vaak laat te horen en dat gooit dan alles weer in de war. Ze zijn hier zoiezo niet echt van het communiceren dus het kan gebeuren dat ik de kinderen net heb uitgelegd dat we een dagschema hebben en dat ze dat moeten volgen en dat vervolgens de directeur binnen komt die alles om gooit en zegt dat we iets anders gaan doen. Maar ja, dat is denk ik hondurees.
Het voelt af en toe wel raar om als vrijwilliger de mensen daar te vertellen wat ze moeten doen, maar ze lijken het heel normaal te vinden en werken heel goed mee (op de omslachtige, hondurese bureacratie en traagheid na dan..)

Maar op het moment dat ik dit schrijf hebben we eigenlijk al vakantie!! We gaan zondag ochtend weg voor een weeekje Nicaragua. Lot zit daar op dit moment en we gaan haar daar ontmoeten. We vertrekken zondag ochtend om 09.00 uur uit Progreso naar Tegucigalpa (de hoofdstad van Honduras). Daar blijven we voor de nacht en nemen dan maandag ochtend vroeg de bus naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Waarschijnlijk blijven we daar ook weer een nacht slapen en gaan we dan dinsdag naar Granada (Jep, deja vu! Dit keer alleen iets verder weg), waar we Lot en een vriendin ontmoeten. Woensdag begint hier de Semana Santa, pasen als het ware. Het is een heel groot feest en iedereen is vrij. We blijven waarschijnlijk heel semana santa in Granada, want reizen is erg lastig in de semana santa. Ik heb er ontzettend veel zin in om eindelijk weer een vertrouwd Nederlands gezicht te zien! En lekker vakantie te houden natuurlijk. Ga de kinderen wel een beetje missen denk ik.

Hmmm what else? Oja, we zijn bezig om wat fondsen te werven omdat het leven hier toch iets duurder is dan verwacht. Ik ben een email aan het schrijven aan uitgevers om te vragen of ik een column mag schrijven... Wel spannend. Verder is het lastig om geld te verdienen terwijl je fulltime werkt (ik weet dat dit gek klinkt...hi hi) dus als iemand nog suggesties heeft: graag! (en als iemand nog geld over heeft: bankrekeningnr xxxxxxx tnv Sanja en David in Amsterdam, graag! ;) ).

David zit nu op zijn spaanse les. Het heeft even geduurd om het rond te krijgen (tja, we zijn in Honduras he...) maar nu is het dan zover. Hij vind het erg leuk, maar daar zal ie hopelijk binnenkort zelf nog iets overschrijven.

Oja, tenslotte: Annie en Nicky (onze huisgenoten) hebben ook een waarbenjij.nu pagina opgezet (Das best knap gezien het feit dat het een nl pagina is). Ze hebben er foto`s op staan van onze camera. Wie het leuk vind kan ook daar een kijkje nemen. Er staan foto`s op van de kinderen en van ons. Sommige staan misschien ook al op onze pagina, maar dat moet je dan maar voor lief nemen. Het adres is www.annieandnicky.waarbenjij.nu

Zo ik ga langzaam aan stoppen met schrijven. We genieten iedere keer met volle teugen van alle reacties en persoonlijke emails. Herman, bedankt voor de stroopwafels en je leuke verhaaltje, we waren even helemaal terug op de grote markt in Haarlem! (ze waren helaas inderdaad een beetje oud geworden in middels...)
Nirv: je huis ziet er prachtig uit! Heel veel sterkte met het opknappen en Marc met zijn nieuwe baan!

Zo dit was het echt, ik ga gauw naar huis, naar mijn tortilla met bonen en rijst...mmm!

duizend kussen en knuffels,

Daaf en San