Warm welkom, mooie mayas en Mc Internet...

Lieve iedereen,

Na een tijdje rondgezworven te hebben in kleine plaatsjes met weinig internet zijn we nu echt wel weer terug in de bewoonde wereld. We zijn in Antigua, Guatemala en er is hier zelfs een McInternet!! Inderdaad, een MacDonalds met gratis internet bij je big mac... Naast de McInternet lijkt Antigua een hele leuke stad te zijn. Het is een Mekka voor internationale studenten om spaans te leren, en ongeveer de helft van de mensen die op straat lopen is dus blank. Ook heeft het tot gevolg gehad dat er heel veel leuke, cafees, restaurants, etc. zijn. Heel modern en internationaal allemaal. De stad zelf is ook heel mooi en vol met oude gebouwen en coloniale architectuur (geloof ik).

Voor de genen die zich afvragen wat we sinds de vorige keer hebben uitgespookt, zal ik weer even terug in de tijd gaan. Zoals gezegd zijn we dus de kinderen gaan bezoeken in El Progreso. We waren een beetje bang dat het een anti-climax zou zijn en dat ze het raar zouden vinden, maar het was ontzettend leuk! De kinderen waren allemaal heel enthousiast en kwamen gillend op ons af rennen en om onze nek hangen. In las Flores waren ze wel een beetje verbaasd, want daar wisten ze niet dat we zouden komen. Maar na de verbazing was iedereen daar ook heel blij. We zijn twee dagen geweest en alles was heel ontspannen. Ondanks dat het nu dus eindelijk echt de laatste keer is voor een hele lange tijd, was er geen sfeer van afscheid. Iedereen (en wij ook) was gewoon heel blij dat we er waren en de nadruk lag vooral op deze extra bonus en niet meer op het weg gaan. Dat was echt wel fijn na het moeilijke afscheid de vorige keer. George (de oprichter van Proniño) bleef maar vragen of we niet toch nog wilden blijven, of anders misschien terug wilden komen na een aantal maanden... Dat was wel leuk, en als we geen werk in Nederland kunnen vinden ligt er dus altijd nog een baan als psycholoog op me te wachten in Honduras.

Het me er niet mee bemoeien ging me redelijk goed af, al lukte het natuurlijk niet helemaal. Het werd vooral lastig gemaakt omdat de educators eigenlijk direct weer om raad begonnen te vragen. Moet toegeven dat ik dat ook wel erg leuk vond weer. Verder heb ik over het algemeen rustig toegekeken naar de veranderingen en de kinderen uit gelegd dat ik nu echt niks meer voor ze kon doen ("Sanja, Sanja, we mogen nooit meer weg naar onze familie op zondag..., Sanja, we krijgen geen prijzen meer aan het eind van de week..":Ja liefje, ik weet het...). Het klinkt zo misschien een beetje of er alleen maar slechte dingen veranderd zijn, maar dat is absoluut niet zo hoor. Max en Jean-Marie, twee vrijwilligers uit engeland en frankrijk, doen heel goed werk en proberen carlos in toom te houden. Ook werkt Flor, een hele goeie lerares, nu op La Montaña en laat zij de rest heel goed zien hoe het wel moet. Zeker in in het begin leek alles heel goed te lopen. Na een tijdje had ik natuurlijk allerlei, laten we het 'ideeen' noemen, over hoe het anders kan/moet. Maar die heel braaf voor me gehouden, tenzij er naar gevraagd werd! Ook heb ik nog wel heel even mijn voet neer gezet en ervoor gezorgd dat een aantal folders (multomappen) die ik had gemaakt voor de educators, eindelijk uitgedeeld werden. Ik had ze in de office gelaten, want dan zouden zij er voor zorgen dat er ook ècht wat mee gedaan werd, want het was zo belangrijk... ja, ja. Na een maand lagen ze nog in de office want het bestuur moest er naar kijken. Maar ik had ze niet voor het bestuur geschreven en wel voor de educators en vond het niks dat mijn psychologische raporten lagen te stoffen en te dateren in de office terwijl de educators fouten bleven maken die makkelijk te vermijden zijn, mits ze de juiste info hebben. Toen we weg gingen kreeg ik eindelijk het heugelijke nieuws dat de mappen direct uitgedeelt waren. Hoera!

Na ons vertrek uit El Progreso zijn we richting guatemala gegaan. Via een hele hobbelige grens weg, die voor een goede reden niet zo heel veel gebruikt wordt (Na twee uur zat ik met mijn armen om mijn buik om mijn ingewanden vast te houden tijdens het gehobbel en gestuiter tot wel 20 centimeter boven de bank), kwamen we bij corinto Guatemala binnen. Daarvandaan zijn we met een bootje door gegaan naar Livingston, een garifuna dorpje aan de kust dat alleen per boot te bereiken is. Na 2 rustige daagjes daar, gingen we weer verder, naar Tikal. Om weg te komen hadden we voor een 'excursie' gekozen. Een bootje dat via allerlei leuke plaatsjes en jungle ons naar de bus voor Tikal zou brengen in het volgende stadje. Het woord 'excursie' zat er weer in dus jullie raden het al: koud en heeel veel regen. Na een half uur onder een zeil te hebben geschuild en gebibberd (en dus niks konden zien)besloten we dat excursies ons geen geluk brachten en dat we de trip dus maar als gewoon vervoer moesten zien. Als door de goden gehoord, klaarde de hemel op en verdween de regen. De laatste 2 uur konden we dus opdrogen en nog wat om ons heen kijken! Lang leve vervoer!

Vanuit Livingston zijn we dus naar Tikal gegaan (of eigenlijk naar flores, een dorpje in de buurt van Tikal). In Tikal zijn de grootste maya ruines ooit geloof ik en het moest erg leuk zijn. Het ligt helemaal bovenin Guatemala, in de Jungle. Omdat dit ook eigenlijk weer een excursie was, zagen daaf en ik dit keer de bui al hangen en bekakt met warme kleding en plu op pad. Maar misschien omdat we het vervoer zelf hadden geregeld, was het hardstikke leuk! De tempels waren heel indrukwekkend en vooral het uitzicht over de jungle was super, vanaf de hoogste tempel. Helaas had daaf nog wel last van zijn voetje (oorlogswond nog van de vulcaan), maar hij heeft dapper doorgestapt en we hebben alles kunnen zien.

Na Tikal zijn we door gegaan naar Coban en van daar uit naar een klein dorpje, Lanquìn. Er zijn hele mooie grotten en een stuk met watervallen en natuur in Semuc Champey, vlakbij. Wederom dus een excursie gehad die erg goed beviel en we houden onze vingers gekruisd dat ons geluk gedraait is...

Na al die tijd in rustieke dorpjes en toch nog wel koud weer, zijn we vandaag dus in antigua aangekomen. We moesten via guatemala city, wat echt een gigantische stad is. We hebben er niet veel van gezien want iedereen raadde ons aan maar zo snel mogelijk door te gaan, maar het is lawaaiíg, vol uitlaatgassen en ontzettend rommelig. Precies zoals je dat dus verwacht in centraal america. Maar met nog maar weinig tijd, besloten we het maar bij een middagje te houden.

Daaf en ik gaan zo proberen een keuze te maken uit de enorme hoeveel heid leuke restaurantjes en lekker westers smikkelen!

Wederom ga ik proberen fotos online te zetten, maar ja, je weet hoe het gaat. Zal echt mijn best doen.

dikke kus en knuffel uit backpakkers heaven,

San en Daaf