Las Flores, La Montaña en meer

Hallo!

Zo, deze keer heb ik echt wat meer tijd om te schrijven. Het is toch nog wel lastig om regelmatig op het internet te komen. Aan internet cafes geen gebrek, maar aan tijd helaas wel. Ons huis staat een beetje in een buitenwijk en tegen de tijd dat we na het werk thuis zijn en gegeten hebben is het moeilijk om nog een taxi naar het centrum te krijgen. Maar we doen ons best want we vinden het ontzettend leuk om al die lieve emails van iedereen te lezen.
Voor iedereen die medelijden met ons had vanwege het weer: het is totaal omgeslagen en het is nu strak blauw en bloed heet sinds afgelopen vrijdag. Het is echt plakken van het zweet. We weten niet exact hoe warm het gemiddeld is, maar op dit moment is het 37 graden (het is nu 17.15 uur), dus rond 12.00 zal het wel ruim over de 40 zijn (zo voelt het in ieder geval wel!).
De afgelopen week zijn we voornamelijk aan het wennen geweest in Las Flores en deze week gaan we meekijken in La Montaña. Ik zal een beetje vertellen wat de organisatie en de twee centrums inhouden.
Las Flores is een centrum iets buiten de stad waar de kinderen komen die direct van de straat komen. Ze worden door de rechter bevolen om daar te verblijven en mogen dus ook niet weg. Bijna alle kinderen zijn lijmverslaafd en kampen de eerste 3 tot 8 weken met afkickverschijnselen. Op dit moment is er net een nieuwe groep van 15 kinderen die er 3 weken zit. Het is een vrij heftige groep kinderen omdat ze al vrij oud zijn (ongeveer tussen de 12 en 16 jaar) en allemaal een vrij heftige problematiek hebben. Het werk in Las Flores bestaat op dit moment dan ook vooral uit opletten dat de kinderen niet ontsnappen (ze doen geregeld pogingen)en elkaar niet vermoorden of ernstig verwonden. Dit gebeurd door redelijk strakke regels en het zo veel mogelijk bezig houden van de kids. Ook is er de eerste tijd een soldaat aanwezig in het huis die helpt de orde te handhaven enn kinderen terug te halen die proberen te ontsnappen. Dit klinkt een beetje rigoreus allemaal, maar het is echt nodig. Het zijn hele lieve kinderen die je ontzettend kunnen knuffelen, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ze ontploffen. (Een paar dagen geleden probeerde eentje david te vermoorden met een potlood omdat hij hem verhinderde een ander kind in elkaar te slaan). Maar dat zijn excessen die gelukkig goed opgevangen kunnen worden. Op de dag dat wij er voor het eerst waren zijn er vier kinderen ontsnapt, maar die zijn gelukkig allemaal weer gevonden. Helaas is er twee dagen later weer eentje vandoor gegaan die niet meer terug is gekomen. Dat is best wel een naar idee want het was een heel leuk jongetje en je wil je niet voorstellen dat die nu dus weer op straat slaapt en lijm snuift. Maar ja, je kan ze niet allemaal redden blijkt dus maar weer.Het is vreemd als je bedenkt dat deze groep al wat ouder is want door de ondervoeding en het lijm snuiven zijn ze allemaal erg klein van stuk en hebben ze een ontwikkelingsniveau ver beneden hun kalenderleeftijd. Je ziet dan een gozertje van 15 dat nauwelijks tot mijn zij komt rustig zitten kleuren of met veel moeite een poppetje tekenen. Het is dan moeilijk voor te stellen dat hij al zo oud is.
La Montaña vormt de tweede fase van het project. De kinderen daar zijn heel anders dan de kinderen in Las Flores (zij komen wel uit las flores). Ze zijn erg gezellig en je hoeft niet voortdurend op ze te letten. Uiteraard hebben ook zij nog allerlei problemen, maar een stuk minder dan de kids in las flores. De kinderen in La montaña krijgen ´s ochtends les en ´s middags gaan ze allerlei activiteiten ondernemen. Het centrum is heel mooi gelegen op een berg (vandaar de naam) en de kinderen hebben er alle ruimte. De groep kinderen die er nu zit is wat jonger dan de groep uit las flores, nl van 6 tm 16. Deze week gaan we daar wat meer mee lopen en ontdekken we helemaal hoe alles daar precies gaat. Ook blijven we er een nachtje slapen. Daaf en ik zullen waarschijnlijk allebei in beide centra aan de slag gaan.
Van het weekend zijn we met zijn vieren (wij, annie en nicky) naar san pedro sula geweest om nicky haar verjaardag te vieren. We zijn heerlijk uit eten geweest, een welkome afwisseling na alle rijst en bonen. Daarna wilden we naar een bar en gingen dus met de taxi naar de ´zona viva´ daar kwmen we erachter dat de ´zona viva´ niet heel erg viva is en ongeveer 6 bars telt. Het uitgaansleven stelt dus niet heel veel voor...Gelukkig was er wel drank en dus werd het toch nog een hele gezellige avond. We sliepen in een hotel en zijn de volgende dag terug gegaan. Voor daaf en mij was het hotel helemaal een traktatie want we slapen nog steed in de kuil met bed erom heen. We hadden vrijdag eindelijk nieuwe bedden gekregen (nou ja, tweede hands), maar toen we die hadden schoongemaakt kwamen we er achter dat die helemaal vol zaten met termieten! Behoorlijk balen dus. Gister hebben we een soort stink spul gekregen waar we de bedden mee hebben ingesmeerd en als het goed is zijn ze nu termiet vrij. Wel stinken ze nu zo dat we er nog niet op kunnen slapen... We hopen dat dat vanavond wel kan, maar in honduras gaat niks snel dus ook de bedden zullen het wel rustig aan doen.
Alle mensen hier zijn wel heel erg aardig en vinden ons ´gringo´s´ super interessant. Iedereen gaat er vanuit dat we amerikanen zijn (andere buitenlanders kennen ze eigenlijk niet) en ze willen allemaal de paar woorden engels die ze kennen graag gebruiken.
El Progreso is wel een leuke stad. Het stelt inderdaad niet veel voor, maar het heeft wel een gezellige uitstraling en het is in het centrum altijd druk op straat. Op iedere hoek staan mensen fruit of iets dergelijks te verkopen. Alle gebouwen zijn niet hoger dan een of twee verdiepingen en vervallen, maar ze zijn vrolijk gekleurd en dat geeft de stad een leuk aanzicht. Bijna ieder huis of winkeltje wordt gesponserd door coca cola of pepsi. De meeste wegen zijn van zand (zeg maar :stof)met grote kuilen erin waardoor het rijden in een auto het gevoel geeft of je op een mechanische stier moet blijven zitten. Op veel plaatsen kan dus ook alleen in wandel tempo gereden worden (ondanks dat ligt er af en toe inneens heel ijverig een verkeersdrempel...!).
Op een van de foto´s is de pulperia te zien die vlak bij ons huis is. Dat is een heel klein winkeltje waar je de belangrijkste spullen kan kopen (chips, cola, bier...:)). Er zijn er duizenden van in heel progreso.
Oja, mam en iedereen die het nog ff duidelijk wil hebben: het is hier 7 uur vroeger dan in nederland. Ik schrijf dit stukje nu om 18.00 uur onze tijd en 01.00 jullie tijd. Ik ga stoppen want dit bericht is al weer veel te lang geworden. We denken veel aan jullie en missen jullie, maar we zijn erg blij met alle lieve mails en reacties.

dikke kus uit een zonnig, stoffig en heet Honduras,

San en Daaf