Snik, snik, en toch wel spannend...

Lieve mensen, queridos amigos...

(Abajo se encuentre un mensaje en español para los hondureños...)

Zoals jullie al gezien hebben is het zover, we hebben eindelijk de stap genomen en de navelstreng doorgeknipt... Na ons vertrek nog zo lang mogelijk uitgesteld te hebben, hebben we nu dan echt Progreso en onze kindertjes verlaten. We zijn nu onderdeel van het echte `reizigerscorps' dat lekker rond reist en doet waar het zin in heeft. De eerste nacht was wel goed bevallen, maar we zijn nog wel een beetje newbees, das wel duidelijk. Het voelt wat onwennig om nu helemaal zelf te moeten/mogen bedenken wat we gaan doen en niet meer duizend en een dingen te hebben die we moeten regelen. Onwennig verbazen we ons dat we hier niet op iedere hoek een baleada (tortilla met bonen en kaas) kunnen scoren en dat er zoveel te doen is in de stad.

Het weg gaan was spannend, maar ook best wel moeilijk. We zijn eigenlijk al een paar weken bezig geweest met weg gaan, omdat we steeds toch nog maar een paar dagen bleven. Twee weken geleden hadden we al ons afscheidsfeest, dat dus een beetje als mosterd voor de maaltijd kwam. Daarna dachtern we dat we over een week weg zouden gaan en moesten we met pijn in ons hart ons apartementje verlaten, waar we ons zo thuis hadden gevoeld. Toen bleek dat het pakje dat we verwachten toch nog iets langer op zich zou laten wachten besloten we dan maar een paar dagen later weg te gaan. Toen het weer wat krap werd moesten we het wèèr uitstellen, tot hilariteit en frustratie van de mensen die een afscheid voor ons probeerden te plannen. Er werden al twijfels geuit of nou echt nog wel weg zouden gaan.

Maar afgelopen vrijdag en zaterdag was dan toch echt de tijd gekomen van afscheid van alle kindertjes en de mensen van Proniño. Vrijdag gingen we naar Las Flores. De kinderen hadden allemaal tekeningen gemaakt en vertelden ieder om de beurt waarom ze ons dankbaar waren. Wij hadden voor iedereen een foto van onszelf (op verzoek van de kids) en een grote fotolijst met allerlei fotos van de kinderen. Iedereen vond het erg mooi. Na de formaliteiten moest er natuurlijk een piñata gedaan worden en daarna werd er gedanst. Het was heel gezellig en we zouden bijna vergeten dat we weg gingen. Het weg gaan was wel moeilijk, vooral toen we zagen dat sommige kinderen het er erg moeilijk mee hadden.

Voor mij moest het moeilijkste echter nog komen, want de kinderen van La Montaña zijn toch eigenlijk net mijn eigen kinderen. 8 maanden hebben we lief en leed gedeeld en dat vergeet je toch niet zo snel. Ze hadden ook een heel programma voorbereid, met tekeningen en toespraken. We werden bedankt voor de kook- en computerlessen (daaf) en voor alle wijze raad (san). (Ik zal proberen of het lukt een paar van de filmpjes online te zetten) Het was heel ontroerend en ik had moeite om niet al direct toen in tranen uit te barsten. Toen werd er ook gefeest met piñata en dans en tenslotte kwam George nog een speech geven. We kregen twee hele mooie oficiele certificaten om ons te bedanken voor ons trouwe, profesionele werk voor Proniño (zie foto). Ook hadden we natuurlijk voor alle kinderen fotos en een fotolijst gemaakt.Toen het einde in zicht kwam begon de sfeer een beetje over te slaan. Een aantal kinderen waren erg verdrietig en hadden niet meer zo veel zin in feest. En wij eigenlijk ook niet. Het enige dat je dan nog wil is alle kinderen knuffelen en nooit meer loslaten. Na iedereen een hele dikke knuffel gegeven te hebben en met moeite weer te hebben losgelaten, verlieten we met tranen in onze ogen de berg. Dag lieve kindjes! Tot snel! We doen ècht ons best om snel terug te komen...We houden van jullie! En zwaaien tot we niet meer konden.

`S avonds hebben we onszelf nog wat opgevrolijkt door een frisse duik te nemen in het zwembad van Yeico`s (de bar om de hoek) en met Max en Stefanie uit eten te gaan. Het was erg gezellig en een goede afsluiter van een mooie tijd. Uiteindelijk hebben we uiteraard nog een biertje gedronken bij Yeicos, waar het allemaal ooit ook eens begon.

Gister ochtend hebben we toen vervolgens alles ingepakt en ons klaar gemaakt om weg te gaan. Toen we dachten dat we dan echt klaar waren om te gaan, liet Fulano (de hond) ons nog even weten dat hij daar heel anders over dacht, door te ontsnappen. Na een zoektocht door de buurt, hadden we hem eindelijk gevonden en weer terug geleid naar het huis. Nee fulano, je kan helaas niet mee.

Op dit moment zitten we in een hostal in La Ceiba waar we al twee keer eerder zijn geweest. Dat maakte het hele weg gaan wel wat makkelijker, want we hielden ons gewoon voor dat we een weekend tripje gingen maken. Het is ook erg gezellig, want we kennen de eigenaren nu een beetje (zijn van origine nederlanders) en het voelt ook nog wel heel vertrouwd. We hebben besloten ons over te geven aan het reizigers leven en morgen te gaan white water raften op de rivier. Waarschijnlijk gaan we dan overnachten in een jungle lodge en de dag daarna door naar Trujillo.

Hoe dat allemaal wordt dat horen jullie de volgende keer. Nog half in ontkenning dat we Progreso hebben verlaten gaan we jullie achter laten met een dikke knuffel en kus,

Sanja en David

(Hier volgt een stukje in het spaans voor de hondurezen...)

Hola Amigos!

¿Como estan? Con nosotros todo va bien, aunque ya todos ustedes de El Progreso nos faltan muchisimo. Ayer (domingo)hemos tomado el autobus a La Ceiba, donde estamos ahorita. Nos sentimos muy extraño, saliendo de el Progreso, pasando La Montaña. Hemos mirado si les podriamos ver y saludado mucho!
Queremos agradecer a todos por el despedido, que fue muy lindo. Nos costò mucho despedirnos de ustedes, especialmente porque les queremos tanto. Vamos hacer todo lo posible para regresar lo mas pronto posible. A noche pasemos todo la noche hablando de proniño y todo la gente bonito que hemos conocido en Progreso... Entonces saben que siempre estaran en nuestros corazones (¡y bocas!).
En este pagina (que lamentablemente es en holandes) pongamos las fotos de nuestro viaje y del despedida. Cuando van donde dice 'fotoboek', encuentren todas las fotos que hemos puesto hasta ahora. Abajo de este mensaje tambien we encuentren fotos de las despedidas etc. Si quieren pueden inscribirse en el 'mailinglist' con su email. Cada vez cuando hay un mensaje nuevo recibirà un email. Si quieren dejar un mensaje para nosotros, lo pueden hacer en este pagina, solo hay que dejar su mensaje y apretar el buton 'plaats reactie'. O pueden mandar nos un email en: sigoddijn@hotmail.com (sanja) o d_kort@msn.com (david).
Bueno, Esperamos que les vaya bien a todos,nos seguimos en contacto,

un gran beso y abrazo, de Sanja y David