Carnaval in Ceiba- donderslag bij heldere hemel!

¡Buenos dias queridos amigos!

Na een aantal weken zitten daaf en ik gelukkig weer even in wat rustiger vaarwater. De hele tragedie met de familie van Lucas lijkt zelfs af en toe al weer ver weg. De kinderen die in Proniño opgevangen waren zijn ongeveer anderhalve week geleden opgehaald door de rechtbank en in een instelling in Tegucigalpa geplaatst. Waar precies is niet bekend, omdat ze als kroongetuigen nog steeds onder bescherming staan. Ik vond het zelf wel jammer dat ze weg gingen, want ik was me toch wel een beetje aan ze gaan hechten. Het is een naar idee dat we niet precies weten waar ze zijn en de staatinstellingen zijn niet altijd heel erg leuke plaatsen voor jonge kinderen. Aan de andere kant zullen ze daar zws wel veiliger zijn dan in La Montaña. Lucas zelf doet zijn uiterste best om de kinderen terug te krijgen zodat ze bij hem kunnen gaan wonen. Hij is zo`n beetje hun laatste familie en wil dat ze dat niet ook nog kwijt raken. Daarnaast is hij bang dat de kinderen misschien geadopteerd zullen worden. Omdat ze nl om veiligheidsredenen geregistreerd staan als dat ze helemaal geen familie meer hebben. De nasleep is dus nog lang niet afgelopen voor Lucas en zijn familie, maar in La Montaña heeft het normale leven weer zijn intrek genomen.

Daaf en ik hebben het er de afgelopen weken even lekker van genomen. Omdat onze tijd hier in Progreso helaas bijna op zijn einde begint te lopen, profiteren we nog even van onze tijd hier om leuke weekendjes weg te gaan. Vorig weekend (weekend van 21 mei), hebben we lekker de vrijdag vrijgenomen om naar het carnaval in La Ceiba te gaan. Dat is erg beroemd hier schijnt. Mensen komen van heinde en ver om het te zien. We waren gelukkig nog net op tijd om een van de laatste, redelijk shofele, hotelkamers te vinden voor slechts de dubbele prijs als normaal.
De eerste avond kwamen we natuurlijk direct nederlanders tegen en met hun en een iers jongen hebben we eerst lekker gifiti gedronken. Gifiti is een traditionele garifuna drank (de garifunas is een negrooide bevolkingsgroep die nog heel traditioneel leeft in kleine dorpjes rond de kust) gemaakt van goedkope, sterke rum vermengd met allerlei soorten kruiden en als je geluk hebt en de 'real stuff' weet te bemachtigen, ook mariuana. Redelijk lichthoofdig zijn we vervolgens het carnaval in gedoken, waar we ons (vreetkick?) gewaagd hebben aan eten wat op straat bereid wordt. Heel erg lekker! Er bleek niet heel veel te doen te zijn dan eten, drinken en kijken naar podia waarop de plaatselijke jeugd strijd om als beste 'punta-danser' verkozen te worden. Het dansen van de punta komt er min of meer op neer dat een meisje in een kort rokje zoveel mogelijk met haar billen schud en al dansend, sexuele standjes uitbeeld met de man met wie zij danst. Dit klinkt als ordinaire porno (en als ze geen kleren aan hadden gehad zou het er ook niet ver van daan zijn), maar het is toch echt cultuur. Gezegd wordt dat de punta is ontstaan in de tijd van de slavernij, toen de mannen en de vrouwen in aparte kampen leefden. Ze waren niet toegestaan om fysiek contact te hebben, dus dansten de vrouwen de punta als vervanging en om de mannen te verleiden...
Ondanks dat dit dus best interessant klinkt, wordt het al gauw saai omdat er toch maar een beperkt aantal standjes is dat het leuk doet op het podium. Gelukkig vonden we toen een standje waar er roulette gespeeld kon worden. Omdat we met briefjes van een lempira speelden (waarde ongeveer 5 cent) is het gevaar op verlies niet heel groot en kun je een hele tijd doorspelen. Uiteraard is de winst ook niet super, maar toch blijft het een kick als je plaatje (was een beetje kinder-roulette) valt en je 0.50 cent mag inkasseren!
Het echte carnaval begon pas 2 dagen later, nl op zaterdag. In het begin viel het ons erg tegen allemaal, want toen de roes van de gifiti was uitgewerkt was er niet echt veel meer te doen. De grote beroemde opttocht begon en het eerste half uur kwamen er mannen op paarden voorbij die niet konden paard rijden. Na ongeveer 2 uur kwam de optocht echter op gang en keamen de braziliaanse danseressen uit de kast! De sfeer werd gezelliger met het afnemen van de zon en uiteindelijk belanden we om 07.00 uur `s ochtends in onze duurbetaalde hotelkamer. Eindelijk weer eens een oude, vertrouwde nacht doorhalen! We hebben ook wat foto`s genomen zodat jullie een beetje kunnen meegenieten... Een ding wat erg apart was van het carnaval, is dat de (rijke, meestal blanke) mensen en de mensen van de optocht, kralenkettingen in het publiek gooien waar mensen bijna letterlijk hun leven voor wagen om ze te bemachtigen. Wat het idee hier achter is hebben we niet precies kunnen achterhalen, maar het doet een beetje aan de indianen denken met hun kralen en spiegeltjes... (zie ook de foto's).

Toen we de zaterdag van het Carnaval uit ons hotel liepen hadden we een hele vreemde, zeg maar freaky ervaring. Ons huis in Progreso staat achter 'de chilera', de chili-fabriek en als we een taxi nemen dan vragen we dus of ze ons naar de chilera brengen (straatnamen doen ze niet aan, vandaar). Omdat we redelijk opvallen in Progreso en bijna iedere taxi chaufeur in Progreso inmiddels lijkt te weten waar wij wonen (ook degenen met wie we nog nooit mee zijn gereden), worden we op straat regelmatig na geroepen met: 'La chilera! La Chilera! door de taxi`s die ons willen meenemen. In eerste instantie schonken we er dus niet veel aandacht aan toen we in La Ceiba (zo`n 3 uur rijden van Progreso) iemand hoorde roepen: La chilera! La chilera! Toen we ons echter realiseerden dat we in La Ceiba waren, dachten we allebei dat we gek waren geworden. Toen we ons echter omdraaiden om te kijken wie ons riep, bleek dat we toch niet gek waren. Daar stond een taxi uit Progreso die onze aandacht probeerde te trekken!! We moesten erg lachen en ook de chaufeur vond het erg grappig. Hij was zelf ook lekker carnaval aan het vieren. We voelden ons ineens wel heel beroemd, dat we zelfs in La Ceiba op straat werden herkend! Honduras is klein...

Verder zijn we twee weekendjes naar Tela geweest, een kustplaatjes vlak bij Progreso. We hebben lekker aan het strand gelegen en heel lekker gegeten.

Op dit moment is het heel druk in huis, want Nicky's moeder is op bezoek en ook de vriend van Annie is bij ons voor de komende 6 weken. Nicky en haar moeder gaan morgen voor tien dagen op vakantie, dus dan hebben we wel weer iets meer ruimte in huis. Hoewel we het erg gezellig vinden hoor, zo`n full house! David is blij dat hij eindelijk een beetje mannelijke bijstand heeft in het huis vol vrouwen...

Oja, van de week gebeurde er nog iets best wel grappigs: het was een donderslag bij heldere hemel! Het is een mooi gezegde, maar ik had er nog nooit echt een meegemaakt. Dat het af en toe spontaan begint te regenen als de hemel strak blauw ziet zijn we inmiddels gewend, maar dit was toch wel erg apart. De lucht was strak blauw en de zon scheen volop. Doordat La Montaña op een berg ligt gebeuren er wel meer van dit soort meteologisch vreemde dingen. De regen komt echt in van die plaatselijke 'winnie de pooh-wolkjes'. Zo is het bloedheet en zonnig en zo ben je weer tot op het bot nat door een plensbui. Gelukkig duurt het meestal niet al te lang en keert de zon snel weer terug om al het water weer te laten verdampen en te veranderen in de vochtige lucht die we hier gewend zijn.

Daaf en ik hebben het nog steeds erg naar onze zin en zijn hard op zoek naar mogelijkheden om langer te kunnen blijven. Persoonlijk maak ik me een beetje zorgen om weg te gaan, zeker al zo snel (Er is nog zo veel te doen in La Montaña!!). Daarnaast vinden we het gewoon ook erg leuk en willen we de kids nog niet missen. Helaas kunnen we het ons echter niet veroorloven om nog langer vrijwilligerswerk te doen, dus moeten we kijken of er een oplossing te vinden is. Kunnen we niet hier blijven dan gaan we waarschijnlijk op zoek naar werk in hostels of barretjes langs onze reisroute. We weten nog niks, maar als de plannen wat definitiever zijn, laten we dat uiteraard direct horen. We zijn in ieder geval nog tot na mijn verjaardag, 20 juni, in El Progreso. Wat daarna komt ligt nog helemaal open.

Iedereen nog heel erg bedankt voor de lieve, soms bezorgde en gezellige mailtjes. Helaas hebben we zelf niet altijd de tijd om iedereen te mailen die we zouden willen, maar we hopen dat deze verhalen ook een beetje als emails tellen...toch? We vinden het in elk geval heel leuk om te horen hoe het in Nederland (en in Ghana, australie etc) is. Zelfs dingen die jullie al weer saai vinden, werk, studie, uitgaan, vinden wij erg interessant!

Dikke kus en tot schrijfs,

San en Daaf