Over Hoge Boetes, Parasieten en Bedwongen Vulkanen
Door: sanja en david
Blijf op de hoogte en volg sanja en david
31 Oktober 2004 | Nicaragua, San Juan del Sur
Buenos dias amigos!
Hoe is het met iedereen? Het vorige verhaaltje is nog niet eens zo heel lang geleden, maar het lijkt een eeuwigheid sinds we in Tegucigalpa waren nu. Er is weer heel veel gebeurd en we hebben heel veel gedaan.
Het schattige mijnwerkersdorpje, bleek een heel schattig toeristendorpje te zijn vol met souveniers, dat we toen dus maar zijn gaan doorstruinen en waar we dus volgeladen weer vandaan kwamen. We hebben echt hele leuke souveniers gekocht, maar niet echt handig dus omdat we nog ongeveer 2 maanden ermee moesten rondzeulen... Maar dat hebben we er wel voor over. Een stuk zwaarder bepakt zijn we dus met kriebels in onze buik naar de grens gegaan. Daar bleek onze angst gegrond, want de lieve douane mevrouw wilde van deze lieve vrijwilligertjes ongeveer 60 dollar per persoon hebben omdat we 10 dagen te laat waren!! Na even naar adem gehapt te hebben hebben we toch maar betaald, want om nou ons hele leven in Honduras te blijven leek ons nou ook weer niet ideaal. Met dit enorme gat in ons 25 euro per dag budget, besloten we dat we dan dus maar 6 dagen niet meer moesten eten ofzo en maar heel snel weg moesten gaan van de grens.
We redden het niet om de zelfde dag nog naar Granada te komen, dus besloten we te overnachten in Estelì, een klein stadje in het noorden van Nicaragua. Het hotel wat we hadden uitgezocht bleek zwaar boven ons budget en dus moesten we opzoek naar iets anders (Het gat van de 120 dollar brandde nog hevig in onze broekzak...) en vonden uit eindelijk hospedaje Rizo, voor ongeveer 5 dollar. Na daar een nachtje geslapen te hebben op een stuk hout van verschillende hoogten met een dun stukje schuimrubber erover, vonden we met pijn in onze rug dat we Estelì niet leuk vonden en zijn heeel snel naar Granada gegaan.
In Granada was het heel gezellig en we hebben er 5 dagen rondgehangen, gedronken en met andere reizigers gekletst. We ontmoeten Hanneke (ja, uit nl), met wie we bijna de hele tijd doorbrachten. Helaas werd David na 2 dagen ineens erg ziek en kreeg hij heel erg pijn in zijn buik. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar werd geconstateerd dat hij parasieten had. Hij kreeg medicijnen en ik mocht voor de gezelligheid ook mee ontparasiteren, omdat ik ze ook wel bijna zeker moest hebben (maar mijn buik houd blijkbaar wel van bezoek).
Een maal ontparasiet zijn we nog gaan zwemmen in een meer in de krater van een vulkaan. Het was heel mooi en vooral heel warm water. En toen werd het wel weer eens tijd om door te gaan.
In het hostel hadden we een flyer zien hangen voor een 'full moon hike' in Leon. We waren een jongen tegen gekomen die gewerkt had voor de organisatie die het organiseerde en hij vertelde dat het heel bijzonder was. Je gaat dan 's avonds om een uur of elf, bij volle maan, de vulkaan naar boven lopen. Dat duurt ongeveer 5 uur. Dan kun je als het goed is in de krater kijken en de lava zien gloeien. Dan bekijk je de zonsopgang en ontbijt je op de top van de vulkaan en dan weer naar beneden om aan de bodem borrelende modderpoelen te bekijken en te lunchen. Het was een van de lichtere hikes en nog nooit had iemand er spijt van gehad! Klink goed he? Dachten wij dus ook en we besloten een omweg te maken naar Leon.
Na nog een paar twijfels over het ontbreken van 'hike' schoenen enzo, besloten we het er maar op te wagen, het zou wel los lopen, toch? Not dus. We hadden de voortekenen moeten zien aankomen, maar we luisterden niet. De maan probeerde ons te waarschuwen en zich te verstoppen..idd...een eclips op onze full moon hike avond. Toen we daar niet naar luisterden viel de regen met bakken uit de hemel vergezeld van flinke bliksem, maar nee hoor, wij luisterden niet.
Vol goede moed begonnen we, vergezeld door 8 anderen, waaronder 2 hele happy belgen met hun pup, die zelf nog meer energy leken te hebben dan de hond en niet konden wachten tot ze boven waren. Dus de pas ging er flink in. Na een uur kwamen de eerste blaren op mijn natte voeten opzetten, na heel snel wat tape geplakt te hebben moesten we toch echt weer door. We liepen door enorm dicht struik gewas op een paadje van 15 cm breed, terwijl de gids de weg hakte met de machete, stijl omhoog. Het weggetje was helemaal vergeven van de losse stenen en iedere keer als ik mijn blik van mijn voeten afhaalde, ging ik bijna op mijn snufferd. Vol zweet en voortdurend buiten adem zagen we het na 2 uur al niet echt meer zitten. Gelukkig leidde de pijn in mijn voeten me af van al die beesten die waarschijnlijk in de bosjes zaten en langs mijn gezicht gingen met hun webben en tanden en poten en weet ik veel wat. We waren totaal doorweekt van het zweet en de modder eh slechts heel af en toe mochten we 2 minuten stoppen om op adem te komen. 'Nooit weer! Nooit weer!' Gonsde als een soort mantra door mijn hoofd.
Na 5 uur kwamen we bijna strompelend en voortdurend door mijn enkelzwikkend aan bij de top. Uitgeput storten we neer aan de rand, die hele krater kon me al weinig meer schelen (en dat stemmetje bleef maar zeggen: je moet ook weer naar beneden...).
Toen we een beetje op adem gekomen waren was het toch wel echt een heel spectaculair gezicht. We konden geen lava zien want er was te veel rook, maar het uitzicht onder de volle maan was fantastisch. Het was wel erg koud dus we moesten zelfs de regenponchos aan doen om niet te bevriezen, maar dat gaf niet meer zo. Aan de rand van de krater was een kruis gemaakt van stenen, door de lokale bevolking, om het kwaad uit de vulkaan te bezweren...
Na een prachtige zonsopgang (zie fotos) besloten we dat het toch wel heel erg mooi was en konden we genieten van een ontbijtje in een groene valei in de oude krater die inmiddels dicht was gegaan. En toen weer naar beneden...Aargh!!! Naar beneden lijkt makkelijker, maar dat was het dus niet. Iedere stap was op losse stenen en betekende heel veel werk en pijn voor de enkels en knieen. Na drie uur zwikken kwamen we eindelijk bij de voet aan en ik had inmiddels al meerdere keren overwogen om maar gewoon te gaan liggen en sterven...een waardige dood niet? Sterven op een vulkaan. Maar daaf vond het geen goed idee en vond dat ik toch mee terug moest. Als een echte heer hield hij mijn handje vast bij alle grote stappen, terwijl hij zich zelf ook heel bewust was van ieder spiertje in zijn hele lijf. We hoefde nog maar ander half uur! Hoera...voetje voor voetje gingen we over de inmiddels vlakke grond, ons proberen te herinneren waarom we dit ook al weer wilden doen. We wisten het niet meer. Eindelijk bij de modderpoelen aangekomen kon ik nog net een lachje produceren voor de foto voor we allebei geheel kapot in de stoelen zakten voor de lunch, omringd door een groep vieze, geheel gebroken gringos en twee happy belgen. Een koud biertje werd besteld en daaf en ik keken elkaar aan en beloofden:....nooit weer...! Als twee oudjes van 80 kwamen we het hostel weer instrompelen, waar de aardige nicaraguaanse eigenaresse en haar dochter heel erg moesten lachen om die gekke buitenlanders die zo nodig de vulkaan op moesten...hi hi.
Na een paar uur goed slapen en het likken van onze wonden hebben we maar rustig wat gegeten en een filmpje bekeken. We besloten dat we best wel bikkels waren geweest (iedere spier in ons lichaam schreewde dat om het hardst) en dat we nu wel een paar daagjes aan het strand hadden verdiend. En dat brengt ons nu dus in San Juan del Sur, een mooi kust plaatje met een heerlijk strand en waar lekker helemaal niks hoeft. Vanavond is er een halloween feest en gaan we kijken of de oude spiertjes al weer wat kunnen dansen...
Op dit moment komen er allemaal wilde geluiden van buiten, want er is een verkiezings rally gaande. Over een paar dagen zijn er verkiezingen voor de gemeente en iedereen wil dit baantje waarbij je je veel geld van de mensen kunt toe eigenen graag hebben. Het is echt een gekkenhuis en er is geen boom die niet is beklad met de naam van een politieke partij (van mij krijgen ze iig geen stem meer!). De leuzen over eerlijkheid en weg met de corruptie worden van de daken geschreeuwd en je zou bijna denken dat het ze echt wat kan schelen. Helaas weten we wel beter en wordt dit hele vertoon alleen gefincierd door de rijken om nog rijker te worden (ja, misschien zijn we wat bitter geworden na al die tijd hier en we hebben net een museum over de revolutie van de sandistas gezien, niet leuk...). Maar goed, het feest is er dus dan gaan we er maar eens lekker van genieten.
Lieve mensen, we houden heel veel van jullie en hopen dat jullie genieten van de fotos, want denk erom: gemaakt met bloed zweet en tranen...
dikke kussen en een voorzichtige knuffel,
San en Daaf
Hoe is het met iedereen? Het vorige verhaaltje is nog niet eens zo heel lang geleden, maar het lijkt een eeuwigheid sinds we in Tegucigalpa waren nu. Er is weer heel veel gebeurd en we hebben heel veel gedaan.
Het schattige mijnwerkersdorpje, bleek een heel schattig toeristendorpje te zijn vol met souveniers, dat we toen dus maar zijn gaan doorstruinen en waar we dus volgeladen weer vandaan kwamen. We hebben echt hele leuke souveniers gekocht, maar niet echt handig dus omdat we nog ongeveer 2 maanden ermee moesten rondzeulen... Maar dat hebben we er wel voor over. Een stuk zwaarder bepakt zijn we dus met kriebels in onze buik naar de grens gegaan. Daar bleek onze angst gegrond, want de lieve douane mevrouw wilde van deze lieve vrijwilligertjes ongeveer 60 dollar per persoon hebben omdat we 10 dagen te laat waren!! Na even naar adem gehapt te hebben hebben we toch maar betaald, want om nou ons hele leven in Honduras te blijven leek ons nou ook weer niet ideaal. Met dit enorme gat in ons 25 euro per dag budget, besloten we dat we dan dus maar 6 dagen niet meer moesten eten ofzo en maar heel snel weg moesten gaan van de grens.
We redden het niet om de zelfde dag nog naar Granada te komen, dus besloten we te overnachten in Estelì, een klein stadje in het noorden van Nicaragua. Het hotel wat we hadden uitgezocht bleek zwaar boven ons budget en dus moesten we opzoek naar iets anders (Het gat van de 120 dollar brandde nog hevig in onze broekzak...) en vonden uit eindelijk hospedaje Rizo, voor ongeveer 5 dollar. Na daar een nachtje geslapen te hebben op een stuk hout van verschillende hoogten met een dun stukje schuimrubber erover, vonden we met pijn in onze rug dat we Estelì niet leuk vonden en zijn heeel snel naar Granada gegaan.
In Granada was het heel gezellig en we hebben er 5 dagen rondgehangen, gedronken en met andere reizigers gekletst. We ontmoeten Hanneke (ja, uit nl), met wie we bijna de hele tijd doorbrachten. Helaas werd David na 2 dagen ineens erg ziek en kreeg hij heel erg pijn in zijn buik. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar werd geconstateerd dat hij parasieten had. Hij kreeg medicijnen en ik mocht voor de gezelligheid ook mee ontparasiteren, omdat ik ze ook wel bijna zeker moest hebben (maar mijn buik houd blijkbaar wel van bezoek).
Een maal ontparasiet zijn we nog gaan zwemmen in een meer in de krater van een vulkaan. Het was heel mooi en vooral heel warm water. En toen werd het wel weer eens tijd om door te gaan.
In het hostel hadden we een flyer zien hangen voor een 'full moon hike' in Leon. We waren een jongen tegen gekomen die gewerkt had voor de organisatie die het organiseerde en hij vertelde dat het heel bijzonder was. Je gaat dan 's avonds om een uur of elf, bij volle maan, de vulkaan naar boven lopen. Dat duurt ongeveer 5 uur. Dan kun je als het goed is in de krater kijken en de lava zien gloeien. Dan bekijk je de zonsopgang en ontbijt je op de top van de vulkaan en dan weer naar beneden om aan de bodem borrelende modderpoelen te bekijken en te lunchen. Het was een van de lichtere hikes en nog nooit had iemand er spijt van gehad! Klink goed he? Dachten wij dus ook en we besloten een omweg te maken naar Leon.
Na nog een paar twijfels over het ontbreken van 'hike' schoenen enzo, besloten we het er maar op te wagen, het zou wel los lopen, toch? Not dus. We hadden de voortekenen moeten zien aankomen, maar we luisterden niet. De maan probeerde ons te waarschuwen en zich te verstoppen..idd...een eclips op onze full moon hike avond. Toen we daar niet naar luisterden viel de regen met bakken uit de hemel vergezeld van flinke bliksem, maar nee hoor, wij luisterden niet.
Vol goede moed begonnen we, vergezeld door 8 anderen, waaronder 2 hele happy belgen met hun pup, die zelf nog meer energy leken te hebben dan de hond en niet konden wachten tot ze boven waren. Dus de pas ging er flink in. Na een uur kwamen de eerste blaren op mijn natte voeten opzetten, na heel snel wat tape geplakt te hebben moesten we toch echt weer door. We liepen door enorm dicht struik gewas op een paadje van 15 cm breed, terwijl de gids de weg hakte met de machete, stijl omhoog. Het weggetje was helemaal vergeven van de losse stenen en iedere keer als ik mijn blik van mijn voeten afhaalde, ging ik bijna op mijn snufferd. Vol zweet en voortdurend buiten adem zagen we het na 2 uur al niet echt meer zitten. Gelukkig leidde de pijn in mijn voeten me af van al die beesten die waarschijnlijk in de bosjes zaten en langs mijn gezicht gingen met hun webben en tanden en poten en weet ik veel wat. We waren totaal doorweekt van het zweet en de modder eh slechts heel af en toe mochten we 2 minuten stoppen om op adem te komen. 'Nooit weer! Nooit weer!' Gonsde als een soort mantra door mijn hoofd.
Na 5 uur kwamen we bijna strompelend en voortdurend door mijn enkelzwikkend aan bij de top. Uitgeput storten we neer aan de rand, die hele krater kon me al weinig meer schelen (en dat stemmetje bleef maar zeggen: je moet ook weer naar beneden...).
Toen we een beetje op adem gekomen waren was het toch wel echt een heel spectaculair gezicht. We konden geen lava zien want er was te veel rook, maar het uitzicht onder de volle maan was fantastisch. Het was wel erg koud dus we moesten zelfs de regenponchos aan doen om niet te bevriezen, maar dat gaf niet meer zo. Aan de rand van de krater was een kruis gemaakt van stenen, door de lokale bevolking, om het kwaad uit de vulkaan te bezweren...
Na een prachtige zonsopgang (zie fotos) besloten we dat het toch wel heel erg mooi was en konden we genieten van een ontbijtje in een groene valei in de oude krater die inmiddels dicht was gegaan. En toen weer naar beneden...Aargh!!! Naar beneden lijkt makkelijker, maar dat was het dus niet. Iedere stap was op losse stenen en betekende heel veel werk en pijn voor de enkels en knieen. Na drie uur zwikken kwamen we eindelijk bij de voet aan en ik had inmiddels al meerdere keren overwogen om maar gewoon te gaan liggen en sterven...een waardige dood niet? Sterven op een vulkaan. Maar daaf vond het geen goed idee en vond dat ik toch mee terug moest. Als een echte heer hield hij mijn handje vast bij alle grote stappen, terwijl hij zich zelf ook heel bewust was van ieder spiertje in zijn hele lijf. We hoefde nog maar ander half uur! Hoera...voetje voor voetje gingen we over de inmiddels vlakke grond, ons proberen te herinneren waarom we dit ook al weer wilden doen. We wisten het niet meer. Eindelijk bij de modderpoelen aangekomen kon ik nog net een lachje produceren voor de foto voor we allebei geheel kapot in de stoelen zakten voor de lunch, omringd door een groep vieze, geheel gebroken gringos en twee happy belgen. Een koud biertje werd besteld en daaf en ik keken elkaar aan en beloofden:....nooit weer...! Als twee oudjes van 80 kwamen we het hostel weer instrompelen, waar de aardige nicaraguaanse eigenaresse en haar dochter heel erg moesten lachen om die gekke buitenlanders die zo nodig de vulkaan op moesten...hi hi.
Na een paar uur goed slapen en het likken van onze wonden hebben we maar rustig wat gegeten en een filmpje bekeken. We besloten dat we best wel bikkels waren geweest (iedere spier in ons lichaam schreewde dat om het hardst) en dat we nu wel een paar daagjes aan het strand hadden verdiend. En dat brengt ons nu dus in San Juan del Sur, een mooi kust plaatje met een heerlijk strand en waar lekker helemaal niks hoeft. Vanavond is er een halloween feest en gaan we kijken of de oude spiertjes al weer wat kunnen dansen...
Op dit moment komen er allemaal wilde geluiden van buiten, want er is een verkiezings rally gaande. Over een paar dagen zijn er verkiezingen voor de gemeente en iedereen wil dit baantje waarbij je je veel geld van de mensen kunt toe eigenen graag hebben. Het is echt een gekkenhuis en er is geen boom die niet is beklad met de naam van een politieke partij (van mij krijgen ze iig geen stem meer!). De leuzen over eerlijkheid en weg met de corruptie worden van de daken geschreeuwd en je zou bijna denken dat het ze echt wat kan schelen. Helaas weten we wel beter en wordt dit hele vertoon alleen gefincierd door de rijken om nog rijker te worden (ja, misschien zijn we wat bitter geworden na al die tijd hier en we hebben net een museum over de revolutie van de sandistas gezien, niet leuk...). Maar goed, het feest is er dus dan gaan we er maar eens lekker van genieten.
Lieve mensen, we houden heel veel van jullie en hopen dat jullie genieten van de fotos, want denk erom: gemaakt met bloed zweet en tranen...
dikke kussen en een voorzichtige knuffel,
San en Daaf
-
31 Oktober 2004 - 09:14
Jalada:
Lieve San en daaf,
Wat een indrukwekkend verhaal weer! Ik heb het met ingehouden adem zitten lezen. Wat een ellende en... wat goed dat jullie het toch hebben volgehouden, al had je weinig keus! Jullie zullen het strand wel extra gewaardeerd hebben! Inderdaad: bikkels zijn jullie geweest! Ook leuk dat er foto's van zijn.
Ben benieuwd waar jullie nu weer heen zullen gaan. Nog geen rijke sponsors ontmoet? Hier alles gewoon. De wintertijd is net ingegaan, dus een uurtje extra slaap. Dag lieverds! Fijne reis verder en tot het volgende bericht! Mama -
31 Oktober 2004 - 10:09
Aaf:
Nou dit was wel weer héél spannend zeg!!!!!!!!!! Diep respect voor jullie uithoudingsvermogen.
Wij hebben in Zwitserland veel bergen beklommen, dus ik kan zo ongeveer meevoelen hoe dat is met die losse stenen en zo.... en die uitputting is vreselijk he. Zeg San, wat heb je dit weer ontzettend leuk verwoord! Het is gewoon een spannend boek aan het worden...complimenti ! Beiden heel veel sterkte op alle gebieden, veel liefs, tante Aaf. -
31 Oktober 2004 - 11:35
Jalada:
Ik sta ineens twee keer op de site, maar heb niets gedaan! Das nou ook weer niet nodig! Soms zijn (ook) computerwegen ondoorgrondelijk! Misschien kunnen jullie hem weghalen? Liefs, mama -
31 Oktober 2004 - 12:11
Pien:
Wat hebben jullie geleden!
Ik heb echt medelijden... maar niet heus! Wat een avontuur weer. Spannend verhaal San! Hoe is `t met je teen? Veel plezier op Isla Omateppe (of zo)
Dikke kus, Pien -
31 Oktober 2004 - 12:14
Elly. Lefeber:
jeemigdepeemig wat zijn jullie een bikkels, ik vind het nogal wat, best wel gevaarlijk maar ook heel spannend,ik heb heel veel bewondering voor jullie, doen jullie wel heel voorzichtig, liefs van een bezorgde tante [Elly]kusjes xxxxxxxxxxxxxxxxx -
31 Oktober 2004 - 16:08
Rentia:
ik ben blij dat alle ledematen er nog aan zitten! Maar ja, welke backpakker heeft dan ook geen hikingschoenen aan zijn tas geknoopt...
Tot het volgende verhaal!
Liefs, Rentia -
31 Oktober 2004 - 17:58
Sanja:
Ojee, het intetnet begaf het ineens gisteravond, dus daarom kon ik niet alle fotos plaatsen en stonden sommigen op zijn kant...
Inmiddels is alles gefixed en staan alle fotos er. Mam, ik heb je reactie ook weg gehaald hoor.
kus,
Sanja -
31 Oktober 2004 - 19:43
Aaf:
boeiende foto's hoor; ook leuk om alle details vast te leggen, wordt het voor ons ook wat realistischer...haha, nou tabee dan he,toffe doorzetters, tot de volgende verslagen maar weer!! tante Aaf en oom Kees uit het Heinose landleven. -
10 November 2004 - 00:33
Rocky:
jullie krijgen een warm onthaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
