Sanja wants, Sanja gets...en meer doodsverachtende
Door: sanja en david
Blijf op de hoogte en volg sanja en david
27 September 2004 | Honduras, El Progreso
Lieve mensen,
Hier staat misschien wel het laatste berichtje wat we schrijven vanuit ons oude vertrouwde internet cafe in el progreso. Waar we gegroet worden als we binnen komen, where everybody knows your name...
We gaan niet soggy worden, maar er rest ons nog maar een weekje in El Progreso. De laatste dagen zijn nu echt begonnen en we zijn begonnen allerlei dingen voor het laatst te doen.
zo zijn we vorig weekend voor het laatst een weekendje weg geweest met `de vrijwilligers`, max en nicky, daaf en ik dus. We hebben het weekend in het strandhuis van George doorgebracht dat aan een prachtig tropisch strand ligt vlak bij Tela. Een weekend van heerlijk relaxen en strand. Verse vis en gifiti en uiteindelijk onder de sterren in slaapvallen...
De volgende dag hadden we besloten om naar Miami te gaan. Miami is een garifuna dorpje aan het strand, en een van de weinige die nog helemaal volgens hun eigen cultuur leven. Het is erg lastig te komen want er gaan geen bussen en je hebt een 4x4 auto nodig om er te kunnen komen. Of je moet 2 uur lopen... Omdat geen van de opties ons echt wat leek zaten we `s ochtends te beraadslagen hoe we dat gingen aanpakken. Toen ik met het brillante idee kwam om met paard en wagen te gaan werd ik hartelijk uitgelachen door Max en Nicky die mij niet in staat zagen om net als de goede fee een paard en wagen te toveren uit een kakkerlak en een oude handoek. Zo`n uitdaging kon ik natuurlijk niet zomaar laten liggen en dus ging ik de straat op om mijn magie te laten werken en 5 minuten later terug te keren met... paard en wagen! Nicky en Max zagen zich geforceerd om zich gewonnen te geven en vol ontzag mijn magie te erkennen. `Sanja wants, Sanja gets!' was dus het motto van het weekend. Na een hobbelige rit kwamen we op een van de mooiste plekjes van Honduras. We bestelden verse vis, het enige wat ze hadden en gingen lekker chillen aan het strand. Nou we kregen waar voor ons geld. Denk niet dat ik ooit versere vis heb gegeten! Na 2 uur wachten op ons eten realiseerden we ons dat ze inderdaad zoals geirriteerde restaurant gasten wel eens zeggen: 'De vis nog gevangen moest worden'. Het wachten was absoluut de moeite waard.
De volgende morgen fristen we onze katers op met een frisse duik in de oceaan... geen betere remedie tegen katers! Van al dat luieren had ik zin gekregen om iets spannends te gaan doen. 'Ik zou wel willen jetski-en ofzo iets...' Max besloot direct dat dat de Sanja challenge van de dag zou worden. Moet zeggen dat ik zelf wat sceptisch was deze keer. Zonder dat ik het wist ging de magie aan het werk en wie stonden daar voor onze neus een half uur later? Albert en Gillian met de Jetski! Sanja wants, Sanja gets!. Max was gepast onder de indruk en heeft geen twijfel meer over Sanjas magie. Maar helaas bleek er toch een einde te komen aan mijn goddelijke kracht toen later de jetski het begaf. Helaas, maar ik heb het geprobeerd.
`S avond weer in Progreso aangekomen besloten David en ik dat er toch nog wat spannends moest gebeuren en dus gingen we naar de kermis die er staat ter ere van de Feria. Je kan je misschien wel wat voorstellen bij een hondureze kermis, het is hetzelfde als een nederlandse, maar dan van 50 jaar geleden. De meeste atracties zagen er redelijk solide uit, dus besloten we het er maar op te wagen. Alles leuk en aardig, en toen zagen we het reuze rad. Een hele klasieke, zeker 60 jaar oud. Hij loopt op benzine en wordt bediend door een meneer die op een soort vrachtwagen stoel zit. Voor het extra spannende effect zwieberde hij ook nog heel charmant. De helft van de lampjes deed het niet, maar ja, wie heeft die lampjes nou nodig? David had het oordeel direct klaar: dacht het niet! Maar na het ding een tijdje gade geslagen te hebben, besloten we het er toch op te wagen. Het ding staat er al 3 weken, nog niks mis gegaan, de hondurezen gaan er ook in, wat is dan de kans dat er net iets mis gaat als wij er inzitten? Ja toch? Dus wij erin. Nou, we weten nog niet echt wat de kans is wiskundig gezien, maar hij moet vrij groot zijn geweest. Na een rondje piepend tot boven in gegaan te zijn, stopt het om vervolgens rustig weer naar beneden terug te glijden...woesh..en weer een stukje omhoog en weer terug omlaag. We vonden dat een beetje een vreemde manier van bewegen voor een reuzerad (en toen we hem grondig hadden bestudeerd het half uur ervoor, deed hij dat absoluut niet!), maar toen we stil hielden ergens halverwege konden we goed zien wat de oorzaak was: De rem was afgebroken! Twee mannen waren druk bezig om de stok die de rem was weer vast te maken, iets wat ze niet echt lukte. Het reuze rad had dus vrij rond gespind tot het eindelijk en natuurlijke balans had gevonden. Na ongeveer 10 minuten stil staan, hadden de mannen het voor elkaal. We dachten dat ze iedereen er nu wel uit zouden laten om het ding goed te fixen, maar niks van dat alles! Hup omhoog gingen we om na een paar rondjes op topsnelheid te zien dat...jawel...de rem er weer af was. Daarbij kwam nog dat de stalen kabel die het rad in bedwang moest houden al een paar geknapte draadjes had. Iedere keer als we langs een bepaald punt gingen hoorden we een vervaarlijk krak! Je begrijpt dat we met viel plezier van het uitzicht genoten. Toen we uiteindelijk vrij gelaten werden, konden we nog net de bar halen op onze trillende beentjes. De mensen uit de rij die het hele tafereel hadden gade geslagen vochten zoals het echte hondurezen betaamd, om als eerste in het rad plaats te nemen. Nooit weer! Proost!
Dit weekend zijn we thuis gebleven en zijn we verder gegaan met afscheid nemen. We gaven een, enigszins prematuur, afscheidsfeestje. Het was gezellig, op zijn hondurees (met een cola in de hand in een kring moppen vertellen), maar de stemming kwam er pas echt in toen we besloten naar het carnaval te gaan ter ere van de Feria. Al met al een gezellige avond. Ondanks het afscheidsfeestje voelen we ons nog niet echt of we weg gaan. We zijn nog een beetje in ontkenning denk ik, en met de zin: we zijn hier nog een week! hebben we kunnen voorkomen dat we afscheid hoefden te nemen van iedereen.
Helaas wordt het wel weer tijd dat we afscheid nemen van jullie, want dit verhaaltje komt alweer tot zijn einde.
Lieve vrienden en familie, we missen jullie en komen al weer bijna thuis, nou ja, nog 3 maandjes... En dan hopen we jullie allemaal weer in onze armen te kunnen sluiten. En remember:
Sanja wants, Sanja gets!
Dikke kus en knuffel,
San en Daaf
Hier staat misschien wel het laatste berichtje wat we schrijven vanuit ons oude vertrouwde internet cafe in el progreso. Waar we gegroet worden als we binnen komen, where everybody knows your name...
We gaan niet soggy worden, maar er rest ons nog maar een weekje in El Progreso. De laatste dagen zijn nu echt begonnen en we zijn begonnen allerlei dingen voor het laatst te doen.
zo zijn we vorig weekend voor het laatst een weekendje weg geweest met `de vrijwilligers`, max en nicky, daaf en ik dus. We hebben het weekend in het strandhuis van George doorgebracht dat aan een prachtig tropisch strand ligt vlak bij Tela. Een weekend van heerlijk relaxen en strand. Verse vis en gifiti en uiteindelijk onder de sterren in slaapvallen...
De volgende dag hadden we besloten om naar Miami te gaan. Miami is een garifuna dorpje aan het strand, en een van de weinige die nog helemaal volgens hun eigen cultuur leven. Het is erg lastig te komen want er gaan geen bussen en je hebt een 4x4 auto nodig om er te kunnen komen. Of je moet 2 uur lopen... Omdat geen van de opties ons echt wat leek zaten we `s ochtends te beraadslagen hoe we dat gingen aanpakken. Toen ik met het brillante idee kwam om met paard en wagen te gaan werd ik hartelijk uitgelachen door Max en Nicky die mij niet in staat zagen om net als de goede fee een paard en wagen te toveren uit een kakkerlak en een oude handoek. Zo`n uitdaging kon ik natuurlijk niet zomaar laten liggen en dus ging ik de straat op om mijn magie te laten werken en 5 minuten later terug te keren met... paard en wagen! Nicky en Max zagen zich geforceerd om zich gewonnen te geven en vol ontzag mijn magie te erkennen. `Sanja wants, Sanja gets!' was dus het motto van het weekend. Na een hobbelige rit kwamen we op een van de mooiste plekjes van Honduras. We bestelden verse vis, het enige wat ze hadden en gingen lekker chillen aan het strand. Nou we kregen waar voor ons geld. Denk niet dat ik ooit versere vis heb gegeten! Na 2 uur wachten op ons eten realiseerden we ons dat ze inderdaad zoals geirriteerde restaurant gasten wel eens zeggen: 'De vis nog gevangen moest worden'. Het wachten was absoluut de moeite waard.
De volgende morgen fristen we onze katers op met een frisse duik in de oceaan... geen betere remedie tegen katers! Van al dat luieren had ik zin gekregen om iets spannends te gaan doen. 'Ik zou wel willen jetski-en ofzo iets...' Max besloot direct dat dat de Sanja challenge van de dag zou worden. Moet zeggen dat ik zelf wat sceptisch was deze keer. Zonder dat ik het wist ging de magie aan het werk en wie stonden daar voor onze neus een half uur later? Albert en Gillian met de Jetski! Sanja wants, Sanja gets!. Max was gepast onder de indruk en heeft geen twijfel meer over Sanjas magie. Maar helaas bleek er toch een einde te komen aan mijn goddelijke kracht toen later de jetski het begaf. Helaas, maar ik heb het geprobeerd.
`S avond weer in Progreso aangekomen besloten David en ik dat er toch nog wat spannends moest gebeuren en dus gingen we naar de kermis die er staat ter ere van de Feria. Je kan je misschien wel wat voorstellen bij een hondureze kermis, het is hetzelfde als een nederlandse, maar dan van 50 jaar geleden. De meeste atracties zagen er redelijk solide uit, dus besloten we het er maar op te wagen. Alles leuk en aardig, en toen zagen we het reuze rad. Een hele klasieke, zeker 60 jaar oud. Hij loopt op benzine en wordt bediend door een meneer die op een soort vrachtwagen stoel zit. Voor het extra spannende effect zwieberde hij ook nog heel charmant. De helft van de lampjes deed het niet, maar ja, wie heeft die lampjes nou nodig? David had het oordeel direct klaar: dacht het niet! Maar na het ding een tijdje gade geslagen te hebben, besloten we het er toch op te wagen. Het ding staat er al 3 weken, nog niks mis gegaan, de hondurezen gaan er ook in, wat is dan de kans dat er net iets mis gaat als wij er inzitten? Ja toch? Dus wij erin. Nou, we weten nog niet echt wat de kans is wiskundig gezien, maar hij moet vrij groot zijn geweest. Na een rondje piepend tot boven in gegaan te zijn, stopt het om vervolgens rustig weer naar beneden terug te glijden...woesh..en weer een stukje omhoog en weer terug omlaag. We vonden dat een beetje een vreemde manier van bewegen voor een reuzerad (en toen we hem grondig hadden bestudeerd het half uur ervoor, deed hij dat absoluut niet!), maar toen we stil hielden ergens halverwege konden we goed zien wat de oorzaak was: De rem was afgebroken! Twee mannen waren druk bezig om de stok die de rem was weer vast te maken, iets wat ze niet echt lukte. Het reuze rad had dus vrij rond gespind tot het eindelijk en natuurlijke balans had gevonden. Na ongeveer 10 minuten stil staan, hadden de mannen het voor elkaal. We dachten dat ze iedereen er nu wel uit zouden laten om het ding goed te fixen, maar niks van dat alles! Hup omhoog gingen we om na een paar rondjes op topsnelheid te zien dat...jawel...de rem er weer af was. Daarbij kwam nog dat de stalen kabel die het rad in bedwang moest houden al een paar geknapte draadjes had. Iedere keer als we langs een bepaald punt gingen hoorden we een vervaarlijk krak! Je begrijpt dat we met viel plezier van het uitzicht genoten. Toen we uiteindelijk vrij gelaten werden, konden we nog net de bar halen op onze trillende beentjes. De mensen uit de rij die het hele tafereel hadden gade geslagen vochten zoals het echte hondurezen betaamd, om als eerste in het rad plaats te nemen. Nooit weer! Proost!
Dit weekend zijn we thuis gebleven en zijn we verder gegaan met afscheid nemen. We gaven een, enigszins prematuur, afscheidsfeestje. Het was gezellig, op zijn hondurees (met een cola in de hand in een kring moppen vertellen), maar de stemming kwam er pas echt in toen we besloten naar het carnaval te gaan ter ere van de Feria. Al met al een gezellige avond. Ondanks het afscheidsfeestje voelen we ons nog niet echt of we weg gaan. We zijn nog een beetje in ontkenning denk ik, en met de zin: we zijn hier nog een week! hebben we kunnen voorkomen dat we afscheid hoefden te nemen van iedereen.
Helaas wordt het wel weer tijd dat we afscheid nemen van jullie, want dit verhaaltje komt alweer tot zijn einde.
Lieve vrienden en familie, we missen jullie en komen al weer bijna thuis, nou ja, nog 3 maandjes... En dan hopen we jullie allemaal weer in onze armen te kunnen sluiten. En remember:
Sanja wants, Sanja gets!
Dikke kus en knuffel,
San en Daaf
-
27 September 2004 - 07:42
Jalada:
Lieve Daaf en San,
Wat een leuk verhaal weer! Gelukkig dat ik jullie gisteravond gezond en wel op MSN had gezien, anders had ik het reuzeradverhaal een stuk minder relaxt gelezen!! Hebben jullie er ook een foto van?
Geniet maar lekker van deze allerlaatste week.
Heel veel liefs van mama -
27 September 2004 - 12:25
Nirava:
Hee San en Daaf!
Wat een leuk stukje weer! Mischien zit een carriere als schrijfster er toch nog wel in, en komt je jeugddroom nog uit!;-)
Ik hoop dat jullie nog lekker genieten van de laatste dagen in El Progreso!
Is onze kaart uit Zakynthos al aangekomen? Ik hoop het maar want anders zal hij daar waarschijnlijk eeuwig blijven liggen.
Tot snel!
Dikke kus van mij en van Marc! -
27 September 2004 - 13:33
Rentia:
Blij dat jullie veilig uit het reuzenrad zijn gekomen, anders hadden we de mail voor niets geupdated! Alles is bijgewerkt tot en met 13 sept.
Geniet van jullie laatste weekje als betaalde vrijwilligers!
Bas en Rentia -
27 September 2004 - 14:46
Tante Aaf:
Allemachtig San en David, wat weer een super- spannende verhalen zeg !!!! Maar jullie hebben natuurlijk een beschermengel, kan niet missen.!!! Nu, ik wens jullie beide nog een uitzonderlijke goede laatste periode en San: als je in Nederland ooit geen werk mocht vinden: een carrière als schrijfster is misschien dan het alternatief ....??? voorlopig materiaal genoeg zou ik zo zeggen he. Veel liefs en hasta la vista ! Oom Kees en tante Aaf uit het Heinose land. -
28 September 2004 - 00:28
Sanja:
...avonturen
zou de gehele titel moeten zijn, maar om de een of andere reden vindt de computer het zo mooier.... Nou ja, wie ben ik...
kus,
San -
29 September 2004 - 18:55
Pien:
ben nu in Spanje en lees met veel plezier (en met spaning) jullie avonturen!Zo gauw ik thuis ben mail ik uitgebreid... heel veel sterkte met het afscheid nemen!!!! dikke kus, mam. -
02 Oktober 2004 - 11:01
Marianne:
hi san en daaf
het klinkt allemaal zo fantastisch en heerlijk alles wat jullie meemaken, om buikpijn van te krijgen...
hier gaat het zijn gangetje, werken in het ziekenhuis is erg leuk, vooral mijn collega,s zijn super. allemaal meiden die in hetzelfde schuitje zitten. de patienten zijn ook zuper! ik heb nu een soort jules deelder op de afdeling liggen, hij pakt me elke ochtend beet (bij mijn armen dan) en ik ben zijn 'lieverd'... helaas heeft hij een complicatie gekregen na zijn operatie... dat betekent wel dat hij nu langer bij me mag blijven. wanneer komen jullie weer in nederland?? ik mis jullie heeeel erg!!!! tot gauw!
dikke kus marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
