Schurft, corruptie, gebedel en cocos noten...
Door: sanja en david
Blijf op de hoogte en volg sanja en david
12 September 2004 | Honduras, El Progreso
Lieve allemaal,
Iedereen weer heel erg bedankt voor de leuke reacties en emails. En mam, heel erg bedankt voor de extra foto ruimte, we hebben het ontvangen en we zullen nu dus lekker veel foto`s gaan plaatsen bij dit bericht!
We hopen dat het met jullie allemaal goed gaat en dat iedereen gezond en gelukkig is.
Wij zijn in ieder geval wel gelukkig en redelijk gezond. Helaas niet helemaal gezond (niet schrikken moeders!) want we hebben van de kinderen al vast een leuk souveniertje gekregen. Om de ervaring van het werken met straat kinderen in de tropen compleet te maken hebben we nu namelijk:..SCHURFT! Ja, inderdaad. Dat bestaat dus nog hier in Honduras. Het is (voor de genen onder ons die gezegend zijn deze kennis niet te hebben) een huidziekte die ervoor zorgt dat je overal uitslag krijgt en heel erg veel jeuk hebt. Niet leuk dus.
Tot nu toe heeft alleen David symptomen, maar van de dokter mag ik gezellig mee doen met de behandeling omdat ik het ook kan hebben. De behandeling houd in dat we ons voor 3 dagen in moeten smeren met een lotion en een speciale zeep moeten gebruiken. Verder moeten alle kleren met heet water gewassen. Niet echt een groot drama, zouden we niet in Honduras geweest zijn. Aangezien er hier geen wasmachines met heet water zijn, moeten we nl al onze kleren strijken. Juist, van string tot lakens, alles onder het strijkijzer. En omdat de apotheek ons liever een duurder en minder effectief goedje verkocht, mogen we weer smeren voor 5 dagen extra. Een tijdrovend en duur geintje dus, die schurft. Zou het niemand aanraden.
Verder heb ik gelukkig ook heel fijn nieuws. Vooral fijn voor mij en de kinderen in La Montaña. Ik denk dat het einde van Carlos (de directeur) nu eindelijk nabij is... Hij is weer eens heel stom bezig geweest en toen ben ik met George gaan praten. Was een heel goed gesprek en ik denkt dat hij nu wel overtuigd is. Het is nu alleen nog een kwestie van hoe en wanneer. Ik hoop dat ik het nog mee maak voor we weg gaan. Ik zou dan in ieder geval met een veel geruster hart weggaan. Voel me best wel heel schuldig dat ik de kinderen alleen achter laat met die man. Maar goed, niks is nog zeker hoor en hier moet nog niemand het weten. Dus: hush! hush!
Onder tussen sluipt het einde van onze tijd hier al weer dichter en dichterbij. Tot het zover is genieten we hier extra van onze tijd. We gaan lekker weekendjes weg en zo zijn we vorig weekend naar Tela geweest met Max (een nieuwe engelse vrijwilliger) en nicky. We zijn zaterdag lekker naar garifuna dorpje geweest met een heel erg mooi strand. Daar hebben we heerlijk `ge-kinderen-voor-kinderen-t`, door in de hangmat aan het strand melk uit de cocosnoot te drinken (melk was wel wat aangelengd met rum...) en verse vis te eten. Heerlijk. 'S avonds hebben we het laat gemaakt om de volgende de dag terug te keren naar Progreso in de enige trein van Honduras. De veel betwiste Tela-San Pedro Sula lijn. Niemand wist zeker of hij wel bestond (ik wel maar niemand geloofde mij...) en waar hij heen ging. Gelukkig ging de trein inderdaad en dus verkozen we 5 uur schommelen in een trein en dan 45 minuten met de bus, boven de Tela -Progreso expres van een uur. De trein reed erg langzaam en ging door hele mooie natuur gebieden, dus het was echt wel de moeite waard. Alleen Nicky was niet zo heel enthousisat, want die had een enorme kater en moest uit het raampje kotsen. Dat Honduras een stoffig land is wisten we al, maar we voelden het pas echt in de trein. 5 uur lang stof happen! Al met al vonden we het een geslaagde trip en kwamen we moe maar voldaan weer thuis.
Dit weekend zijn we niet weg gegaan, omdat er allerlei speciale feestdagen te vieren waren. Vrijdag 10 september was het 'dia del niño' of te wel 'kinderdag'! Een dag die in Nederland met alle moeite vermeden wordt, maar die hier uiterst belangrijk gevonden wordt. Wel grappig van een land wat verden niet verdomd veel om zijn kinderen lijkt te geven (maar ze hebben er ook wel erg veel). Ja nederlandse ouders, kinderdag is zo`n gek idee nog niet! (en nee, het is niet iedere dag kinderdag, die vlieger gaat echt niet op!). Het was een hele leuke dag, met spelletjes, piñatas en heel veel snoep uiteraard. 'S middags ging ik met een aantal kinderen naar Canal 22, het lokale tv station, om daar naar een kinderdag special te gaan. Was erg leuk en onze kleine Rigito stal de show! Apetrots zat ik 2 en een half uur langs de kant te kijken naar mijn kids, tot mijn kont pijn deed en mijn neus bevroren was van de airco.
'S avonds moest er erg gehaast worden want er moest gedouched, gestreken, gelotioned en snel weer terug geraced naar canal 22 voor een speciale uitzending over Proniño. De volgende dag was het namelijk Proniño dag en er zou een tele marathon zijn die de hele dag duurt. Het programma was om aandacht (en dus geld) te vragen voor Proniño.
En gister, zaterdag was het dus zover. De hele stad was in de ban van Proniño. Er was een podium met muziek en interviews en we hebben door de hele stad gecollecteerd. David en ik zijh tot `s avonds laat op pad geweest om om geld te bedelen bij de hondurezen. Was een heel apart gevoel om eens aan de andere kant te staan. Normaal worden wij bebedeld. We hadden post gevat bij onze supermarkt en zodra de portemonee open ging en ze het wisselgeld terug kregen stonden wij daar met onze collectbus: Tiene una pequeña ayuda por los niños? (Heeft u een kleine hulp voor de kinderen alstublieft?) en durf dan nog maar eens nee te zeggen. Daaf en ik hebben allebei een hele collecte fles (zie foto) vol met geld opgehaald! Èèn mevrouw vond dat ze zieliger was dan de kinderen en dat wij haar maar geld moesten geven. Toen we dat niet wilden heeft ze ons maar vervloekt. Voor het eerst dat we vervloekt zijn voor zover wij weten. Het was een leuke maar vooral vermoeiende dag.
Het lijkt wel of alles altijd leuker wordt als je op het punt staat om weg te gaan. De nieuwe vrijwilliger Max is erg aanrdig en er zijn ook nog 2 franzen gekomen die ook erg aardig lijken (ja echt waar!). Bovendien is het Feria (festival) in Progreso en hebben ze een hele mooie open lucht disco neer gezet. Erg mooi en met een terras! Alles wat we gewenst hadden! Erg gemeen, maar het maakt onze laatste weken wel nog veel gezelliger.
Oja, dat we in echte hondurezen zijn veranderd hebben we laatst bewezen toen we de disco inwilden, maar er niemand meer in mocht omdat ze dicht gingen. We wilden toch erg graag naar binnen en konden niet accepteren dat wij als gringo`s dat niet voor elkaar zouden krijgen. De politie mevrouw was echter streng en wilde niet ingeven. Maar na een tijdje aandringen en het noemen van de juiste namen, gingen de deuren ineens wijd voor ons open. Lang leve de corruptie! Beetje slecht van ons, maar soms moet je toch ook kunnen profiteren van je nationaliteit en je kennisen...
Lieve mensen, we houden jullie op de hoogte van al onze spannende, gekke en fantàààààstische avonturen! Houden jullie ons ook op de hoogte?
We denken veel aan jullie!
dikke kus en een schurftige knuffel,
San en Daaf
Iedereen weer heel erg bedankt voor de leuke reacties en emails. En mam, heel erg bedankt voor de extra foto ruimte, we hebben het ontvangen en we zullen nu dus lekker veel foto`s gaan plaatsen bij dit bericht!
We hopen dat het met jullie allemaal goed gaat en dat iedereen gezond en gelukkig is.
Wij zijn in ieder geval wel gelukkig en redelijk gezond. Helaas niet helemaal gezond (niet schrikken moeders!) want we hebben van de kinderen al vast een leuk souveniertje gekregen. Om de ervaring van het werken met straat kinderen in de tropen compleet te maken hebben we nu namelijk:..SCHURFT! Ja, inderdaad. Dat bestaat dus nog hier in Honduras. Het is (voor de genen onder ons die gezegend zijn deze kennis niet te hebben) een huidziekte die ervoor zorgt dat je overal uitslag krijgt en heel erg veel jeuk hebt. Niet leuk dus.
Tot nu toe heeft alleen David symptomen, maar van de dokter mag ik gezellig mee doen met de behandeling omdat ik het ook kan hebben. De behandeling houd in dat we ons voor 3 dagen in moeten smeren met een lotion en een speciale zeep moeten gebruiken. Verder moeten alle kleren met heet water gewassen. Niet echt een groot drama, zouden we niet in Honduras geweest zijn. Aangezien er hier geen wasmachines met heet water zijn, moeten we nl al onze kleren strijken. Juist, van string tot lakens, alles onder het strijkijzer. En omdat de apotheek ons liever een duurder en minder effectief goedje verkocht, mogen we weer smeren voor 5 dagen extra. Een tijdrovend en duur geintje dus, die schurft. Zou het niemand aanraden.
Verder heb ik gelukkig ook heel fijn nieuws. Vooral fijn voor mij en de kinderen in La Montaña. Ik denk dat het einde van Carlos (de directeur) nu eindelijk nabij is... Hij is weer eens heel stom bezig geweest en toen ben ik met George gaan praten. Was een heel goed gesprek en ik denkt dat hij nu wel overtuigd is. Het is nu alleen nog een kwestie van hoe en wanneer. Ik hoop dat ik het nog mee maak voor we weg gaan. Ik zou dan in ieder geval met een veel geruster hart weggaan. Voel me best wel heel schuldig dat ik de kinderen alleen achter laat met die man. Maar goed, niks is nog zeker hoor en hier moet nog niemand het weten. Dus: hush! hush!
Onder tussen sluipt het einde van onze tijd hier al weer dichter en dichterbij. Tot het zover is genieten we hier extra van onze tijd. We gaan lekker weekendjes weg en zo zijn we vorig weekend naar Tela geweest met Max (een nieuwe engelse vrijwilliger) en nicky. We zijn zaterdag lekker naar garifuna dorpje geweest met een heel erg mooi strand. Daar hebben we heerlijk `ge-kinderen-voor-kinderen-t`, door in de hangmat aan het strand melk uit de cocosnoot te drinken (melk was wel wat aangelengd met rum...) en verse vis te eten. Heerlijk. 'S avonds hebben we het laat gemaakt om de volgende de dag terug te keren naar Progreso in de enige trein van Honduras. De veel betwiste Tela-San Pedro Sula lijn. Niemand wist zeker of hij wel bestond (ik wel maar niemand geloofde mij...) en waar hij heen ging. Gelukkig ging de trein inderdaad en dus verkozen we 5 uur schommelen in een trein en dan 45 minuten met de bus, boven de Tela -Progreso expres van een uur. De trein reed erg langzaam en ging door hele mooie natuur gebieden, dus het was echt wel de moeite waard. Alleen Nicky was niet zo heel enthousisat, want die had een enorme kater en moest uit het raampje kotsen. Dat Honduras een stoffig land is wisten we al, maar we voelden het pas echt in de trein. 5 uur lang stof happen! Al met al vonden we het een geslaagde trip en kwamen we moe maar voldaan weer thuis.
Dit weekend zijn we niet weg gegaan, omdat er allerlei speciale feestdagen te vieren waren. Vrijdag 10 september was het 'dia del niño' of te wel 'kinderdag'! Een dag die in Nederland met alle moeite vermeden wordt, maar die hier uiterst belangrijk gevonden wordt. Wel grappig van een land wat verden niet verdomd veel om zijn kinderen lijkt te geven (maar ze hebben er ook wel erg veel). Ja nederlandse ouders, kinderdag is zo`n gek idee nog niet! (en nee, het is niet iedere dag kinderdag, die vlieger gaat echt niet op!). Het was een hele leuke dag, met spelletjes, piñatas en heel veel snoep uiteraard. 'S middags ging ik met een aantal kinderen naar Canal 22, het lokale tv station, om daar naar een kinderdag special te gaan. Was erg leuk en onze kleine Rigito stal de show! Apetrots zat ik 2 en een half uur langs de kant te kijken naar mijn kids, tot mijn kont pijn deed en mijn neus bevroren was van de airco.
'S avonds moest er erg gehaast worden want er moest gedouched, gestreken, gelotioned en snel weer terug geraced naar canal 22 voor een speciale uitzending over Proniño. De volgende dag was het namelijk Proniño dag en er zou een tele marathon zijn die de hele dag duurt. Het programma was om aandacht (en dus geld) te vragen voor Proniño.
En gister, zaterdag was het dus zover. De hele stad was in de ban van Proniño. Er was een podium met muziek en interviews en we hebben door de hele stad gecollecteerd. David en ik zijh tot `s avonds laat op pad geweest om om geld te bedelen bij de hondurezen. Was een heel apart gevoel om eens aan de andere kant te staan. Normaal worden wij bebedeld. We hadden post gevat bij onze supermarkt en zodra de portemonee open ging en ze het wisselgeld terug kregen stonden wij daar met onze collectbus: Tiene una pequeña ayuda por los niños? (Heeft u een kleine hulp voor de kinderen alstublieft?) en durf dan nog maar eens nee te zeggen. Daaf en ik hebben allebei een hele collecte fles (zie foto) vol met geld opgehaald! Èèn mevrouw vond dat ze zieliger was dan de kinderen en dat wij haar maar geld moesten geven. Toen we dat niet wilden heeft ze ons maar vervloekt. Voor het eerst dat we vervloekt zijn voor zover wij weten. Het was een leuke maar vooral vermoeiende dag.
Het lijkt wel of alles altijd leuker wordt als je op het punt staat om weg te gaan. De nieuwe vrijwilliger Max is erg aanrdig en er zijn ook nog 2 franzen gekomen die ook erg aardig lijken (ja echt waar!). Bovendien is het Feria (festival) in Progreso en hebben ze een hele mooie open lucht disco neer gezet. Erg mooi en met een terras! Alles wat we gewenst hadden! Erg gemeen, maar het maakt onze laatste weken wel nog veel gezelliger.
Oja, dat we in echte hondurezen zijn veranderd hebben we laatst bewezen toen we de disco inwilden, maar er niemand meer in mocht omdat ze dicht gingen. We wilden toch erg graag naar binnen en konden niet accepteren dat wij als gringo`s dat niet voor elkaar zouden krijgen. De politie mevrouw was echter streng en wilde niet ingeven. Maar na een tijdje aandringen en het noemen van de juiste namen, gingen de deuren ineens wijd voor ons open. Lang leve de corruptie! Beetje slecht van ons, maar soms moet je toch ook kunnen profiteren van je nationaliteit en je kennisen...
Lieve mensen, we houden jullie op de hoogte van al onze spannende, gekke en fantàààààstische avonturen! Houden jullie ons ook op de hoogte?
We denken veel aan jullie!
dikke kus en een schurftige knuffel,
San en Daaf
-
12 September 2004 - 22:06
Pien:
Arme,arme Daaf, wat zal jij een jeuk hebben! Ik hoop dat het heel gauw over gaat.... San, wat een mooi verhaal weer!
Fijn zoveel foto`s.
Dikke knuffel. -
13 September 2004 - 00:16
Herman:
Hou die knuffel alstjeblieft bij je! Kenden ze jullie al bij die disco dat jullie er niet in mochten ofzo? (Daaf > Jop? ;) Get well & back soon! xH -
13 September 2004 - 06:36
Jalada:
Lieve Daaf en San,
Wat een prachtig verhaal en wat een mooie foto's! Wat sta je er mooi op San! I'm really touched!! Mijn hele dag is goed hierdoor. Wat een geweldige ervaringen. Dit is goud waard, ook voor de kinderen! Door de foto's is het net of ik even bij jullie ben. Heel veel liefs en een snelle ontschurfting!! Mama -
13 September 2004 - 11:26
Pieter:
hoi zuz + daaf,
jammer dat jullie al weer snel weg moeten (nu het nete zo leuk wordt) maar 'k vind het ook wel weer gezellig om weer eens een biertje met jullie te drinken in amsterdam ofzo :) -
14 September 2004 - 14:00
Bregje:
Lieverdjes! Ik heb echt genoten van het leuke uitgebreide verhaal! Ik hoop dat jullie laatste weken nog ontzettend gezellig worden, ondanks dat het dan moeilijker is om weg te gaan. Je houdt er wel een hele mooie herinnering aan over! Erg leuk om zoveel foto's te zien. San, sorry onze digitale camera is stuk dus kon geen foto's van mezelf sturen. je houdt het te goed. Mis jullie wel hier in Amsterdam. San, expeditie Robinson kijken in mijn eentje is maar saai!
Kus van Bregje -
16 September 2004 - 14:22
Freek:
wat een spannende verhalen allemaal zeg! Ben bang dat jullie straks helemaal niet meer kunnen aarden hiero! groetjes, freek!!! -
18 September 2004 - 14:04
Tomas:
Wat zul jij er de pest in hebben Daav. Schurft aaaahhh. Narigheid...
Maar weet je wat goed helpt tegen schurft en de daarbijhorende jeuk: KRABSALADE....
Ach ja, wat kan jou het ook jeuken.
Groetjes en een gezonde knuffel -
20 September 2004 - 00:07
Daaf.:
lieve en bezogde mensen!
de schurft was na 3 dagen over. wij zijn jeuk vrij en kern gezond!
(moest ik ff kwijt!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
