Over heksen, duivels en slangen....

Lieve allemaal,

Ik zie dat het al weer een behoorlijke tijd geleden is sinds het laatste verhaal. Uiteraard is er in die tijd weer van alles gebeurd in het bruisende El Progreso, waar geen dag voorbij gaat zonder avontuur. Nou ja, El Progreso mag dan wel niet de meest happening town van centraal amerika zijn, proniño zorgt er wel voor dat we ons geen dag vervelen.

Daaf en ik zijn inmiddels helemaal gesetteled in ons apartementje. Dank zij het feit dat we nu wat centraler wonen hebben we ook wat meer mensen leren kennen. Er is hier een andere organisatie, het voedingscentrum, die ook erg veel met vrijwilligers werkt en het blijkt dat er zeker nog een stuk of 8 andere buitenlanders zijn hier! Dat was een leuke ontdekking en ons sociale leven is dus aardig in de lift nu. Helaas blijven de meeste van die vrijwilligers niet zo heel lang en moeten we als bijna weer afscheid nemen van de meeste.

Het hebben van een sociaal leven is best wel belangrijk hier, want het werk is toch best wel zwaar. Er is zoveel te doen, dat het soms echt frustrerend is als je niet overal tijd voor hebt. De directeur op la Montaña is nog steeds even incompetent en frustrerend, dus dat maakt het er niet altijd makkelijker op. Gelukkig zijn de kinderen er nog, die je af en toe weer even aan helpen herinneren waar je het voor doet.
Met betrekking daarop kunnen we eindelijk ons eerste succes melden: Het eerste proniño kind heeft het centrum verlaten om te gaan werken! Het is de oudste jongen uit La Montaña die nu bijna 20 is. Hij werd erg onrustig en wilde (terecht) nu echt niet meer tussen de kinderen wonen. Toen kwam hij met het brillante plan om als 'mojado' (illegale vluchteling) naar de verenigde staten te gaan. Voor hen die niet heel erg op de hoogte zijn van dit fenomeen: een mojado is een buitenlander (niet-usa) die meestal te voet of met hulp van een cayote (mensensmokkelaar) de grens probeert over te komen. Ze moeten dan vaak dagen door de woestijn lopen of een levensgevaarlijke rivier overzwemmen. De kans dat een mojado levend de grens overkomt is ongeveer 10 %. Je kunt je dus voorstellen dat wij niet heel erg te spreken waren over het feit dat deze veel belovende jongeman zichzelf de dood in wilde storten. Omdat hij ook al bijna 20 is, heeft George uiteindelijk besloten om hem uit Proñino te laten gaan en aan te nemen als asistent educator op las flores.

Een ander ding wat het leven in La Montaña wat onrustiger heeft gemaakt de laatste weken is dat de beste educator, die er al het langst was, ontslagen is 2 weken geleden. Voor een reden die uiteraard alleen in Honduras kan gebeuren: Ze kwamen er achter dat ze een heks was! Hi hi. Maar serieus, das echt de reden. Deze vrouw sliep vroeger altijd in de bodega (opslagplaats) van La Montaña en bij het opruimen van de bodega laatste vond men een tas met allerlei spullen van zwarte magie en voodoo, inclusief foto`s met spijkers er door. Dan denk je iemand te kennen...Ik vond het erg jammer dat ze weg is, want ze was de enige educator op La Montaña die echt wist wat ze aan het doen was en ze was erg goed voor de kinderen. Maar ja, hier in het gelovige honduras was het een doodszonde die ze begaan had en kon ze dus echt niet langer aanblijven. Zelf zie ik er niet veel kwaad in, maar ja. Omdat de directeur ook nog eens zo tactvol was geweest om haar te ontslaan waar een van de kinderen bij was, waren alle kinderen ervan overtuigd dat de gemene directeur haar had weggejaagd. Nu zou dat normaal niet ver van de waarheid zijn geweest, maar dit keer was het dus echt niet zijn fout. Best wel ironisch. Helaas ging de verklaring dat ze om persoonlijke redenen weg moest toen dus ook niet meer op en koesteren een aantal kinderen nog steeds een wrok omdat we hun lieve juf hebben weg gejaagd. Carlos bedankt.

Alsof een heks op de berg nog niet genoeg was, kwam ik een paar dagen later op Las flores om te vernemen dat de duivel die nacht was langs geweest. Inderdaad, mister beelzebub himself had een bezoek gebracht aan het huis van de wacht, zo wist deze heel precies te vertellen. Hij had die avond iets gehoord en was gaan kijken in de ruimte waar de ijsmachines staan. Toen had hij ineens achter hem gestaan en zijn vlezige hand op de schouder van abuelo gelegd. Het vuur schoot uit zijn ogen! De volgende ochtend was het over duidelijke bewijs gevonden dat de nachtelijke ontmoeting werkelijk plaats had gevonden: een van de ijsmachines was uit en er lag een plasje water onder (mijnheer de duivel houd niet van ijs nl)! Na een kort onderzoek bleek dat abuelo zich al een tijdje niet zo lekker voelde en mochten we de kinderen dus gaan vertellen dat de duivel helemaal niet langs was geweest, maar dat abuelo waarschijnlijk koorts had gehad en dat je dan wel eens dingen ziet die er niet zijn...Zou jij het geloven? Nou de kinderen leken het verhaal van de duivel ook veel geloofwaardiger te vinden. Tja, is ook wel veel spannender...

Nu we toch mooie verhalen aan het vertellen zijn, komen we dan natuurlijk aan bij David zijn stoere verhaal: Afgelopen week stapte onze nietsvermoedende david op een echte slang! Wel een meter lang was ie en groen. Eenmaal van de ergste schrik bijgekomen vertelde hij het verhaal aan de educators, zodat de kinderen niet op die plaats zouden gaan spelen. Een van de educators wist ons te vertellen dat dat type slang dodelijk is en dat als hij je bijt het in 20 minuten met je gedaan is... Leuk om te horen...not! De wacht pakte resoluut zijn machete en heeft de hele berg afgezocht, maar het addergebroed werd niet meer gevonden...brrr.

Op een andere noot, van het weekend zijn daaf en ik eindelijk weer eens weg geweest. We gingen naar Copan. In Copan zijn de grootste, belangrijkste ruines van de mayas in Honduras en het is een belangrijke toerischtisch trekpleister. Omdat we helaas maar 2 dagen de tijd hadden inclusief 2x 4 uur reizen, hadden we besloten niet naar de ruines te gaan en die een keer te doen als we meer tijd hadden. Dus waren we daar, net als de vorige keer in Utila, weer een behoorlijke rariteit: 2 Gringo`s met alleen maar een kleine rugzak (where is your luggage!?) die niet naar de ruines kwamen kijken! Ongehoord! Maar wij vonden van niet. Copan zelf is een heel mooi stadje, erg onhondurees dus, met veel buitenlanders en mooie plekjes om te zitten en iets te drinken. We hebben wel leuke mensen ontmoet, lekker gegeten en een vogelpark bezocht (we kregen gratis kaartjes). Voor ons dus een heel geslaagd weekend zonder zorgen over straatkinderen (Copan is zo rijk dat ze die niet hebben). Op de weg terug werden we weer lekker terug naar de hondurese realiteit gebracht toen we in de bus zaten. Onze luxe plaatsen voorin (lekker veel beenruimte) veranderden in kleine gevangenisje toen de overvolle bus (mensen stonden al in het gangpad) stopte om er nog eens 30 bij in te laten stappen. Met onze benen op schoot getrokken konden we nog net voorkomen dat mensen op onze schoot gingen zitten. Gelukkig was het maar 3 uur rijden...

Zo, het leven in Honduras in een notedop. Maar goed, om eerlijk te zijn is het leven hier ook niet altijd gevuld dingen uit een sprookje. Op dit moment kan ik wel verheugd melden dat de directeur van La Montaña op vakantie is en dat het heerlijk rustig is. Nicky (de directrice van Las FLores) valt vor hem in en samen zijn we lekker veel dingen aan het veranderen. Heerlijk.

David is nog steeds de populairste leraar op de berg met zijn kook en computerlessen. We beginnen ons te realiseren dat het einde van ons verblijf (wederom) in zicht komt en dat we ons daar op moeten gaan voorbereiden. 1 october houdt ons contract op en dan gaan we reizen richting mexico city om waarschijnlijk 16 december weer terug in nederland aan te komen. We maken een beetje een omweg, want we willen door nicaragua, el salvador, guatemala en dan mexico. Eigenlijk willen we ook heel graag naar Cuba, maar we weten niet of dat financieel en met de tijd haalbaar is. We hebben best wel zin om te gaan reizen,ff lekker leven als andere reizigers, zonder zorgen en lekker doen wat we zelf willen, maar het is ook heel moeilijk om de kinderen achter te laten. Sommige zijn echt zo in je hart gaan zitten dat het bijna onmogelijk is om ze hier te laten. En leg ze dan maar eens uit dat je weg moet, dat je niet wilt, maar dat je ook niet altijd in Honduras kan blijven. De meeste kinderen begrijpen het wel en dat is tegelijkertijd het verdrietige. Ze zijn al zo gewend aan al die buitenlanders die komen, knuffelen en dan weer weg gaan, dat er bijna geen traan meer gelaten hoeft te worden. De afscheidsfeestjes zijn een vast ritueel geworden en de woorden die de kinderen zeggen een opzeg versje. Sommige kinderen laten al merken dat ze zat zijn van al die bezoekers. Ook wij zijn al wel een beetje zat van al die bezoekers. En dan voelt het heel lullig om precies hetzelfde te doen als al die mensen de even langs geweest zijn. Hoe langer je geweest bent, hoe gemener het is om weer weg te gaan. Het liefst zou ik ze allemaal meenemen, maar ja, dat kan niet.

Tot het zover is proberen we er toch maar niet zoveel aan te denken. Eens zullen we weg moeten en hoe langer we blijven, hoe moeilijker het wordt.
Gelukkig hebben we ook veel om voor thuis te komen naar nederland. Iedere dag denken we wel aan al onze vrienden en familie in Nederland. Vooral als we een berichtje krijgen of even kletsen via de msn, is het weer net of we even in nederland zijn, heerlijk!

Nou ik ga maar weer eens stoppen, ben al weer behoorlijk lang aan het internetten!
Hoop dat het met iedereen goed gaat en snel weer van iedereen te horen (zo niet dan kennen we nog wel een heks en een duivel die je op andere gedachten zullen brengen...)

Dikke kus en knuffel, may the force be with you...

San en Daaf