Honduras in het echt

Lieve iedereen,

De afgelopen twee weken waren twee veel bewogen weken voor ons hier in Honduras. Nu ongeveer twee weken geleden kwamen de ouders van Annie op bezoek. Het was erg leuk om hen te ontmoeten en ze hebben ons heerlijk mee uiteten genomen…eindelijk weer eens een echt lekkere maaltijd! Na drie dagen hebben ze Annie meegenomen op vakantie naar Belize en Mexico voor twee en een halve week. Op dit moment zijn we dus nog maar met zijn drietjes in huis. Dat is eigenlijk heel gezellig.
Op 30 april hebben we ons best gedaan om koninginnedag te vieren, maar de ambasadeur was net naar Nederland vertrokken, dus geen haring en oranjebitter op de ambassade. Daaf en ik hebben ons toen dus maar zelf in onze oranje shirtjes thuis op een paar heineken getracteerd.

‘S avonds was hier een groot festival ter ere van 1 mei, dag van de arbeid. Het is een grote manifestatie met bands en speeches die de hele nacht door gaat totdat de mensen ‘s ochtends een protest mars gaan lopen. Dit jaar was extra speciaal omdat het de 50e verjaardag was van een hele grote, belangrijke staking uit 1954. Het is een van de grootste stakingen geweest van de arbeiders tegen de uitbuiting van United Fruits (de belangrijkste, zeg maar enige, werkgever destijds in Honduras). De staking heeft zo’n beetje heel de economie van het land lam gelegd en met gevaar voor eigen leven hebben de stakers United Fruits gedwongen tot betere lonen en arbeidsomstandigheden. Er kwamen bands uit heel Centraal Amerika en er kwamen mensen vanuit heel Honduras op af. Overal zag je vlaggen van vakbonden en organisaties voor rechten van de vrouw etc. Ook de Che Guevarra vlaggen en t-shirts waren niet van de lucht. Het is grappig om te zien dat die geschiedenis hier nog zo actueel is. Het zijn niet de oude hippies die er mee lopen, maar mensen die serieus vechten voor rechten die wij al jaren lang hebben. Het was heel bijzonder om mee te maken en tussen de mensen te staan die teksten scandeerden als: Arbeidsers verenigd! Een verenigd volk krijgt niemand klein! (vrij vertaald).
Om 01.00 uur ‘s nachts werden we echter wel erg moe (ja, we zijn echt geen nachtbrakers meer…) en besloten we naar huis te gaan. We namen een taxi die met een grote omweg omdat alle wegen geblokkeerd waren door de drukte, ons thuis bracht. Precies voor ons huis was de benzine op! Omdat het te gevaarlijk is om ‘s nachts alleen over straat te lopen naar het benzine station, moesten we de arme chaufeur wel een lift geven met Nicky’s auto waar ook bijna geen benzine meer in zat. Hij zou als tegen prestatie dan wel wat benzine in haar auto doen ook. Midden in de nacht fungeerden we dus als taxi voor de taxichaufeur (die ons daarvoor een torenhoog bedrag had berekend om ons naar huis te brengen omdat het te gevaarlijk was om te lopen…). Toen hij probeerde om ook nog eens af te dingen op hoeveel benzine hij in Nicky’s auto moest gooien (we berekenden hem niks voor de ‘taxirit’) reden we met een behoorlijk verbolgen Nicky terug naar huis. Daar leek zijn auto het nog niet te doen met de benzine, maar we besloten dat hij het verder zelf maar lekker uit mocht zoeken. Na een half uur pruttelde hij eindelijk weg. Het was inmiddels 03.00 uur ‘s nachts en na een gesprek over de ongemanierdheid van de hondurezen zijn we eindelijk in bed beland.

Zondag was er natuurlijk Davidsverjaardag! We hadden besloten om zaterdagavond de stad in te gaan om om 24.00 uur davids verjaardag te vieren. Helaas was konden we geen taxichafeur te pakken krijgen en dus zaten we opgesloten in ons huis. Yeico’s was ook al dicht dus uiteindelijk zijn we thuis gebleven en hebben we gekaart en drinkspelletjes gedaan (ja, je gaat hier echt terug in de tijd!). Om twaalf uur kwam er een stuk Nederlandse kaas te voorschijn en was de pret compleet. Zondag zijn we naar Las Flores gegaan en heeft daaf een taart voor de kids gebakken. Alle kinderen feliciteerden hem en zeiden waarom ze david dankbaar waren. Het was erg gezellig (zie ook foto’s). ‘S avond zijn we lekker naar een grillrestaurant geweest. Echt vlees! (niet van kip gemaakt dus) mmm!

Een paar dagen later kregen we een pakje van onze moeders en vrienden voor Davidsverjaardag. Dat was heel erg leuk. Er zaten allemaal handige spulletjes in en foto’s van onze familie en kaarten van Nederland. Iedereen heel erg bedankt daarvoor! Het was heerlijk een stukje Nederland te ontvangen (Yahtzee is het nieuwe spel van de avond!).

Helaas gebeurde er diezelfde avond, zonder dat wij ons daar nog echt van bewust waren, iets heel naars. Over de radio (walkie talkie) hoorden we dat Lucas, de groepsleider die ‘s nachts voor de kinderen in La Montaña zorgt, naar zijn ouderlijk huis moest komen omdat daar serieuze problemen waren. De volgende dag hoorden we dat een bende zijn moeder en zijn vier zussen had vermoord. Op dat moment lag een zus nog in het ziekenhuis. Zij is helaas eergister als nog overleden. Zes gewapende mannen zijn het huis binnengedrongen en hebben alle vrouwen die daar aanwezig waren (er waren alleen vrouwen) neergeschoten. De gehele toedracht is nog niet helemaal bekend, maar men gaat er vanuit dat het een wraakactie is geweest. Een van de zussen van Lucas had een relatie met een bendelid van een andere bende. Heel Progreso stond (en staat) op zijn kop, want zelfs hier waar moorden tussen bendeleden wel eens voorkomen, zijn dit soort slachtingen zeldzaam. Er zijn waarschijnlijk 11 kinderen overgebleven uit het huis, waarvan sommige het hele gebeuren hebben aanschouwd. Omdat bijna alle vrouwen uit de familie dood zijn is er op dit moment niemand om voor ze te zorgen. Vier van hen verblijven nu dus tijdelijk in La Montaña.
Om iedereen thuis gerust te stellen: om ons hoeven jullie je geen zorgen te maken. Dit hele gebeuren heeft te maken met wraakacties tussen bendes onderling. David en ik en Proniño hebben niks te maken met bendes en er is dus ook geen reden dat ze ons iets zouden willen aandoen. Daarnaast wonen we in een hele veilige buurt met privebewakers op iedere straathoek. Een bende zou zich nooit in onze buurt durven (of kunnen) wagen. Verder lijkt dit natuurlijk een heel naar voorbeeld van het geweld wat er in een land als Honduras kan zijn, maar ik benadruk dat dit ook voor hier niet normaal is. De politie is hard aan het werk om de daders op te pakken en ze hebben er in ieder geval al een (die heeft zws zichzelf in zijn been geschoten).
Je kunt dus begrijpen dat de afgelopen dagen nogal hectische en vooral ook emotioneel zijn geweest voor Proniño en vooral La Montaña. Hoewel david en ik de zussen van Lucas niet persoonlijk kenden, kenden veel mensen een aantal van hen wel heel goed. Naast al het verdriet dat er natuurlijk is, was er ook nog eens de stress van alles regelen, de taken van Lucas overnemen en de kinderen opvangen. Op dit moment is alles redelijk stabiel en hopen we dat we de overgebleven kinderen zo goed mogelijk zullen kunnen helpen.

Om maar met een iets vrolijkere noot te eindigen kan ik vertellen dat ik gister voor het eerst moederdag gevierd heb als moeder! Nee mam, niet schrikken, ik was nl uitgenodigd voor het moederdag feest op de school van de kinderen, als surrograat moeder. Ik ging er samen met de juf van onze interne school heen. Het was heel bijzonder om mee te maken. De kinderen deden allerlei optredens, liedjes, toneelstukjes, poezie etc. Ik moest mijn tranen van trots bedwingen toen ik ‘onze Yoni’ op het podium helemaal alleen een lied zag zingen. Al die kinderen in uniformen die samen het volkslied zingen is echt wel om kippenvel van te krijgen. Helemaal als je bedenkt dat ze nog niet al te lang geleden nog blootsvoets op straat liepen lijm te snuiven. Dit gaf toch wel weer even een fijn gevoel in deze dagen van droefheid.

Lieve iedereen, dit stuk is al heel erg lang geworden ben ik bang, dus jullie zullen ook wel moe zijn van het lezen. We willen in ieder geval nog een keer iedereen bedanken voor alle lieve dingen die jullie sturen, per post of per email. We hopen dat het met jullie ook allemaal goed gaat en sturen van hier uit een dikke kus naar iedereen!

Hasta la proxima,

San en Daaf.