Niksen in Nicaragua en Preken in Progreso
Door: sanja
Blijf op de hoogte en volg sanja en david
22 April 2004 | Honduras, El Progreso
Lieve Allemaal,
we zijn inmiddels weer lang en breed terug van onze vakantie in Nicaragua en al weer hard aan het werk. De vakantie was heel erg leuk en we waren er ook echt aan toe. Eigenlijk merkten we dat pas echt toen we eenmaal weg waren. Ongemerkt vraagt het toch wel veel van je, het werken met de kinderen. Het was een hele verademing om lekker te kunnen doen waar we zin in hadden en vooral ook om andere buitenlanders te zien. De eerste paar dagen hebben we ons echt lopen vergapen aan alle andere gringo`s (we leken wel hondureños...!), alle fantastisch leuke barretjes en de gezellige, kleine straatjes van een grote stad. Na twee maanden El Progreso voelden we ons net twee kindertjes in een snoepwinkel. Het was heel apart om in een gezellig hostel te zitten met andere mensen die ook op reis waren en waarvan sommige hetzelfde hadden gedaan (of iets dergelijks) als wij aan het doen zijn. De hele sfeer in zo`n hostel is zo anders dan in Progreso. Iedereen is positief en heeft interessante verhalen. De meeste mensen zijn heel open en je maakt gauw vrienden. Iedereen is happy dat ie op reis is (al worden er natuurlijk ook veel horror-stories uitgewisseld...) en dat voel je. We kregen al helemaal zin in ons laatste gedeelte van de reis, wanneer wij ook vrij zijn en alle tijd hebben om van alles te zien.
De eerste dag, zondag 4 april, zijn we met de bus vanuit Progreso naar Tegucigalpa (hoofdstad van Honduras) gegaan. We hadden veel geluk, want ondanks dat we een half uur te vroeg waren en gereserveerd hadden was de bus al weg (ze zijn dus niet altijd te laat, die hondureños). Gelukkig stond ie nog vlakbij te tanken en konden we dus nog mee. In Tegucigalpa hebben we een hostel gevonden waar het erg gezellig was. Na een beetje Tegus verkend te hebben zijn we dus de hele avond daar gebleven en hebben heerlijk biertjes gedronken en met medereizigers gekletst, heerlijk!
De volgende ochtend begon de lange reis naar Managua, Nicaragua (8 uur). In managua, waar verder weinig aan is hadden we een heel vies hostel, waar iets dat klonk als een konijn of een kat, over het plafond scharrelde en overal aan knabbelde (Het waren zws kakkerlakken, maar we zijn nog steeds in ontkenning wat dat betreft).
Dinsdag kwamen we eindelijk in Granada aan waar we Lot ontmoeten. Dat was heel erg leuk, om die zo aan de andere kant van de wereld zomaar ineens te zien (nou ja, we hadden wel afgesproken...). De rest van de week zijn we daar in Granada gebleven, omdat het vanwege de Semana Santa (pasen, maar dan een week lang) heel druk zou zijn en het moeilijk is om dan te reizen. We hebben heerlijk gerelaxed, met de locals op de strand van het meer gehangen (gringo`s waren een beetje bang van het strand geloof ik, door al die locals), uitgegaan, een boot tochtje gemaakt naar de 364 eilandjes in het meer van Granada en lekker gezwommen in een heel mooi zwembad. We hoopten nog iets van de festiviteiten van Semana Santa te zien, maar behalve het rondslepen van een jezus beeld nu en dan (zie foto), bleek dat vooral te bestaan uit zuipen op het strand. Iedereen was erg teleurgesteld in de Nica`s.
Na twee maanden thuis zitten en af en toe naar Yeico`s (de totaal witte, lege bar met zwembad en plastic meubels, foto volgt vast nog wel eens, waar nooit iemand zit behalve wij) was het heel leuk om eens in een bar te komen waar ze bij het idee sfeer-verlichting niet aan tl-buizen denken. We gingen dan ook bijna iedere avond uit met Lot, nog een Lot die onze lot had ontmoet en de barman van het hostel. De laatste avond van Lot hebben we heerlijk kipsatè met friet gegeten bij een restaurant dat gerund wordt door nederlanders. Nadat voor de derde avond op een rij de stroom was uitgevallen voor anderhalf uur, werd het uiteindelijk nog zo gezellig dat er gedanst werd...(zie foto). Helaas komt aan alle goeds een eind en dinsdagavond kwamen we vermoeid maar helemaal verfrist en met nieuwe werklust en zin in bonen (de hondureze bonen zijn echt veel lekkerder dan die in Nicaragua!) weer thuis.
Thuis gekomen bleek dat er ook hier in Progreso het een en ander gebeurd was. Zo bleek dat ik benoemd was tot de assistent van Carlos, de directeur van La Montaña. Ik vertelde vorige keer al dat ik bezig was om structuur aan te brengen maar dat het lastig was omdat het geen officiele taak was. Nou, blijkbaar was mijn werk dus niet onopgemerkt gebleven. Gedurende mijn afwezigheid was iedereen weer terug gevallen in de gebruikelijke routines en dit had Jorge, de oprichter van Proniño, niet bevallen. Er moest maar eens flink de bezem door La Montaña gehaald worden en ik moest dat maar gaan doen. Ik kwam dus terug en ineens was ik gebombardeerd tot een soort van vice directrice van La Montaña! Niet dat iemand dat ook met mij had overlegd hoor, dat hoorde ik van Annie. Pas drie dagen later sprak ik Jorge die mij de opdracht gaf to "kick some ass!" in La Montaña. Ik kreeg "alle autoriteit die ik nodig had en ze hadden maar naar me te luisteren". Zo die zit! Het is wel handig gelukkig, want nu heb ik dus iets meer om mee te werken. Zo kan ik boos worden als ze weer eens iets doen zonder het mij te vertellen en kan ik toestemming geven om dingen te kopen die we nodig hebben. Ik ga dus eigenlijk gewoon door waar ik al mee bezig was, maar nu met steun en toestemming van de directie. Vorige week vrijdag hebben we een vergadering gehad en eindelijk afspraken gemaakt over een heleboel dingen. Veranderingen gaan helaas echter heel langzaam hier en er zijn nog veel dagen dat ik me het liefst de haren uit het hoofd zou trekken. Tot vandaag was het bijvoorbeeld nog niet een keer gelukt om ons aan het dagschema te houden (het hebben van een dagschema is nieuw voor ze zo ongeveer). Het was dan ook een hele overwinning dat we vandaag voor het eerst in 4 weken, bijna alles gedaan hebben volgens plan (dan kijken we natuurlijk niet op een kwartiertje...).
David is ook weer lekker bezig en geeft iedere dag kooklessen aan de kinderen. Ze vinden het fantastich en het is vechten om wie er mee mag doen (er kunnen steeds maar 3 kinderen per keer). Ondanks de taalbarriere, die wel steeds kleiner wordt, wordt er heel veel gelachen en komen er ook nog smakelijke koekjes e.d uit de keuken.
Voor koninginnedag zijn we van plan om naar de Nederlandse ambassade te gaan, want het schijnt dat ze daar dan haring hebben. De arme david die het al 2 maanden zonder haring doet moet daar natuurlijk bij zijn... En bovendien zijn we natuurlijk erg vaderlands gezind..! (de oranje shirtjes liggen al klaar, geen grap!). Eigenlijk wilden we misschien dat weekend, wat ook het weekend van daaf zijn verjaardag is, naar de Bay Islands gaan. Dat zijn een aantal tropische eilanden die bij Honduras horen en heel erg mooi schijnen te zijn, denk bounty). Maar daaf heeft te kennen gegeven dat hij liever haring heeft dan op een paradijselijk strand ligt, dus dat bewaren we voor later.
Met ons gaat het allemaal dus erg lekker, op een kleine verkoudheid na (de temperatuur dropte op een avond van 37 graden naar 23 en toen vonden we het dus wel erg koud...). Bij dit bericht hebben we ook weer wat nieuwe foto`s geplaatst, dus ook veel kijk plezier.
We denken nog steeds vaak aan iedereen en hopen dat alles goed is met iedereen. We vinden het erg leuk om te horen hoe het gaat in Nederland, want dat brengt ons toch weer eventjes in gedachten terug. Heerlijk om te horen dat het daar ook weer mooi weer is. Als jullie op een terrasje zitten aan de rosè en het wit-bier, moeten jullie er maar eentje op ons drinken. Doen wij dat hier bij Yeico`s....
Veel liefs en tot mails,
San en Daaf
we zijn inmiddels weer lang en breed terug van onze vakantie in Nicaragua en al weer hard aan het werk. De vakantie was heel erg leuk en we waren er ook echt aan toe. Eigenlijk merkten we dat pas echt toen we eenmaal weg waren. Ongemerkt vraagt het toch wel veel van je, het werken met de kinderen. Het was een hele verademing om lekker te kunnen doen waar we zin in hadden en vooral ook om andere buitenlanders te zien. De eerste paar dagen hebben we ons echt lopen vergapen aan alle andere gringo`s (we leken wel hondureños...!), alle fantastisch leuke barretjes en de gezellige, kleine straatjes van een grote stad. Na twee maanden El Progreso voelden we ons net twee kindertjes in een snoepwinkel. Het was heel apart om in een gezellig hostel te zitten met andere mensen die ook op reis waren en waarvan sommige hetzelfde hadden gedaan (of iets dergelijks) als wij aan het doen zijn. De hele sfeer in zo`n hostel is zo anders dan in Progreso. Iedereen is positief en heeft interessante verhalen. De meeste mensen zijn heel open en je maakt gauw vrienden. Iedereen is happy dat ie op reis is (al worden er natuurlijk ook veel horror-stories uitgewisseld...) en dat voel je. We kregen al helemaal zin in ons laatste gedeelte van de reis, wanneer wij ook vrij zijn en alle tijd hebben om van alles te zien.
De eerste dag, zondag 4 april, zijn we met de bus vanuit Progreso naar Tegucigalpa (hoofdstad van Honduras) gegaan. We hadden veel geluk, want ondanks dat we een half uur te vroeg waren en gereserveerd hadden was de bus al weg (ze zijn dus niet altijd te laat, die hondureños). Gelukkig stond ie nog vlakbij te tanken en konden we dus nog mee. In Tegucigalpa hebben we een hostel gevonden waar het erg gezellig was. Na een beetje Tegus verkend te hebben zijn we dus de hele avond daar gebleven en hebben heerlijk biertjes gedronken en met medereizigers gekletst, heerlijk!
De volgende ochtend begon de lange reis naar Managua, Nicaragua (8 uur). In managua, waar verder weinig aan is hadden we een heel vies hostel, waar iets dat klonk als een konijn of een kat, over het plafond scharrelde en overal aan knabbelde (Het waren zws kakkerlakken, maar we zijn nog steeds in ontkenning wat dat betreft).
Dinsdag kwamen we eindelijk in Granada aan waar we Lot ontmoeten. Dat was heel erg leuk, om die zo aan de andere kant van de wereld zomaar ineens te zien (nou ja, we hadden wel afgesproken...). De rest van de week zijn we daar in Granada gebleven, omdat het vanwege de Semana Santa (pasen, maar dan een week lang) heel druk zou zijn en het moeilijk is om dan te reizen. We hebben heerlijk gerelaxed, met de locals op de strand van het meer gehangen (gringo`s waren een beetje bang van het strand geloof ik, door al die locals), uitgegaan, een boot tochtje gemaakt naar de 364 eilandjes in het meer van Granada en lekker gezwommen in een heel mooi zwembad. We hoopten nog iets van de festiviteiten van Semana Santa te zien, maar behalve het rondslepen van een jezus beeld nu en dan (zie foto), bleek dat vooral te bestaan uit zuipen op het strand. Iedereen was erg teleurgesteld in de Nica`s.
Na twee maanden thuis zitten en af en toe naar Yeico`s (de totaal witte, lege bar met zwembad en plastic meubels, foto volgt vast nog wel eens, waar nooit iemand zit behalve wij) was het heel leuk om eens in een bar te komen waar ze bij het idee sfeer-verlichting niet aan tl-buizen denken. We gingen dan ook bijna iedere avond uit met Lot, nog een Lot die onze lot had ontmoet en de barman van het hostel. De laatste avond van Lot hebben we heerlijk kipsatè met friet gegeten bij een restaurant dat gerund wordt door nederlanders. Nadat voor de derde avond op een rij de stroom was uitgevallen voor anderhalf uur, werd het uiteindelijk nog zo gezellig dat er gedanst werd...(zie foto). Helaas komt aan alle goeds een eind en dinsdagavond kwamen we vermoeid maar helemaal verfrist en met nieuwe werklust en zin in bonen (de hondureze bonen zijn echt veel lekkerder dan die in Nicaragua!) weer thuis.
Thuis gekomen bleek dat er ook hier in Progreso het een en ander gebeurd was. Zo bleek dat ik benoemd was tot de assistent van Carlos, de directeur van La Montaña. Ik vertelde vorige keer al dat ik bezig was om structuur aan te brengen maar dat het lastig was omdat het geen officiele taak was. Nou, blijkbaar was mijn werk dus niet onopgemerkt gebleven. Gedurende mijn afwezigheid was iedereen weer terug gevallen in de gebruikelijke routines en dit had Jorge, de oprichter van Proniño, niet bevallen. Er moest maar eens flink de bezem door La Montaña gehaald worden en ik moest dat maar gaan doen. Ik kwam dus terug en ineens was ik gebombardeerd tot een soort van vice directrice van La Montaña! Niet dat iemand dat ook met mij had overlegd hoor, dat hoorde ik van Annie. Pas drie dagen later sprak ik Jorge die mij de opdracht gaf to "kick some ass!" in La Montaña. Ik kreeg "alle autoriteit die ik nodig had en ze hadden maar naar me te luisteren". Zo die zit! Het is wel handig gelukkig, want nu heb ik dus iets meer om mee te werken. Zo kan ik boos worden als ze weer eens iets doen zonder het mij te vertellen en kan ik toestemming geven om dingen te kopen die we nodig hebben. Ik ga dus eigenlijk gewoon door waar ik al mee bezig was, maar nu met steun en toestemming van de directie. Vorige week vrijdag hebben we een vergadering gehad en eindelijk afspraken gemaakt over een heleboel dingen. Veranderingen gaan helaas echter heel langzaam hier en er zijn nog veel dagen dat ik me het liefst de haren uit het hoofd zou trekken. Tot vandaag was het bijvoorbeeld nog niet een keer gelukt om ons aan het dagschema te houden (het hebben van een dagschema is nieuw voor ze zo ongeveer). Het was dan ook een hele overwinning dat we vandaag voor het eerst in 4 weken, bijna alles gedaan hebben volgens plan (dan kijken we natuurlijk niet op een kwartiertje...).
David is ook weer lekker bezig en geeft iedere dag kooklessen aan de kinderen. Ze vinden het fantastich en het is vechten om wie er mee mag doen (er kunnen steeds maar 3 kinderen per keer). Ondanks de taalbarriere, die wel steeds kleiner wordt, wordt er heel veel gelachen en komen er ook nog smakelijke koekjes e.d uit de keuken.
Voor koninginnedag zijn we van plan om naar de Nederlandse ambassade te gaan, want het schijnt dat ze daar dan haring hebben. De arme david die het al 2 maanden zonder haring doet moet daar natuurlijk bij zijn... En bovendien zijn we natuurlijk erg vaderlands gezind..! (de oranje shirtjes liggen al klaar, geen grap!). Eigenlijk wilden we misschien dat weekend, wat ook het weekend van daaf zijn verjaardag is, naar de Bay Islands gaan. Dat zijn een aantal tropische eilanden die bij Honduras horen en heel erg mooi schijnen te zijn, denk bounty). Maar daaf heeft te kennen gegeven dat hij liever haring heeft dan op een paradijselijk strand ligt, dus dat bewaren we voor later.
Met ons gaat het allemaal dus erg lekker, op een kleine verkoudheid na (de temperatuur dropte op een avond van 37 graden naar 23 en toen vonden we het dus wel erg koud...). Bij dit bericht hebben we ook weer wat nieuwe foto`s geplaatst, dus ook veel kijk plezier.
We denken nog steeds vaak aan iedereen en hopen dat alles goed is met iedereen. We vinden het erg leuk om te horen hoe het gaat in Nederland, want dat brengt ons toch weer eventjes in gedachten terug. Heerlijk om te horen dat het daar ook weer mooi weer is. Als jullie op een terrasje zitten aan de rosè en het wit-bier, moeten jullie er maar eentje op ons drinken. Doen wij dat hier bij Yeico`s....
Veel liefs en tot mails,
San en Daaf
-
22 April 2004 - 01:17
Daaf.:
he,he, sta ik eindelijk boven aan! -
22 April 2004 - 07:53
Marjolein:
Hoi San,
leuk om al je belevenissen te lezen. Je maakt er heel wat mee!
Veel succes met je managementjob!
Groetjes, Marjolein -
22 April 2004 - 15:27
Pien:
Fijn, weer een lekker lang verhaal! En weer veel foto`s....
liefs, Pien -
26 April 2004 - 08:50
Jalada:
lieve D+S, Geweldig hoe het met jullie gaat! Ik ben heel trots op jullie allebei. Fantastisch hoe jullie het daar doen! Ik ben aan het proberen Sponsors te vinden voor jullie of andere ideeën om aan wat extra geld te komen. Ik vind eigenlijk dat ze jullie de huur wel kwijt zouden mogen schelden, maar ja, ik ben de baas niet!
Ga lekker zo door! Honduras is beslist beter af mét jullie!
Dan David alvast van harte gefeliciteerd! Maak er een leuk feestje van op 2 mei!
En natuurlijk ook veel oranjeplezier en haring op koninginnedag!
Dag allebei, dikke kus en veel liefs van mama Jalada -
28 April 2004 - 20:21
Tielkeausems@hotmail.com:
Hola Sanja en David,
Ik ben de secretaris van Homeless Child. Via mijn vriendin Ineke (de voorzitter)werd ik vandaag attent gemaakt op jullie site. Ik heb gesmuld van jullie verhalen en de foto's van de kids. Zelf ga ik 5 augustus weer naar El Progreso. Ben reuze benieuwd hoe de 1e groep het dan doet in La Montana, hoe ze gegroeid zijn en hoe ze zich ontwikkeld hebben. Ben je nog akelige dingen tegengekomen op het gebied van gezondheidsproblemen in de afkickfase van de nieuw nino's in Las Flores? Arme kids, een cold Turkey krijgen en dan nog niet eens mogen weglopen...
Knap van jullie om vol te houden in deze explosieve fase van de opvang!
Ik wens jullie alle succes, vooral de kok!
Veel plezier als assistente van Carlos. Ik hoop jullie nog te kunnen spreken in augustus.
Laat me weten of ik nog wat uit Nederland mee kan nemen (medisch materiaal, schoolmateriaal e.d.).
Voor Ana van het weeshuis neem ik kinderspul mee.
Besos por los ninos.
Tielke -
30 April 2004 - 22:12
Anabel:
Hee lieve Daaf en San,
Klopte de tip van de haring bij de ambassade? Ik hoop het wel...!
Voor jullie allebei alvast: un cumpleaños muy, muy , muy feliz.
We blijven jullie missen. En leuk om jullie verhalen te lezen. -
30 April 2004 - 22:24
Daaf.:
geen haring maar wel heineken! -
02 Mei 2004 - 11:44
Pien.:
2 mei, David is jarig!!!!!!
Van harte, Daaf,!!!!!!!! -
02 Mei 2004 - 12:41
Jalada:
Lieve David,
Van harte geluk gewenst met je verjaardag. Ook Sanja van harte!! Ik wens jullie een bijzonder gezellige dag! Jullie pakje is gisteren vanuit Barbados vertrokken naar Panama-City en nu daar vertrokken naar....? Te gek dat je het op internet (dhl.nl) kunt volgen. Helaas niet meer op tijd voor je verjaardag, maar evengoed blijft het een verrassing. Dag lieverds!
Tot later! Verjaarsknuffel voor allebei! -
05 Mei 2004 - 07:30
Jalada:
Hallo kids,
Is de postbode al langs geweest? Wij zijn heel erg benieuwd! Laat maar snel iets horen. Je kantelstoel is terecht, mobiel niet en je kast staat bij Nirava. Liefs, knuffel van mama. -
05 Mei 2004 - 15:56
Tomaz:
Hi Daav gefeliciteerd met je verjaardag (2mei toch). We hebben traditie getrouw Jagermeister op je (en ook een beetje op San, maar jij was jarig) geslammed. Dat dus. Nog 1 week en dan werk ik niet meer in het o zo oude vertrouwde kalfje. Je krijgt trouwens ook nog de groeten van Birol: sjeg marr Birol heft gen Ienterrnet tegen Daawit. Aldus Birol. Kononginnenacht was Incredibble Amazing (zoals de franzen zeggen) leuk ook te horen dat jullie heiniken konden drinken, wij moeten het hier tegenwoordig stellen met Leeuw bier. Maar goed. Ik hoop jullie snel weer te zien in blakende gezondheid.
Hasta la tapa.... -
09 Mei 2004 - 11:11
Bregje:
Lieverds!
Het klinkt ontzettend leuk daar in Honduras! Jullie zijn echt goed bezig zeg! Lekker! De foto's vond ik ook super! Leuk om jullie te kunnen zien en leuk ook om Lot ff te zien!
Keep up the good work!
kus Bregje -
09 Mei 2004 - 17:05
Tante Aaf:
Hallo lieve allebei, vers terug van een zonnige vakantie in Turkey heb ik ff snel jullie belevenissen doorgelezen en uiteraard de foto's bekeken.Geweldig hoor en San gepromoveerd tot assistende! Nu, jullie hebben straks genoeg stof om een boek te schrijven over alle belevenissen.....
Dan wat anders. Ik zag in 'Mijn Documenten" een aantal voor mij onbekende namen staan als e-mailadres. Toen ik erop klikte, zag ik tot mijn verbazing een hele chat-geschiedenis staan, tussen San, Daaf, Pieneke en dr. Dick. Ook zag ik de naam Esperanza staan, wat dus mijn nick-name is, maar ikzelf zat hoog en breed in Turkije die 24e april om 21.20 en voor jullie denk 15,30 of daaromtrent. How come???? Groot raadsel. Dus kijk maar uit, voor je het weet, beland je in iemand's computer zonder dat je het weet.
Daaf, alsnog van harte met je verjaardag en nog vele hierna, zullen we maar zeggen he en je zult het inmiddels wel gevierd hebben.Alle goeds voor beiden en ik blijf jullie volgen................Ik ben trots op mijn nicht hoor! Hasta la vista....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
