7 juli

7 juli is het vandaag. Ik vind het een mooie datum, met al die zevens er in. Hij doet me denken aan 17 juli, onze trouwdag, nu al bijna 14 jaar geleden. En ondanks dat ik zelf vroeger eigenlijk nooit iets had met het getal 7, voor velen een geluksgetal, heeft het getal 7 toch blijkbaar wel iets met mij. Op 7 februari vroeg David mij ten huwelijk. Op 7 mei gingen we in ondertrouw en natuurlijk onze trouwdag op 17 juli. Jaren lang (tot de kinderen kwamen) gingen we elke maand op de 17e uit eten. Om ons trouwen te vieren, om elkaar te vieren en ook om gewoon het leven te vieren. Ook heb ik jaren lang in Haarlem op nr 17 gewoond en ook in Amsterdam, stond ons laatste huis op nr 17. Al die zevens hebben dus blijkbaar hun weg gevonden naar mij en gelukkig eigenlijk altijd met mooie, fijne dingen.

Tot vorig jaar. Vrijdag 7 juli begon als een dag als vele andere. Het was de dag waar mijn afspraak naar toe verzet was, die eigenlijk op 5 juli stond. Maar die blijkbaar toch de 7e moest zijn. Niet dat we het niet geprobeerd hadden, op 5 juli. Op 5 juli was de dag dat storm Poly in Nederland flink huis hield en overal, maar vooral ook in Castricum een enorme ravage aanrichtte. Die ochtend brachten we de kinderen naar school. Linde was haar gymspullen vergeten, dus die kwam ik nog even na brengen, onderweg naar Amsterdam. Toen ik in de klas kwam, had de juf alle tafeltjes weg geschoven van de ramen, omdat de bomen daarvoor vervaarlijk heen en weer zwiepten. Alle kinderen waren een beetje onrustig en gespannen door de storm. Toen Linde mij zag klampte ze zich aan mij vast en zei dat ze niet wilde dat ik naar Amsterdam zou gaan: "Ik ben zo bang dat jij dood gaat", huilde ze. Ik stelde haar gerust en zei dat we heel voorzichtig zouden doen en heus niet dood zou gaan. Ze liet me gaan, maar echt gerust was ze er duidelijk niet op.

Eenmaal in de auto Castricum uit, was het een soort hindernis baan tussen de omgevallen bomen door. Na een kwartier rijden en steeds meer bomen die ons de weg versperden, moest ik denken aan wat ik Linde beloofd had, dat we voorzichtig zouden doen. Ik zei tegen David: we gaan terug. Die afspraak is ook weer niet zo belangrijk, dat we ons leven er voor moeten wagen. Het ziekenhuis was gelukkig heel begripvol en verzette de afspraak meteen naar 7 juli. Dat kwam eigenlijk niet zo goed uit en even piekerde ik nog of ik hem niet zou verzetten. Maar ach, dat soort dingen komt nooit heel lekker uit, dus ik dacht: ik laat het maar zo, dan heb ik het maar gehad. Op de terugweg naar huis, was het een nog grotere uitdaging om thuis te komen, omdat de bomen aan de Soomerwegh (de weg Castricum in) als luciferhoutjes geknakt waren en overal de weg versperden. We reden door de berm, vlak langs een omgevallen boom die nog schuin in een andere hing en slalomden zo verder. Het had wel wat spannends en ik maakte een filmpje om te laten zien hoe het er in Castricum aan toe ging. Ik stuurde het door naar een aantal mensen, inclusief een app-groepje van een kinderfeestje waar Linde die middag heen zou en waarbij nog getwijfeld werd of ze de weg op zouden gaan. Doe maar niet... was mijn advies. Eenmaal thuis stuurde ik een berichtje aan de juf, dat ze Linde gerust kon stellen dat we niet naar Amsterdam waren gegaan, maar gewoon veilig thuis waren. Gelukkig maar, want niet veel later volgde het bericht van school, of we de kinderen ivm de storm liefst eerder, maar in elk geval persoonlijk van school wilden halen.

Die avond zag ik mijn eigen filmpje op de lokale facebook-pagina verschijnen. Het had zich blijkbaar verspreid en iemand (voor mij onbekend) had het op facebook gezet. Zoals het facebook betaamd, stond er een hele rits reacties onder, waaronder ook een aantal die aangaven hoe dom het was om met dit weer de weg op te gaan. Gelukkig stonden er ook wat positieve reacties bij, van mensen die aangaven dat je natuurlijk nooit weet waarom deze mensen de weg op gaan en dat daar natuurlijk goede redenen voor zijn. Mijn handen jeukten om op te schrijven dat "deze mensen" misschien wel naar het ziekenhuis moesten voor heel serieuze zaken. Maar dat deed ik niet en ik zat op mijn jeukende handen, want dat leek me verstandiger. En om eerlijk te zijn, vond ik het ook niet zo heel sjiek om te doen of er iets heel ernstigs was. Want het was immers maar een gewone controle. Eentje die ik al een paar keer eerder had gehad en die uiteindelijk ook zonder problemen verzet was.

Dus zo werd het ineens vrijdag 7 juli. David en ik maakten wat plannen over hoe we het allemaal zouden aanvliegen. "Ga je weer mee?" vroeg ik. Das wel gezellig en dan kunnen we daarna naar de IKEA. En misschien ook wel even langs bij Maaike, want daar zijn we vlak bij. Gelukkig had David een avonddienst, dus het plan was gauw gemaakt. De tas met spullen die terug moesten naar IKEA werd achter in de auto gelegd en daar gingen we, dit keer over de inmiddels weer vrijgemaakte wegen en deze keer kwamen we netjes op tijd aan.

Eenmaal in het AVL kreeg ik eerst een mammografie. David mocht niet mee en bleef in de wachtkamer wachten. De mevrouw bij het apparaat zei: "zo, ik lees dat je iets nieuws gevoeld hebt, aan welke kant zat dat?". Ik voelde me direct een beetje schuldig en legde uit, dat ik niet zeker wist of er iets nieuws zat. Maar dat ik een aantal goed aardige knobbels heb (fibroadenomen, zo had het AVL de vorige keer vast gesteld) en dat ik een beetje de draad kwijt was, met of alles wat ik voelde, daar nou wel hoorde. En dat de huisarts me, toen ik dat noemde, had doorgestuurd om een nieuwe foto te maken. Bij het maken van de mammografie, voelde het aan de kant waar ik ooit (enkele maanden geleden) wel eens iets gevoeld dacht te hebben, wat pijnlijker. Ergens leek dat toen wel passend.

Na de mammografie volgde de echo. De radioloog kwam binnen en gaf vrij snel aan "dat er inderdaad iets nieuws" te zien was op de echo. Gek genoeg luchtte me dat een beetje op. Ik was dus geen hypochondrische aansteller die de tijd van het ziekenhuis aan het verspillen was, maar het was terecht dat ik daar was. En aangezien er vorige keer ook wat nieuwe fibroadenomen bij waren gekomen, zou dit ook wel weer gewoon zon vriendelijk knobbeltje zijn. Ik kletste gezellig met de radiologe en de assistente. De radiologe gaf aan dat ze eerst de "oude" fibroadenomen ging bekijken en opmeten. Nieuwsgierig Aagje als ik ben, keek ik mee op het scherm. Ze wees aan dat ze mooi afgegrensd waren en hoe groot ze waren. We kletsten ondertussen rustig over van alles. Zelfs over bevallingen (vraag me niet waarom of hoe we daar op kwamen). Toen ze bij de nieuwe aankwam, zag ik meteen, dat deze er niet zo vriendelijk en mooi afgegrensd uit zag. Deze ziet er wel anders uit.... merkte ik op. De radioloog beaamde direct dat dit er inderdaad niet uitzag als een fibroadenoom en dat ze een punctie en een biopsie ging doen. Vanaf dat moment realiseerde ik me, dat ik niet langer lekker lag te kletsen op de bank van de radiologe, maar dat ik in een verschrikkelijk enge en lange achtbaan zat. Zo eentje die heel hard gaat en heel vaak over de kop. Zo'n achtbaan die ik helemaal niet leuk vind. Zo eentje uit Polen, waarvan je niet zeker weet of hij gekeurd is. En of je niet vast blijft zitten en op zijn kop blijft hangen of uit de bocht vliegt. Terwijl het besef indaalde dat ik al vast gesnoerd zat in de achtbaan, voelde ik aan de beugels die me op mijn plek hielden. Ik rukte en trok er aan, maar ze zaten al vergrendeld. Al stond ik nog stil, er was geen weg meer terug. De enige optie was de rit uitzitten. De radiologe en haar assistent, gaven me allemaal instructies, die ik zo goed mogelijk probeerde te volgen. Ik kon geen kant op, dus laat ik me er dan maar in mee gaan.

Ze vertelden me, dat ik hierna direct een afspraak kreeg bij de verpleegkundig specialist, die met ongeveer een uur de uitslag van de punctie zou hebben. Die zou dan bevestigen dat het inderdaad kwaadaardig was. Toen ik opstond om me aan te kleden, was ik een beetje duizelig. Het slechte nieuws daalde langzaam in, maar had me toch flink onderuit gehaald. Het sijpelde als een soort dauwdruppels langzaam mijn bewustzijn binnen. Er was geen moment dat er in 1x een grote emmer koud water over me uitgestort had gekregen Het waren meer van die koude druppels die zomaar ineens ontstaan en die langs je heen naar beneden glijden. En dat je dan naar beneden kijkt en het blijkt dat je al tot je enkels in het water staat. Met je suede schoenen. Aargh! Dat kan helemaal niet! Terwijl ik me aankleedde dacht ik aan David, die nog steeds in de wachtkamer zat te wachten. En dat ik zo naar hem toe moest lopen om het te gaan vertellen. Hoe doe ik dat? Wat ga ik dan zeggen?

Enigszins verdoofd liep ik de gang door, terug naar de wachtkamer. Nog steeds onvast op mijn voeten, concentreerde ik me vooral op het lopen, terwijl ik woorden zocht om zo meteen uit te spreken. Zodra ik David zag, zei ik: "het is niet goed" en zocht warmte en vastigheid in zijn armen. De eerste stap was gezet: ik had het slechte nieuws gedeeld en daarmee begon het langzaam een vastere vorm aan te nemen.

We moesten naar een andere poli. Poli 3, de borstkanker poli. Een enorme poli, die inmiddels een beetje als mijn "thuis" in het AVL is gaan voelen. Maar die toen nieuw en groot en vreemd was. We moesten heel lang wachten, ruim een uur. Dat wachten daar, was een van de ingewikkeldste uren van mijn leven. We zaten in een soort Limbo: we wisten al dat het goed mis was, maar nog niet helemaal zeker. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Ik keek even op mijn telefoon, maar daar was een berichtje van mijn zus: "Ben je al klaar in het ziekenhuis?". We zouden appen als we klaar waren. Maar we waren nog niet klaar... nog lang niet waarschijnlijk. Maar we wisten officieel ook nog niet wat er was, dus reageren kon ook niet. Ik besloot mijn telefoon maar weg te doen en probeerde wat te lezen. Maar alle artikelen uit de dames en lifestyle bladen die er lagen, leken ineens een heel andere lading te hebben. Alles leek ineens te gaan over leven en dood. En bij alles wat ik las dacht ik: wat als...?

Na wat een eeuwigheid leek, mochten we eindelijk naar binnen bij de verpleegkundigspecialist. Ze was heel lief en begripvol en ondanks dat de uitslag van de punctie er nog niet was en die ook pas ergens in de middag verwacht werd, begon ze uit te leggen wat me allemaal te wachten stond. Ze sprak over operaties, chemotherapie, bestraling, hormoontherapie, mri's en nog veel meer. Hoewel de uitslag er dus officieel nog niet was, werd wel heel duidelijk dat ze dit soort dingen niet voor niets aan het uitleggen was. Het was foute boel en de verwachting was niet dat ze dit zo even weg zouden kunnen snijden en klaar. Gelukkig schreef ze alles voor me op, want inmiddels waren mijn sluizen open gegaan en kon ik alleen nog maar huilen. Ik dacht aan de kinderen en wat dit voor hun betekende. Hoe gaan we dit aan hun vertellen? Gelukkig dacht de verpleegkundig specialist ook hier over mee en ze adviseerde ons maar zo eerlijk en direct mogelijk te zijn. Weer een bevestiging dat we aan het begin stonden van iets onnoemelijk groots, dat niet zomaar weg zou gaan.

Na de afspraak stonden we buiten weer in de wachtruimte van de poli, vol tranen en met de brief met aantekeningen in mijn hand. Ik keek naar de mensen die zaten te wachten en realiseerde me in dat moment, dat ik vanaf nu bij hen hoorde. In de ochtend en voor de afspraak met de verpleegkundig specialist, had ik me een bezoeker gevoeld in een ziekenhuis waar ik even te gast was. Nu was ik blijkbaar een van de mensen die daar ook "hoorde". Toen we naar buiten liepen, zagen we een bekend gezicht. Even was er dat moment van herkenning en zo'n korte golf van blijdschap, die je voelt als je iemand tegen komt die je kent. Het was een oude buurvrouw uit Amsterdam. Na de eerste lach, maakte de uitroep van herkenning aan beide kanten plotseling plaats voor het besef waar we elkaar eigenlijk tegen kwamen. De tranen van eerder, verdrongen de kortstondige lach meteen weer. Ook haar gezicht betrok. Zij bleek daar te zijn om een vriendin te steunen en ik was er... nou ja voor mezelf dus. Ik moest huilen en weer was het nieuws een stapje meer werkelijkheid geworden. Nu wist ook iemand buiten David en mij het. Ik kreeg een warme knuffel en troostende woorden en ondanks alles, was dat heel fijn. Het is bijzonder hoe je soms juist door slecht nieuws, even veel echter contact met iemand kan maken. Na deze korte ontmoeting, stonden we weer buiten in de grote lange gang van het AVL. Wat nu? De IKEA leek niet echt een logisch plan meer.

Ondanks alle tranen, konden we het nieuws ook nog niet volledig bevatten. Ik was verdrietig en zag en tegen op die avond alleen te zijn, omdat David moest werken. Het duurde even tot het besef kwam, dat hij misschien maar vrij moest vragen. Hij belde zijn werk en kreeg de avond vrij. En ook de volgende dag. Blijkbaar hadden ze op zijn werk al beter door wat dit nieuws allemaal betekende, dan wij.

Ik besloot dat ik nu mijn zus wel kon appen. Ik appte haar wat ik ook tegen David gezegd had: het is niet goed. Ze belde meteen en we besloten naar haar toe te gaan. Het was heel fijn en om het er nog even rustig met haar over te kunnen hebben. Ze gaf ons eten en luisterde naar ons verhaal. Na veel praten, knuffels en weer tranen, besloten we uiteindelijk maar, dat het tijd was om naar huis te gaan. De kinderen moesten worden opgehaald uit school.

Als verdoofd reden we terug en telkens kwamen er nieuwe realisaties van wat dit allemaal zou kunnen betekenen. De vakantie, waar ik gisteren nog zo over aan het piekeren was (gaan we in een hotel, of rijden we ineen keer door?), kon niet door gaan. Bam weg. Eigenlijk was in 1 klap alles waar ik de laatste jaren over gepiekerd had (en geloof me, dat was echt heel veel) ineens weg. Het werd vervangen door spijt en teleurstelling: waar heb ik me in vredesnaam zo druk over gemaakt?? Gedurende een moment schoot het door mijn hoofd: wat ben ik ook stom! Ik had nooit die afspraak moeten maken! Als ik hem nou gewoon had verzet, dan gingen we gewoon over 2 weken op vakantie, in plaats van aan de chemo. Heel even probeerde mijn brein manieren te vinden om terug te draaien wat er vandaag gebeurd was. Maar het was niet terug te draaien en het duurde niet lang, voor ik tot dat besef kwam. Er volgde een hele vreemde dag. Waarop we met tranen in onze ogen op het schoolplein stonden om de kinderen op te halen. Waarop Linde bij een vriendinnetje ging spelen, alsof het een normale dag was (dat was het ook nog voor haar). Een dag waarop we om 14.50 gebeld werden met de bevestiging dat het inderdaad kwaadaardig was en ik om 15.15 toen ik ophing. voor het eerst de woorden uitsprak, die ik later nog heel vaak zou moeten zeggen: ik heb borstkanker.

Er volgde een middag waarin het ziekenhuis maar bleef bellen om allerlei afspraken in te plannen. En waarin we nog een heel zware taak voor de boeg hadden: de kinderen vertellen wat er aan de hand was.

Na het telefoontje zijn we naar beneden gegaan en hebben aan Theije vertelt dat er een knobbeltje gevonden was en dat ze gaan onderzoeken of het kanker is. Theije schrok, maar nam het verder ogenschijnlijk nuchter op. Ook toen Linde thuis was, hebben we het aan haar vertelt. Ze zat achter de Nintendo en reageerde amper. Ook weer zo nuchter. Ze vroeg of ik dan kanker had en ik antwoordde dat dat zo was. Ze luisterde naar onze uitleg en reageerde alsof ik vertelde dat we spinazie gingen eten. zo van: Jakkes, mag ik nu weer verder met mijn spelletje?

Pas s' avonds bij het naar bed gaan kwamen de tranen. En wat voor tranen. Grote, zware tranen. Hikkend en snikkend stortte ze zich in mijn armen en zei dat ze niet wil dat ik dood ga. "Wie moet mij dan naar bed brengen..? Ik ben pas 8 jaar... ik ben nog veel te klein om zonder mama te kunnen". Ik kon niet heel veel meer doen dan dat beamen, haar verdriet te delen en aan te geven dat het ziekenhuis en vooral ikzelf ook, er alles aan gaan doen om te zorgen dat ik beter wordt. Terwijl ik daar stond met Linde haar angst om haar moeder te verliezen als klein meisje, drong een angstige realisatie zich bij me op. Door de dood van mijn eigen vader toen ik pas 3,5 jaar oud was, was ik op een of andere manier altijd bang geweest, dat mijn kinderen ook jong hun vader zouden verliezen. Ik was opgelucht geweest toen David de 34 (de leeftijd waarop mijn vader aan kanker overleed) gepasseerd was, ik was opgelucht toen elk kind 4 jaar werd en David nog leefde: ze hadden nu in elk geval al langer hun vader gekend, dan ik dat ooit had. De geschiedenis zou zich dus niet herhalen. Gelukkig maar. Ik had die angst los weten te laten, totdat hij die avond, als een boemerang terug vloog en me recht in mijn gezicht raakte: het zou toch niet zo zijn... dat IK straks de persoon zou zijn, die er voor zorgde dat mijn kinderen veel te jong, een ouder zouden gaan verliezen? Bam. Die zat.

Nadat Linde eindelijk sliep, ging ik bij Theije langs, die ook huilend in bed lag. Ook daar was het nieuws ingedaald, en ook daar kwamen tranen, veel vragen en veel te grote zorgen voor zo'n lief mannetje. Tegen 23.00 uur 's avonds zakten David en ik eindelijk uitgeput naast elkaar op de bank. Wat een dag. Wat een 7 juli was dit zeg.

Dat was dus 7 juli 2023. Na die reeks mooie zevens, was er nu een heel zwarte 7 bij gekomen. Althans zo leek het. Het was zeker een heel zware 7. Een dag waarvan ik in tegenstelling tot die andere zevens, helemaal niet had gewild dat hij er kwam. Maar net als al die eerdere zevens, was dit een dag die mijn leven zou veranderen. En hoewel het de dag was, dat de grond onder mijn voeten leek weg te vallen, was het eigenlijk de dag waarop ik ben begonnen met beter worden. Vanaf die 7 juli, kon het monster in mijn borst zich niet langer verstoppen. Hij was betrapt en vanaf toen zijn we hem gaan verjagen.

En nu zijn we dus precies 1 jaar later, na die 1e 7 juli. Die 7 juli die zo fataal voelde. Maar ook die eigenlijk het begin bleek te zijn van weer gezond worden. 7 juli zal dus voor altijd in het rijtje blijven staan van de bijzondere data in mijn leven en dat van David en de kinderen. Eentje waar ik met gemengde gevoelens, maar gelukkig inmiddels ook met dankbaarheid, elk jaar bij stil zal blijven staan. En daarom aten we vanmorgen gezellig met zijn vieren pannenkoeken en stonden er bloemen op tafel. Om te vieren, dat we nog steeds het leven kunnen vieren.

En nu is deze 7e juli is al bijna voorbij. Het is er eentje geworden van terug kijken naar een jaar geleden. Van een heel lang verhaal dat al een jaar wachtte om opgeschreven te worden, maar waar eerder geen ruimte voor was. Vanavond was dat er wel even. Even tijd om te beginnen met stil staan bij wat ons allemaal overkomen is het afgelopen jaar. Zoals ik de afgelopen weken ook vaker al even stil stond bij sommige momenten van een jaar geleden. Bij mijn laatste verjaardag, met dat heerlijke feest, waarop we tot diep in de ochtend kletsen en dronken (mijn laatste glaasjes alcohol). De laatste momenten dat we nog onwetend feest konden vieren. De afspraak bij de huisarts niet veel daarna, waarin ik me stiekem afvroeg of ze zou merken dat ik na 2 dagen nog steeds een kater had en eigenlijk niet, of dat bobbeltje nou kwaadaardig zou zijn.

Nog 20 minuten, dan is deze 7 juli afgelopen. Dan is er geen datum meer in het jaar, waarop ik niet wist dat ik kanker had. Ik ga dit berichtje posten, want er is eigenlijk geen andere datum, waarop ik dit bericht kan publiceren dan vandaag. 7 juli.

Liefs,

San