De laatste chemokuur!! (12-02-2024)

Let op! Dit is een oud stukje (dd 12 februari) wat ik niet meer heb geplaatst. Om de volgorde enigszins logisch te houden, plaats ik het nu toch nog. Ik heb een nieuw stukje geschreven vandaag (29 maart), dat ik hierna ook zal plaatsen.

Lieve allemaal,

Het is weer heel lang geleden dat ik iets heb geschreven. Nou ja, eigenlijk vooral dat ik iets heb gepost. Want ik had een heel lang stuk geschreven over alles wat er gebeurd was tussen de 2e en de 7e kuur (eind december), maar dat ik helaas verloren gegaan bij het posten. Omdat het me steeds een beetje tegen hield om weer wat te schrijven, ga ik voor nu niet alles beschrijven wat er tussendoor is gebeurd.

Maar vandaag wilde ik wel graag een bericht posten, omdat ik vandaag weer een mijlpaal heb bereikt (nou bijna dan). VANDAAG IS MIJN LAATSTE CHEMOTHERAPIE!!!

Het is een dag waar ik heel lang naar uit heb gekeken en ook me soms moeilijk van kon voorstellen dat hij echt zou komen. In mijn gedachten zou ik heel erg naar deze dag uitzien en heel blij zijn dat hij eindelijk gekomen was. Vorige week maandag 5 februari was het ook al een beetje zo ver. Toen was de start van mijn 9e kuur (en daarmee de 17e behandeling) en de laatste keer dat ik helemaal volgepompt werd met "alles": 2x chemo (carboplatin en taxol) en 2x immuuntherapie/ doelgerichte therapie (pertuzemaben trastuzemab).Omdat ik vandaag nog 1x los taxol krijg, was het toen de laatste keer carboplatin. En vandaag dus de laatste taxol (los). En als alles goed gaat, ben ik daarmee klaar met de chemotherapie. Echt klaar ben ik natuurlijk niet, ik ben nu ongeveer op de helft van het hele traject. En ook ben ik helaas nog niet verlost van het infuus. De immuuntherapie blijft wel gewoon door gaan, dus ik moet nog steeds elke 3 weken naar het ziekenhuis en aan het infuus, maar dan zit er geen chemotherapie meer bij. En hopelijk betekent dat, dat ik me veel minder ziek ga voelen.

En hoe voelt dat nou, die laatste keer chemo? Om eerlijk te zijn is het niet het feestje dat ik me had voorgesteld. Zowel vorige week als vandaag, is het vooruitzicht op de behandeling en het ziek voelen, sterker aanwezig dan de blijdschap dat dit de laatste keer is. Ik denk dat die misschien vooral komt, als ik me na deze kuur weer beter ga voelen. Momenteel lig ik dit stukje te schrijven in het ziekenhuis. Terwijl de taxol naar binnenstroomt, merk ik dat ik steeds misselijker wordt. Gek genoeg, weet ik niet zeker of dat nou echt van het middel komt, of van de associatie met het ziekenhuis. Ik denk een combi van beide. Ik twijfel vooral omdat het erg wisselt of ik dat heb. De ene keer (helaas de laatste maanden maar zelden) heb ik amper last van de taxol bij het instromen. Andere keren wordt ik er echt flink beroerd van.

***dat was nu ook, vandaar dat ik het stukje niet meer heb afgemaakt****

Wat ik nog wilde vertellen, was dat het ook wel gek voelt, om "afscheid" te nemen van de chemo. Ondanks dat ik me er zo beroerd van ging voelen en ik het ook vervloekt heb, heeft het me ook beschermd tegen de kanker en voelde het ook wel veilig om bijna wekelijks mijn tumor een portie gif toe te dienen. Komende periode moet ik er op vertrouwen dat dit voldoende is geweest, zodat alleen ik, en niet de tumor, aan krachten ga toenemen.

Ook voelt het een beetje als een afsluiting van een periode.En dus ook van het ziekenhuis dacht ik. Het ziekenhuis is inmiddels heel vertrouwd geworden. Ik ken inmiddels bijna alle verpleging (en dat zijn er aardig wat) en merk dat ik al helemaal "thuis" ben hier.

Maar aangezien ik toch gewoon elke 3 weken weer blijf komen, is dat toch niet echt het geval. Het is nu 29 maart nu ik dit schrijf en ik had toen ook nog niet kunnen vermoeden dat ik de afgelopen weken juist zo veel afspraken met de artsen zou hebben ivm de operatie etc, dat ik juist vaker in het ziekenhuis was dan tijdens de chemo-periode.Soms wel 3x per week. Ook ben ik nog voor een second opinion naar het Alexander Monroeziekenhuis geweest. Dat was helaas een wat minder leuke ervaring, maar bevestigde wel, dat ik heel blij ben en met een goed gevoel mijn operatie in zou gaan bij het AVL. En zo was misschien op een gekke manier, toch het doel van de second opinion enigszins behaald.

Voor het vervolg: zie 29 maart[e-1f603]