Botsende bussen en Brallende Beelden...

Lieve allemaal!

Dit berichtje schrijf ik inmiddels al weer in een ander land. We zijn namelijk vandaag eindelijk in Mexico aangekomen. Erg leuk weer een ander land, maar ook wel een beetje gek omdat we nu eigenlijk dus in onze eindbestemming "Mexico" zijn aangekomen, waar we het al zo lang over hebben. Het einde is nu ook wel heel erg in zicht, nu we natuurlijk over minder dan 2 weekjes al weer in nederland zijn!

Het laatste berichtje dat we schreven was in Antigua, een erg populaire europese stad. San Cristobal heeft er ook wel iets van weg. Het is een hele mooie stad met veel kleur. Toch echt wel mexicaans vinden wij, al kunnen we de vinger niet leggen op het verschil met guatemala. Sinds die tijd hebben we niet alleen maar als mondaine europeanen in grote steden gezeten, maar hebben we vooral kleine dorpjes bezocht.

Onze laatste dag in Antigua zijn we met een vrijwilligers project naar een klein dorpje geweest, waar de vrouwen ons het dorp en hun manier van leven lieten zien en uit legden hoe ze koffie maken en kleding weven. De vrouwen en soms ook de kinderen lopen in hun traditionele kleding (huipiles) rond. Het was heel interessant en vooral ook erg leuk omdat we naar hartelust fotos mochten maken. Dat is iets wat in Guatemala niet altijd zo is. De mayas geloven/geloofden dat een foto een stukje van hun ziel steelt dus, kunnen erg boos worden als je zomaar een foto maakt. Tegenwoordig geloven velen dat volgens mij niet meer, maar ze maken wel gretig ervan gebruik om een paar quetzales te vragen voor het nemen van een foto.

De volgende dag zijn we naar Monte Rico vertrokken. Dat is een klein dorpje aan de kust met een zwart strand en een hele wooeste oceaan. Dit geeft een heel mooi effect als het witte schuim van de oceaan over het zwarte strand raast. Omdat we niet heel veel tijd hebben overal moesten we helaas al na 2 nachtjes weer weg, want we moesten weer door naar het volgende punt van het programma: Lago Atitlan.

Monte Rico is ongeveer 8 bussen en een boot verwijderd van het meer, dus we hadden een flinke dag reizen voor de boeg. Het zat ons niet echt mee, want toen we na ongeveer 6 keer overstappen eindelijk dachten in de bus naar het meer te zitten, werden we door een andere bus van de weg gereden. Overal in centraal amerika staan de 'chicken bussen' er om bekend hele andere verkeers regels aan te houden. Voor het inhalen in een blinde bocht op een berg weggetje bij hele hoge snelheid is zeer populair. Als de chauffeur een goede bui heeft hij toetert soms nog wel ff om te zeggen dat hij er aan komt,maar meestal is het ogen dicht en gassen. De eerste tijd zit je dan ook meestal met een halve hart aanval in de bus, maar na een tijdje went het. Goh, denk je dan, hier in centraal amerika werken die dingen gewoon anders, hier kunnen dat soort dingen gewoon... Maar dat centraal amerika geen voorrecht heeft op schade vrij rijden werd die zaterdag maar even bewezen. Een andere bus had besloten dat hij veel harder kon dan onze bus en ging ons inhalen. Uiteraard gebeurde dit op de boven staand beschreven manier. Toen de buschaufeur van de andere bus oor had dat onze bus best hard ging en dat er een tegenligger aankwam, kon hij het natuurlijk niet maken om te remmen (remmen is hier, een zeer serieus geval voor mietjes en moet ten alle tijden ontweken worden door echte stoere buschaufeurs, tenzij het een doodsstop betreft). In plaats daarvan begon hij dus heel erg hard te toeteren: toet! toet! Laat mij er langs!!! Toet! Omdat onze busschaufeur natuurlijk ook een echte man was, kon ook hij het niet maken om te remmen, dus bleven we een tijdje al luid toeterend naast elkaar rijden. Toen de tegenliggen echter wel heel dicht bij kwam koos de andere bus eieren voor zijn geld en besloot dan maar door onze bus heen te gaan. Hij gooide het stuur om naar rechts, onze flank in, waardoor wij (onze chaufeur besloot toen toch maar te remmen) met een noodstop tegen de bergwand tot stilstand kwamen. Je zou denken dat misschien de hele bus in puin zou liggen, maar die oude bussen blijken bijzonder sterk. Onze bus had wat schrammen, maar gelukkig niets ernstigs. Ook was er niemand echt gewond geraakt. Helaas had ik de dag ervoor mijn nek een beetje verrekt, dus die deed al best wel pijn. Na flink heen en weer gezwiept te zijn, was dat behoorlijk erger geworden en kon ik mijn hoofd bijna niet meer bewegen. Ik zocht al in mijn zak naar het telefoon nummer van Mr. Moschkowitz, maar besloot toch nog maar even te wachten. De andere bus had uiteraard inmiddels weer flink ga gegeven en was ervan door gegaan. Onze bus chaufeur boos naturlijk, maar ook de politie kon ze niet meer vangen (ze wisten namelijk alleen maar exact welke bus het was en waar hij heen zou gaan...). Met mijn hoofd in mijn knieen zaten we de rest van de rit dus maar uit. Die veiligheidspositie was niet alleen prettig vanwege mijn nek, maar ook wel verstandig in verband met het rij gedrag van de bus. Omdat we nu dus laat waren, moest hij namelijk nu zélf heel veel bussen op bovenbeschreven manier inhalen en afsnijden. Opgelucht stapten we de bus uit om te vernemen dat we nog 2 bussen verwijderd waren van het meer...waarvan, je raad het al, er natuurlijk eentje halverwege het begaf. En toen waren het er drie... Moe en uitgeput en met een beperkt gezichtsveld kwamen we uiteindelijk bij het hippie dorpje aan het meer aan, om van een oude dronken en stonede hippie te horen: "your so uptight...you guys are so lost..." Yeah, tell me about it!

De volgende dag zijn we naar de beroemde markt van Chichicastenango gegaan om wat souveniers te shoppen. We hebben onze ass eraf moeten dingen, maar hebben goed gescoord. Ook bleek dat het je nek uitstrekken om rond te kijken goed is voor je nek en met al iets meer speling had ik inmiddels een gezichtsveld van zeker 45% verworven. Hoera! Lang leve het shoppen!

De volgende paar dagen hebben we rond gebracht in een klein dorpje dat wederom bol stond van de hippies (maar nu gelukkig wel gezellige) en waar lekker eten en niks doen hoog in het vaandel staan. Op een beetje kayaken over het meer na, hebben we die traditie goed in stand gehouden.

De laatste dag aan het meer gingen we naar het dorpje Santiago Atitlan. Het bleek een klein saai dorp waar eigenlijk niks was. Bijna, niks, want het hoogte punt was namelijk de god Maximón, die in het huis van een van de dorpsoudsten verblijft. Maximon is een houten beeld dat de hele dag dikke sigaren en sigaretten rookt. Af en toe wisselt hij dat af met het drinken van goedkope rum en het verhoren van gebeden (dat hij eigenlijk tegelijk met het roken en drinken schijnt te kunnen). Maximon zijn onderkomen was een kleine kamer vol met wierrook, snuisterijen,knipperende lampjes en jezusbeelden (max en jezus gaan goed samen bleek). Voor hem zat een man geknield naast een maya priester die wel een half uur lang allerlei gebeden opzei. De man bad tot maximon voor een betere omzet in zijn bedrijf. Uiteraard wilden wij ook wel wat zegeningen ontvangen van deze goede god, dus besloten wij wat rum te offeren. De rum werd gretig door Max verorberd en volgens zijn helper, zouden we een veilige terugreis hebben en in nederland een goede baan vinden. Hoera voor Max! Dus iedereen die een beetje ongerust was geworden na ons verhaal over de bus, geen zorgen, want Max waakt. Na nog gezellig een biertje te hebben gedronken, zijn we weer naar het hotel gegaan. 'Savonds was er een herdenking omdat 14 jaar geleden 13 mensen zijn vermoord in het dorp door het leger. Daarna heeft het hele dorp de krachten verenigd en als eerste dorp het leger (dat het volk al heel lang onderdrukte en mishandelde) het dorp uit gejaagd. Deze trieste gelegenheid werd herdacht in een mooie ceremonie, die wij helaas niet goed konden volgen omdat het in maya was en ons maya nog niet super is. Wel vonden we de kostuums erg mooi die iedereen aan had. Toen we 's ochtends weg wilden gaan merkten we dat toeristisn niet door iedereen geliefd zijn. Een oude man legde ons haarfijn uit dat toeristen het schuim der aarde zijn, dat door hun alles duurder is en dat vooral door alle hulp (geld en projecten) het land helemaal naar de klote was gegaan. Oeps... nou ja, sorrie...doei!!

De volgende stop was het dorpje Todos Santos. Todos santos is een dorpje hoog in de bergen van Guatemala (ongeveer 3 en een halve kilometer hoog, en dus heeeel koud) waar de mensen nog heel erg traditioneel leven en zelfs de mannen nog dagelijks in hun traditionele kleding lopen. Het is een beetje een apart dorpje dat erg op zichzelf is, mede omdat ze heel erg geleden hebben in de burgeroorlog (lees het leger heeft het halve dorp uitgemoord omdat ze ze verdachten samen te werken met de guerrillas). Tegenwoordig is het een rustig dorpje met aardige mensen en het was heel mooi om te zien, al die kleurige kleding. Het dorpje staat bekend om de goede hike mogelijkheden en dus, na een maand hebben we het op een voorzichtige hike gewaagd! Jawel, wel 2 uur gelopen hebben we, een berg op! Het was erg mooi en onze 'hike-o-fobia' is een beetje verminderd.

S avonds wilde ik een 'chuj' proberen. Dat is een maya sauna ter groote van ongeveer een hondehok. Je gaat erin om je te wassen en te zweten (ja klinkt vreemd he?, maar aangezien het 's nachts 10 graden is en niemand verwarming heeft is het de enige manier om je fatsoenlijk te wassen). Daaf besloot dat zon kleine zweterige ruimte niks voor hem was en ging niet mee. Helaas duurde alles erg lang met de mensen voor mij en toen ik aan de buurt was ging het vuur uit! Toen ik eindelijk half naakt om hulp had geroepen, en het vuur weer aan was en ik weer dus kon gaan zweten, bleek ik al anderhalf uur weg te zijn, ipv het halfuurtje zoals ik daaf had belooft... Ik besloot maar heel snel uit de 'chuj' te gaan (geloof dat is geen goed idee als je net hebt gegeten en heel erg warm bent) en liep half duizelig naar het hotel. Halverwege kwam ik daaf tegen met een meisje van de talenschool die de chuj voor me geregeld had. Helemaal ongerust was hij haar maar gaan zoeken om mij te gaan zoeken (hij wist niet waar de chuj was...). Nog trillend van de zenuwen bezwoor hij dat ik nooit meer alleen weg mag. Sorry schatje...zal het nooit meer doen.

Vanochtend zijn we uiteindelijk met de bus van 6.30 vertrokken uit Todos Santos om naar Mexico te gaan. Alles ging goed, ondanks dat david bijna een douane beamte had neergeslagen omdat hij hem aanzag voor opdringerige verkoper. Na ongeveer 4 drugscontroles zijn we met een eerste klas bus (we besloten het er maar eens van te nemen) naar San Cristobal vertrokken.Hier in Mexico zijn de bussen ook een stuk mooier en is de 'chickenbus' bijna niet te bekennen (Dus mama's: geen zorgen meer over snelheidsduivels van buschaufeurs...).

Nou, ik geloof dat ik wat vaker moet schrijven, want dit bericht is weer super lang geworden... Nou ja, we zijn ook al bijna terug, dus das een beetje mosterd na de maaltijd.
Oja, daaf en ik zijn inmiddels allebei de trotse bezitters van een g-mail account (unlimited storage space!!) dus bij deze onze nieuwe adressen:

sorry, maar we hebben de adressen weggehaald omdat we anders teveel spam krijgen...


Uiteraard blijven we voorlopig nog wel onze oude adressen checken, maar deze account lijkt veel handiger, dus zws worden dit onze nieuwe belangrijkste email adressen.

Nou lieve mensen, houden jullie ons ook weer op de hoogte? (we willen op zijn minst een email van iedereen die net zo lang is als dit bericht...ha ha).
Heel veel kusjes en knuffels en tot (of na) de 16e!!!

San en Daaf

P.S1: wat vinden we van Daaf zijn nieuwe baard? (goed kijken kleine foto links boven...)

P.s2: fijne sinterklaas gehad iedereen?

groetjes van Sint en Piet uit mexico...(who needs spanje!)