Over 'heim' wee, schildpadden en bevroren botjes..

Lieve iedereen!

Hoe gaat het in Nederland? Daaf en ik zijn op inmiddels niet meer in Nicaragua, maar zijn lekker vertrouwd weer 'thuis' in Honduras. Onze plannen waren om na Isla Ometepe zsm naar de grens te gaan, nog even langs Tegucigalpa (hoofdstap van Honduras, maar dat weten jullie inmiddels wel he?) en dan snel door naar El Salvador. De tijd begint een beetje te dringen en achter in ons hoofd hoorden we het klokje tikken: nog maar een maandje... Maar eenmaal in Tegus aangekomen, voelden we ons weer helemaal thuis en begon het heimwee gevoel te trekken...wat zijn we eigenlijk dicht bij de kindjes he? S avonds vertelde de eigenaar van het hostel ons dat El Salvador errug gevaarlijk en vooral ook duur is, omdat ze met dollars betalen. Dat gevaarlijk namen we in eerste instantie met een korrel zout, want, dat zeggen ze over heel centraal amerika eigenlijk. Maar na een paar mooie anekdotes en de opmerkingen dat het grooteste verschil met honduras is, dat ze je eerst neerschieten en dan pas naar je portomonee vragen (terwijl ze in Honduras dus blijkbaar eerst netjes vragen om je geld ), klonk het toch allemaal ineens niet meer zo gezellig. Na wat research en verscheidene opmerkingen van mensen dat het niet zo bijzonder was, besloten we dat we liever ons geld in onze zak hielden en Honduras nog wat verder zouden verkennen.

De daarmee uitgespaarde tijd gaf ons nl ook nog een andere optie (die stiekem ook wel meewoog in de beslissing), nl om via el Progreso naar Guatemala te reizen...We gaan dus weer even terug om de kindjes te bezoeken!!!! Ons plan werd als volgt: We gaan eerst nog naar Copàn omdat we de enige toeristen in Honduras zijn die de beroemde Maya Ruines niet gezien hebben en daarna gaan we door naar El Progreso en weer door naar Guatemala, via Omoa.

Maar goed, ik zal ff terug gaan naar wat er in de tussen tijd allemaal is gebeurd. Maandag waren we weg gegaan naar Isla Ometepe, een eiland dat bestaat uit twee vulkanen en dat in het grootste zoetwater meer ter wereld ligt. Het eiland is heel mooi en erg primitief en we hadden echt het gevoel in de middle of now where te zitten. De eigenaar van ons hotel was heel aardig en nogdigde ons uit om de volgende ochtend te komen kijken bij het koeien melken. Als echte stadsmensen konden we dat niet laten voorbij gaan en zo stonden we dus om 6.30 een koe te melken. Het was heel leuk en we konden het best wel goed, ha ha (not). Er waren een heleboel jonge kalfjes en in de bomen slingerden allemaal 'cara blanca' aapjes in de bomen. Eentje had een tijdje in het hotel gewoond en was niet bang dus die konden we voeren. Hij kwam op mijn arm zitten en ik voelde me absoluut een natuurmens, zo na het koeien melken! Daaf en ik besloten dat dit toch een van de beter excursies was, niet teveel betalen (nl niks)en ook niet teveel lopen!

Omdat er verder op Ometepe niet veel meer te doen is dan zwemmen en vulkanen beklimmen (en dat laatste was definetly out of the question...) zijn we snel weer terug gegaan naar San Juan de Sur. Niet persee omdat we het nou zo heel erg leuk vinden om iedere heen en weer te reizen (zij die onze reizen op een landkaart volgen zullen zien dat we niet echt een 'logische volgorde' hebben aangehouden), maar wederom om een excursie te maken. David sprak zijn zorgen uit om weer een excursie te maken en vond eigenlijk dat we onze vingers daar niet meer aan moesten branden. Maar goed, we sprongen dus toch weer direct in het zadel en gingen op een nachtelijke excursie te maken. Met nog 3 spaansen en 2 nederlandse meisjes ingen we achter in een pick up truck naar een natuur reservaat kijken naar schildpadden. Op de heen weg begon het te regenen en verscholen onder een zeiltje probeerden we niet doorweekt te raken. Op een gegeven moment stopte de auto en moesten we een stukje gaan lopen. Door de regen kon de auto niet met ons erin van de heuvel af, de weg was te slecht. Met onze nederlandse logica begonnen we ons al zorgen te maken over de terugreis, maar he, die meneer weet vast wel wat hij doet! (Fatale gedachte als het onderwerp een centraal amerikaan is, zo werd later weer eens bewezen). Maar goed, de regen hield op, we kwamen op het strand en zagen een hele grote schildpad eieren leggen. Ook zagen we 2 hele kleintjes van het strand naar de zee worstelen. Dat was heel leuk en de schildpadden maakten de regen weer helemaal goed.
Maar de excursie was nog niet ten einde en op de terug weg, ja hoor, halverwege het zelfde steile stuk, kwamen we vast te zitten! We moesten er allemaal en en duwen,dat hielp niet. De auto kwam na heftig ongecontroleerd slingeren alleen vaster te zitten. Toen allemaal weer erin (voor de grip...juist) resultaat hoef ik denk ik niet te vermelden. Onze gids kreeg een brillant idee en besloot dat we moesten trekken. Kniediep in de modder hadden we zelf ook weinig grip dus dat haalde niks uit. Op eens hoorden we het geluid van een vrachtwagen en zagen we een hele grote vrachtwagen al slippend en slingerend de berg op komen. Omdat het duidelijk was dat de vrachtwagen niet zo kunnen stoppen zonder ook vast te komen zitten en ook niet echt heel goed kon sturen, besloten ik en de twee nederlandse meisjes die al een stuk verder op de weg stonden te maken dat we weg konden. Onder onze schoenen had zich letterlijk een plak modder van 15 centimeter vast gekleefd en een berg op rennen met plateau zolen gaat niet echt lekker. Maar de vrachauto kwam gevaarlijk dichtbij en als drie konijntjes renden we voor ons leven in het licht van de zwieberende koplampen. Dat bleek een goed idee want de vrachtauto ramde zich precies in de berm waar wij hadden gestaan en bleef langs de berm schurend omhoog komen. AARGH!! Eenmaal bovengekomen hielp de vrachtwagen om de auto uit de modder te trekken, wat na ongeveer 10 pogingen lukte. Wederom een excursie dus waarvan we vies en vol modder terug keerden...

Daarna maakte we dat we weg kwamen uit Nicaragua en zijn we dus naar Tegus gegaan. Dat was erg leuk en het was echt weer lekker en vertrouwd om weer in Honduras te zijn. De plannen werden veranderd en we gingen op weg naar Copàn .Omdat de makkelijkste weg van Tegus via San Pedro Sula gaat, en wij dus nooit de makkelijkste weg nemen, besloten we via Gracias,rechtstreeks naar Copàn te gaan. Op zich zijn we helemaal geen reizigers die persee 'of de beaten track' willen gaan, maar op een of andere manier komen we er steeds weer terecht. We vertrokken laat uit Tegus, omdat alle geld automaten het niet deden en we dus geen geld hadden (waren wel braaf om 5.30 opgestaan). Toen we eindelijk de jackpot hadden bij een geld automaat heel ver weg, konden we op weg en kwamen we erachter dat de weg naar Gracias niet echt wel traveled is, er gaan nl bijna geen bussen. We haalden La Esperanza, een klein dorpje in de bergen. Daar kwamen we voor een verrassing te staan: het was nl stervens koud! Het was ongeveer 15 graden en dat is heel koud als je het niet gewend bent en geen centrale verwarming hebt. We hadden wel een hele mooie kamer met tv en na een lekker maal hebben we klappertandend voor de tv gelegen dik ingepakt in dekens. De volgende dag werd daaf wakker met een hele flinke verkoudheid met beetje koorts en liepen we allebei om het hardst te niezen. Ingepakt in onze dikke trui en jas gingen we wel weer op pad, want we wilden naar warmer oorden! Er bleek geen bus naar gracias te gaan en we moesten liften met pick ups die die kant op gaan. Eigenlijk liften we nooit, maar omdat het de enige manier van vervoer was en iedereen het deed en alle guidebooks zeggen dat het veilig is deden we het toch maar. De rit was echt heel spectaculair. Met de wind in onze haren en weer een lekker zonnetje erbij reden we door prachtige landschappen waar het helemaal uitgestorven was. We kregen helemaal het titanic gevoel (I'm the king of the world!!), zo boven op de bergen, met dat prachtige uitzicht. Na aardig wat omzwervingen (er is een reden dat de road dus less traveled is) kwamen we uiteindelijk aan in Copàn, Hoera!

Vannochtend zijn we de beroemde maya ruines gaan bekijken en dat was erg leuk. Ze zijn heel indrukwekkend en het is haast onvoorstelbaar dat mensen daar al zo ontwikkeld leefden, 2000 jaar geleden en vooral dat ze er nu niet meer zijn. Morgen of over morgen gaan we, over the road much traveled, naar El Progreso om de kinderen weer te zien. We zijn er wel een beetje zenuwachtig over, want zullen ze het wel leuk vinden? zullen ze het wel begrijpen? etc. We hebben gelukkig veel contact gehouden met Max, die ons op de hoogte hield van alle ontwikkelingen. Dat was heel leuk, maar ook wel frustrerend, want je staat aan de zijlijn en kan niks doen. Zo hoorden we tot onze schrik dat een week nadat we weg waren, 4 kinderen uit La MOntaña waren ontsnapt! Dit was heel schokkend nieuws, want in de 7 maanden dat we er geweest waren was er nog geen een ontsnapt. Daar kwam nog bij dat zeker 2 van die 4 absoluut niet het type waren om te ontsnappen. Ze gingen heel goed en waren hele rustige kinderen. Niemand wist waarom ze ontsnapt waren. De eerste 2 waren snel weer opgepikt, maar juist de 2 van wie ik het nooit had verwacht waren een lange tijd nog niet gevonden. Op dat moment zaten we in Nicaragua, en moesten ons in houden om niet terug te gaan! Je laat ze een weekje alleen en wat gebeurd er... (grapje). Het is nog steeds niet helemaal duidelijk waarom ze weg zijn gegaan (ik heb wel een idee, maar ja, dat zegt ook niks) maar gelukkig zijn ze vorige week weer terug gevonden. Het is echt wel moeilijk om het los te laten op zulke momenten. Maar nu gaan we dus een dagje terug, niet om ons ermee te bemoeien hoor, maar gewoon om de kindjes nog een keer te knuffelen, nu het nog kan. We gaan ons best doen om ons als brave bezoekers te gedragen. Daarna gaan we dus verder naar Guatamala en beginnen we dus eindelijk de goede kant op te gaan voor de terugreis.

Nou, mijn vingers bevriezen bijna van de airconditioning (en in Copan is het ook nog redelijk fris, 25 graden), dus ik ga er een einde aan breien. Ik hoop dat ik de fotos nog kan plaatsen, maar anders komt dat later. Nou lieve iedereen, een dikke kus en een hele dikke nies,

San en Daaf