Een nieuwe start!

Lieve vrienden en familie,

Na een jaar van berichten met vaak wat minder leuke zaken (om het maar even positief te formuleren), vandaag een vrolijk, positief en hoopvol bericht! We zijn nu ruim een jaar (13 maanden en 8 dagen om precies te zijn) verder sinds ik mijn diagnose te horen kreeg. Toen veranderde ons leven plotseling van druk met voorbereiden voor de zomervakantie, naar niet meer op vakantie en wel chemo´s, bestraling, operatie etc.

Nu, een jaar verder hebben we dat als gezin met zijn viertjes overleefd en hebben we afgelopen vrijdag 9 augustus eindelijk de mooie mijlpaal behaald dat ik mijn laatste kankerbehandeling heb gehad!! Ik ben natuurlijk nog niet volledig hersteld van de behandelingen (dat kan nog wel een jaar duren gaf de verpleegkundig specialist aan) en er volgt eind van het jaar/ begin volgend jaar nog wel een laatste operatie en ook nog redelijk wat (meer dan ik had gedacht/ gehoopt) controles en afspraken met allerlei specialisten, maar dat mag de pret niet drukken! Het was een dag waar we als gezin lang naar uit hadden gekeken. Daarom hebben we er zo veel mogelijk een feestje van gemaakt. Wij zijn met zijn vieren naar het ziekenhuis gegaan voor dit memorabele moment. Ik had mijn behandeling anders dan normaal nu aan het einde van de dag om 17.30 pas, wat maakte dat het erg rustig was op de afdeling. We waren ons allemaal, maar ik denk ik vooral, heel bewust van alle laatste keren. De laatste keer vertellen waar het infuus komt, de laatste keer infuus er in, de laatste keer voor de 100e keer je naam en geboorte datum vertellen voor er een nieuwe zak aan gaat, de laatste keer gepiep dat er al weer een zak volledig is leeg gelopen in mij en ten slotte de laatste keer het infuus er uit en het kenmerkende verbandje van de dagbehandeling om mijn pols. Hoera! Hoera! Hoera!

Eenmaal aan het infuus, hebben we gezellig taart gegeten met de verpleger van dienst. Na een jaar kennen we inmiddels bijna iedereen van de verpleging wel en we hadden geluk dat een hele aardige verpleger dienst had. Hij at graag een stukje taart mee en was bijna net zo blij als wij, dat we elkaar hopelijk nooit meer zouden zien. Nou ja, misschien nog eens toevallig op een terrasje, zo vond hij. En daar waren wij het eigenlijk wel roerend mee eens. Toen alles klaar was en het infuus er voor de allerlaatste keer uit ging, vond ik het ergens bijna jammer om weg te gaan. Ergens is de dagbehandeling van het AVL het afgelopen jaar ook wel erg vertrouwd geworden. En ondanks dat ze me er flink geplaagd hebben, ik er aardig wat traantjes heb vergoten en ik al misselijk wordt bij het betreden van de afdeling door het luchtje (wat blijkbaar alleen de chemo-patiënten ruiken en onpasselijk van worden), hebben ze ook heel goed voor me gezorgd. Ze zijn altijd lief geweest als ik het even niet meer zag zitten, pijn had, misselijk was of gewoon heel verdrietig. En als ik vrolijk was (die momenten waren er gelukkig ook hoor) waren ze vrolijk met me en kletsten we over vrolijke dingen. Het is een vrij grote afdeling (in totaal 5 afdelingen met 10 bedden), dus de verpleging wisselt elke keer, maar toch was het altijd heel persoonlijk. En zelfs als ze je een tijd niet gezien hadden, wisten de meesten nog steeds wie je was en vroegen ze naar bv de kinderen. Het was dus fijn om op een positieve manier afscheid te nemen, maar ook wel gek, omdat we van het grootste gedeelte geen afscheid konden nemen.

Behalve de verpleging, hadden we ook Marianne, mijn BFF uit Friesland ”meegenomen”. Niet fysiek (zoals ze dat eerder wel heeft gedaan), maar in de form van een foto. Die foto gaf ze me toen ze me vorig jaar vlak na de diagnose kwam opzoeken met een hele grote mand vol kadootjes. Eentje voor elke 1e dag van een nieuwe chemo-cyclus. En daarbij kreeg ik ook een fotolijstje met daarin een foto van ons tweëen in gelukkiger tijden. Die foto heb ik eigenlijk elke keer meegenomen als ik naar de dagbehandeling ging. Het was heel fijn om te kijken naar ons hoe we daar op die foto stonden te stralen, vaak terwijl ik met haar appte uit het ziekenhuis. Appjes waarin ze gezellig met me kletste, of met een hart onder de riep stak, haar eerlijke mening gaf of gerust stelde met onderzoeken en informatie die ze in de wetenschappelijke medische literatuur had opgezocht over "mijn” tumor. Gewoon precies wat nodig was. Dus uiteraard kon Marianne hier ook niet bij ontbreken.

Toen de taart op was, piepte het infuus: wat een timing! Alles zat er in. We hebben nog even een stop gemaakt bij de ”Muur van gedachten” (een prikbord waar iedereen gekleurde briefjes kan ophangen). De kinderen hebben allebei een mooie boodschap geschreven en opgeprikt. En toen was het tijd om het ziekenhuis te verlaten. Eenmaal buiten het ziekenhuis gekomen, werd het Linde, die zich het hele jaar zo groot had gehouden, uiteindelijk allemaal wat te veel. Ze wilde een knuffel en viel snikkend in mijn armen. Ze was zo opgelucht en blij dat ze er even ontzettend van moest huilen. ”Omdat ik zo blij ben”, snikte ze. Na een lekkere knuffel liepen we gezamenlijk naar de parkeergarage. Ook daar was het feestelijk, want we hadden voor het eerst in een jaar echt de aller, aller, allermooiste parkeerplek (direct voor de deur en niet op de 6e etage achterin). En dat was iets, waar David dan weer heel blij van werd [e-1f642] .

Uiteindelijk zijn we nog lekker gaan eten en varen met de pannenkoekenboot, om ten slotte in het Movenpick hotel (David zijn werk) nog even te proosten op de heugelijke dag.

En nu.... nog meer leuke mijlpalen. Want op het moment dat ik dit schrijf, hang ik op 39000 foot boven de oceaan, ergens tussen India en Maleisië! We zijn onderweg naar Maleisië en Indonesië, waar we een maand lang gaan reizen.

We hielden altijd al van reizen zoals de meeste wel weten, maar door het afgelopen jaar en de diagnose, die alle zekerheden onder je voeten weg lijkt te slaan, gecombineerd met uren, dagen, weken op de bank liggen en niks mee maken, maakte de drang om weer iets te beleven in mij heel sterk. Ik dacht:: ik wil nog zo veel mee maken met mijn lieve gezin, nog veel meer van de wereld zien en vooral samen weer leuke positieve dingen doen. Dus toen ik na de operatie weinig kon en mocht, sloeg ik aan mijn favoriete hobby: zoeken naar mooie vliegtickets. We hadden eigenlijk niet gedacht weer zon verre reis te zullen gaan maken, maar het afgelopen jaar had ons geleerd dat het leven nu of nooit is en dat je het moet vieren als het je toelacht. Dus nadat werk en school akkoord waren, hebben we een ticket naar Kuala Lumpur (Maleisie) geboekt. Ons originele plan was Indonesie, maar dat ticket was inmiddels niet meer binnen ons bereik. Dus besloten we te vliegen op Kuala Lumpur en dan eventueel nog door te vliegen naar Indonesie. Omdat David in het Movenpick Hotel werkt, wat onderdeel is van Accor, kunnen we daardoor met personeelskorting in bijna alle Accor hotels overnachten. Dat zijn vaak heel mooie hotels, zeker in Azie. Aangezien ik gewend was om onze reizen altijd zelf te organiseren (en we nu ook niet het budget hadden om het te laten plannen), leek het een ideaal idee om dit weer zo te doen. En met een keur aan luxe hotels om uit te kiezen, zou het vast een eitje worden en had ik eindelijk die stip aan de horizon, dat lichtje aan het einde van de tunnel om me door het laatste deel van de behandeling heen te slepen. Dit is wat ik nodig heb om niet echt weg te zakken in een depressie. Reizen op dokters recept voor de mentale gezondheid zeg maar. En ook David, die het afgelopen jaar zo ontzettend kei- en keihard heeft gewerkt dat hij er scheel van zag (zorgen voor mij, zorgen voor de kinderen, het huishouden praktisch in zijn eentje draaiende houden, een nieuwe baan met nieuwe verantwoordelijkheden en dat alles in combinatie met zijn eigen zorgen over of het allemaal wel goed zou gaan komen), had wel wat rust aan de rand van een mooi zwembad verdiend. En ook Theije en Linde die vorig jaar hun zomervakantie moesten inruilen voor een jaar vol ziekenhuis bezoeken, vaak alleen thuis zijn en zorgen over hun moeder, hebben wel een mooie vakantie verdiend.

Eigenlijk is een mooie reis maken na dat je kankerbehandeling klaar is, gewoon de meest logische optie, toch? Dat vinden we nog steeds wel, maar ik moet wel bekennen dat ik bij het bedenken van dit plan, toch wel een beetje overschat had wat er allemaal bij kwam kijken. Of eigenlijk, dat ik mijzelf een beetje overschat had. Ik was heel gedreven om fysiek weer beter te worden en was druk bezig met sporten om weer fit te worden. Dat ging alleen toch allemaal nog wel wat trager dan ik had gedacht. Maar vooral de invloed die de ziekte mentaal heeft gehad (nou ja, heeft), was toch groter dan ik had gedacht. Naast vermoeidheid heb ik toch ook flink last van een ”chemo-brein”, oftewel: chaos in je hoofd, dingen vergeten, sneller gestressed etc. En mensen die mij goed kennen, weten dat dat eigenlijk al een beetje mijn default mode is, dus je kunt je voorstellen hoe het er momenteel aan toe gaat in mijn brein. Gooi daar het plannen van een reis met 300.000 verschillende opties bij en nog een snufje ”besef dat van het ene op het andere moment de grond onder je voeten kan weg zakken en je zomaar ineens een dodelijke ziekte hebt” aan toe en je hebt een recept voor de ultieme piekerstorm.

Uiteindelijk is het allemaal (bijna) gelukt, maar het was best confronterend om te merken, dat ik gewoon nog niet de oude Sanja ben. En eigenlijk was dat ergens stiekem ook wel een beetje een van de redenen dat ik heel graag op reis wilde: ik wilde niet meer zieke Sanja zijn, maar gewoon weer Sanja die samen met David en de kids de wereld verkent. Die niet zo goed snapt waarom mensen het allemaal onbegonnen werk vinden om 18 uur te vliegen met een peuter en kleuter. De Sanja die ik eigenlijk nog dacht te zijn. En die ik ook wel ben, diep van binnen. Maar ze zit nu een beetje beter verstopt en blijkt gezelschap gekregen te hebben van de Sanja die ineens heel goed snapt waarom mensen je voor gek verklaren als je met jonge kinderen gaat backpacken en alles zelf gaat regelen. Die twee waren afgelopen periode soms aardig in gevecht en dat zorgde voor stress en patstellingen, waardoor het planenn niet echt op schoot (ik wil rust! riep kanker-Sanja, ik wil avontuur! riep de oude Sanja. Ik wil het allebei! was mijn conclusie). Maar eind goed, al goed. Het is gelukt en waar kanker-Sanja de afgelopen periode vooral aan het roer leek te staan, lijkt de oude Sanja de laatste dagen, nu het allemaal concreet aan het worden is, het roer weer overgenomen te hebben. Ik heb er weer zin in!

Dus zo zit ik op dit moment dus in het vliegtuig tussen Abu Dhabi en Kuala Lumpur, hebben we alle vier een backpack die we straks van de band pakken en gaan we het avontuur tegemoet! Maar dan wel ook met lekker veel mooie hotels waar we heerlijk bij het zwembad kunnen uitrusten :). Dat dan weer wel!

Misschien ben je inmiddels dan ook wel benieuwd wat we allemaal gaan doen, wat het plan is dat er uiteindelijk is uitgekomen. Komt ie:

We vliegen vandaag naar Kuala Lumpur, waar we een nachtje blijven, om morgen door te vliegen naar Yogyakarta (Java, Indonesië). Daar blijven we den dag of 5. Dan door naar Surabaya en Mt Bromo om ten slotte door te reizen naar Bali. Na Bali gaan we richting de Komodo-eilanden, waar we een boottocht van 3 dagen gaan maken langs allerlei eilanden en natuurlijk hopelijk de Komodo-varaan gaan spotten. Daarna vliegen we weer terug naar Maleisië, naar Borneo, voor nog wat jungle, om na een aantal dagen op een tropisch eiland, op 16 september weer vanuit Kuala Lumpur het vliegtuig naar Nederland te pakken.

Dus zo zijn we weer aangeland bij nu: hoog boven de oceaan. Nog een paar uurtjes en het zwembad bij het hotel roept ons al. Een nieuwe fase van het herstel-proces kan gaan beginnen!

We zullen proberen weer af en toe stukjes te schrijven op deze site. Dus voortaan weer leuke, gezellige reis-stukjes in plaats van infusen en andere kankerzooi (pun intended).

Liefs van beide Sanja´s! (en David en de kinderen uiteraard!)

PS: Inmiddels nu ik het stukje publiceer zijn we al weer een aantal dagen verder (maar de publicatiedatum heb ik op het moment van schrijven gezet. Wat er in de tussentijd gebeurd is, schrijf ik een andere keer weer!

PS 2: Ik heb nog niet helemaal door hoe ik de foto's in de juiste volgorde krijg. Dus gebruik je fantasie om ze bij het verhaal te matchen :)