Sjezen in China, culinaire klei en stomme stormen

Hallo allemaal!

Daar zijn we weer :)
Of eigenlijk, daar zijn we weer niet, want we zijn natuurlijk weer op reis...
Misschien voorlopig helaas wel onze laatste verre reis , omdat Theije over een maand 5 wordt en daarmee leerplichtig en daarmee is het uit met de pret wat betreft goedkope tickets buiten het hoogseizoen. Maar juist daarom hebben we besloten om op de valreep nog even te profiteren van de mogelijkheid en zijn we nu voor een maand in de Filipijnen!

We hebben dit jaar nogal last minute (maar ja, wanneer eigenlijk niet...) ons ticket gekocht en dus moest alles ineens nog geregeld. En dat de Filipijnen toch echt wel wat anders is dan Thailand of andere meerdere mainstream toeristische landen werd snel duidelijk. Maar het is uiteindelijk gelukt en hoewel niet alles nog 100% geregeld is, hebben we de grote lijnen voor elkaar gekregen!

We zijn gevlogen met China Eastern, omdat deze bizar goedkope tickets hadden naar de Filipijnen (413 euro per persoon!). En daarvoor kregen we als bonus nog een 17 uur durende stop over in Shanghai, China, wat wil een mens nog meer?! We zagen wel wat op tegen de vlucht, want hadden gelezen over vertragingen, verloren bagage, heeeeel vies eten, stewardessen die geen Engels kunnen/willen spreken en verwachten hele kleine chinees-formaat stoeltjes. Niets bleek minder waar gelukkig. Het was een mooie, fijne vlucht, netjes op tijd, beenruimte genoeg en het eten was...nou ja, vliegtuig-eten. Ook de stewardessen waren erg lief en deden hun uiterste best om met ons, de enige vier blonde koppies op de vlucht, te communiceren. Enige incident tijdens de vlucht was dat er een passagier onwel werd, wat voor een kleine paniek zorgde.
We weten niet zeker hoe het met haar is afgelopen, maar ze is niet meer naar haar stoel terug gekeerd en we mochten wel door vliegen. Bij het landen moesten we een half uur in het vliegtuig blijven tot de quarantaine het vliegtuig vrij had gegeven. Daarna was het op naar de Chinese douane voor wat stempels in ons paspoort en mochten we Shanghai gaan verkennen! We hadden ons goed voorbereid en omdat er in China geen google maps is, hadden we de reserveringsgegevens van het hotel in het Chinees uitgeprint, zodat we hulp konden vragen als nodig. Helaas bleek bij aankomst dat we t verkeerde hadden geprint en stonden we dus zonder adres van het hotel of internet in Shanghai...oeps! Gelukkig wist Sanja nog wel ongeveer hoe we er moesten komen en dus namen we de Maglev, een magnetische hoge snelheid trein die tot 450 km per uur kan rijden. Op de tijd dat wij er waren deed hij dat niet helaas, hij haalde "maar" 300 kph. Maar Theije vond dat echt al super gaaf!
In het centrum van Shanghai wachtte ons de uitdaging het kleine, obscure hotel te vinden, zonder adres en met alleen een vaag uitgeprint kaartje met wat daarop mogelijk een stip die het hotel aangaf (of toch niet??). Na wat zoeken en de wijze les dat Chinezen kaarten ook van rechts naar links lijken te lezen en dus spiegelen (waarom snappen wij nog steeds niet), hebben we het hotel gevonden! Dat dit lukte was een het een wonder, want het was echt heel erg verborgen in een achteraf steegje dat niet op de kaart stond (maar meende nog zoiets in een review gelezen te hebben) en zonder bord aangegeven van buiten, op de 4e en 5e etage van een gebouw. Inchecken verliep ook wat moeizaam, want het personeel sprak geen Engels en communiceerde met ons via Google (?) Translate. Tot er een Engels sprekende Chinese vrouw kwam om ons te helpen, echt heel lief! Ze bleef lang en hielp ons met alles en gaf daarna haar kamer nummer voor mochten we nog iets nodig hebben. Chinezen lachen weinig viel ons op, maar zijn gelukkig wel erg aardig tot nu toe. Na een paar uurtjes slaap, hebben we ons met gedeelte veel moeite los gerukt van ons bed en zijn Shanghai gaan verkennen. We vonden het een leuke stad, maar hadden er helaas veel te weinig tijd voor. Gelukkig krijgen we nog een 2e kans op de terugweg. We zijn door de Shanghai Sightseeing tunnel gegaan.een soort tunnel waar je in een glazen gondeltje doorheen rijdt en dat denk ik het dichtste bij een LSD trip zal zijn als ik ooit zal komen :). Daarna zochten we de Super Brand Mall op om te gaan eten bij Din Tai Fung, een keten die bekend zou staan om zijn dumplings. Het was leuk en lekker, maar we voelden ons wel erg domme toeristen, toen de kids een klein bakje deegwaar voorgeschoteld kregen. We hadden ze op het hart gedrukt dat ze in elk geval alles moesten proeven en dat deed Theije dan ook braaf. Toen de serveerster even later zag dat ook ik even wilde proeven van deze locale lekkernij, kwam ze lachend aangesteld om me te stoppen: no ma'am!! Waarna ze duidelijk maakte waarom ik dat beter niet kon doen: het was geen eten, maar klei. Ok, les geleerd. Theije keek wat beteuterd toen hij er achter kwam dat hij net een halve bak klei had gegeten. Maar gelukkig was het volgens David wel een soort brooddeeg, dus ziek zijn we er niet van geworden. Wel weer een klein beetje nederiger. Ook hier was iedereen super aardig en vooral onze blonde kindertjes waren een grote hit. De serveerster wilde graag een selfie maken met Linde en die leerde van haar haar eerste duckface en Chinese kusmondje maken (briljante foto volgt). Dat wij zelf ook een van Shanghai grootste attracties waren, bleek wel toen Sanja even wat ging halen uit het hotel en David 2 minuten alleen op straat stond met de kids. Sanja kwam terug en trof David aan in een soort persconferentie setting, met een groep kinderen de Chinese vrouwen die foto's aan het maken waren van deze 3 blonde helden . Ook daarna werden nog regelmatig gauw telefoons getrokken als mensen ons (lees onze kinderen) zagen.
Na nog gauw een heel spannend, bubbelend drankje gedronken te hebben, was het tijd om weer naar het vliegveld te gaan, dit keer gewoon niet de metro. De kindjes waren in middels in hun buggies al naar dromenland vertrokken. Helaas moesten ze daar bij de security check uit en heeft Linde daarna eigenlijk de hele nacht niet meer geslapen. Theije trok zich er niets van aan en tukte gewoon verder.

Moe kwamen we s ochtends in Cebu, Filipijnen aan. Onze chauffeur stond gelukkig al (lang, want vertraging en heeeeele lange rijen bij de douane) te wachten. Het regende flink en we kwamen er al snel achter dat er een tyfoon gaande was iets verder op. We besloten eerst toch richting onze 1e bestemming te gaan, maar halverwege werd duidelijk dat de boot zws niet zou gaan en dat de kids aan het einde van hun Latijn waren, dus besloten we maar zo snel mogelijk ergens anders een hotel te zoeken. We checkten in in Hagnaya Beach Resort en Restaurant. Een beetje vervallen, maar wel heel kindvriendelijk resort met een prachtig zwembad met glijbanen etc. Helaas kwam de regen met bakken, maar dan ook echt bakken uit de hemel (denk 10 cm water op de paden), dus was het zwembad niet echt een optie (of nodig, want we zwommen al). We hebben heerlijk bijgeslapen. Eenmaal in het restaurant bleek Linde ook dit jaar weer last te hebben van vliegenangst. Dat had ze vorig jaar de eerste paar dagen ook en ging gelukkig toen over. Dus het arme meisje heeft de eerste 2 dagen panisch als een aapje op mama gezeten, want ja... Vliegen zijn er plenty. Nadat ze de volgende dag geleerd had dat vliegen bang worden als je naar ze zwaait (wisten jullie niet hè! ) Ging het beter en heeft ze de rest van de dag als een koningin wuivend doorgebracht.
De volgende dag hebben we de tweede poging ondernomen om Malapascua, ons orginele reisdoel, te halen. Dat lukte, ondanks dat er nog steeds weinig bootjes gingen (waarschijnlijk is een deel gesneuveld tijdens de storm van gisteren) en er heeel veel gestrande reizigers nu net als wij a!s nog met de boot wilden. We moesten lang wachten (wat zijn onze kinderen toch stoer, geen moment geklaagd!), maar met wat aandringen en wat charmes van de kinderen, hoorden we toch bij de gelukkigen die na een paar uur wachten op een van de weinige bootjes mochten! Aangekomen op Malapascua, zagen de kinderen meteen dat de zeebodem vol lag met zeesterren, zo leuk! Het was de moeite zeker waard! Echt een tropisch paradijsje!

Na gisteravond toch nog snel een (vrij frisse, want nog steeds naweeën van de storm) duik in het zwembad , hebben we gegeten en zijn begonnen aan een welverdiende nacht slaap. Heerlijk! Maar ik geloof dat ik (Sanja, een echt nachtmens met hekel aan ochtenden) het slapen verleerd ben... Sinds 07.00 vanmorgen ben ik klaar wakker en luister ik naar de stilte en het gesnurk van mijn 3 schatjes. En wat doe je dan...? Juist, dan schrijf je maar een stukje op waarbenjij.nu!

Maar nu vind ik het welletjes, ik ga er uit, ontbijten en het eiland verkennen!

Veel liefs,

David, Sanja, Theije en Linde!

PS: foto's volgen nog als we gevonden hebben hoe die van de niet over wifi-, bluetooth of andere Moderne verbinding beschikkende camera kunnen afhalen. Tot dan misschien straks vast wat telefoon pics.

Statistieken tot nu toe:
-intercontinentale vluchten (Jumbo het)
-maglev hoge snelheid trein
-metro
-isuzu Explorer
-bangka bootje

Dieren:
-hanen
-koeien (hele gekke)
-los lopende geiten
-een zwarteverfde hond (volgens Linde)
-zeesterren