Gieren met Giraffen en Selfies in het station...

Sawadee!

Het is al weer heel lang geleden dat we iets op deze site hebben gezet, ondanks dat er sinds ons huwelijk natuurlijk best wat memorabele zaken gebeurd zijn (denk aan "kleine" dingen als Theije, Linde... ;) ).
Maar naast een trip naar Bali en wat korte tripjes,was er eigenlijk weinig reden om je af te vragen: waar zijn ze nu..? Inmiddels is die er wel, dus op verzoek en omdat we het zelf ook zo leuk vinden, blazen we de komende 4 weken deze site weer wat leven in! Want om meteen maar met die eerste prangende vraag te beginnen: waar zijn we nou eigenlijk?? Ik kan het niet helemaal precies beantwoorden omdat ik het nu ook niet helemaal weet, maar ik lig dit stukje te tikken in de nachttrein ergens tussen Bangkok en Chiang Mai. Thailand dus! Terwijl ik hier lekker lig te tikken en te hobbelen, ligt Linde gezellig naast me te slapen in het riante bed dat we samen delen. En hoewel we ook nog 2 andere bedjes hebben, liggen David en theije ook gezellig samen in het bedje aan de andere kant van het gangpad. De beneden bedden zijn vrij ruim, dus dat gaat prima zo.

Maar ik zal bij het begin beginnen. We hadden al weer langer de reis kriebels en eindelijk was het dan gelukt een lange vakantie te boeken, Hoera! Heel even leek het er op dat David zijn oogblessure roet in het eten zou gooien (hij heeft sinds eind september een scheurtje in zijn hoornvlies na een stoeipartijtje met Theije) en we zouden moeten annuleren, maar een kleine 3 weken van te voren kregen we te horen dat we toch konden gaan! Wij erg blij natuurlijk, maar het plannen had ook stil gelegen, dus dat moest ineens als een gek nog gebeuren. En waar we vroeger gewoon een ticket boekten en gingen, vergt zo'n reis met 2 kleine kindjes toch wat meer voorbereiding. Daarnaast is het nu ook echt vakantie en willen we op reis nu graag zo min mogelijk gedoe nog (dat is er toch wel, dankzij die 2 aapjes van ons). We hebben de route dus al gepland en redelijk geregeld ( maar ik zou Sanja niet zijn als er niet nog genoeg losse eindjes zijn uiteraard).

We zijn uiteindelijk afgelopen maandag 13 februari vertrokken uit het winterse Amsterdam. We stapten daar met onze voetjes in de sneeuw, in zomerkleding en zonder jassen bij oma Jalada in de auto, die zo lief was om ons en de hele handel naar Schiphol te brengen. En met de "de hele handel" overdrijf ik niet dit keer. We hebben er goed over nagedacht, maar "travel light" leek ons toch niet de beste optie :). Na heel wat wikken en wegen en met in ons hoofd dat we het allemaal zelf moeten mee sjouwen (naast nog 2 kindjes), kwamen we tot oa de volgende bagagelijst: 2 buggies, 2 autostoeltjes, 1 deryan reistentie, 2 grote backpackers en nog handbagage... Maar we hebben er geen moment spijt van gehad nog. We hebben 2 buggies die heel klein opgevouwen kunnen worden (handbagageformaat, kopie van de hippe maar onbetaalbare Babyzen Yoyo, persoonlijk door Sanja uit de fabriek in China geïmporteerd). De autostoeltjes binden we met een sjorband vast op de buggies, waardoor we daar niet meer mee hoeven te slepen en met backpack op de rug en de buggies voor alle andere zooi, verplaatsen we ons best wel soepel met onze hele karavaan :) . We trekken uiteraard wel veel bekijks, en de Thais vinden het maar raar hoor, dat wij de kinderen in zo'n geval willen vast snoeren (zij vinden autogordels sowieso maar een overbodige luxe), maar dat zijn we inmiddels wel gewend. En met 2 wit blonde kindjes in mini formaat, zijn we sowieso het onderwerp van veel oe's en ah's. Vooral Linde stopt zo'n beetje het verkeer en mensen moeten ze gewoon even aanraken! Linde vind die aandacht meestal wel leuk, maar bijt inmiddels ook goed van zich af, als ze het zat is, of ze te veel wordt beknepen. Maar tot die tijd lacht ze naar iedereen en maakt ze als een volleerde Celebrity selfies met allerhande wildvreemde Thaise dames.
Theije vind het al sneller genoeg en roept dapper "stop hou op, ik vind het niet meer leuk!". Helaas hebben de Thai hier weinig kaas gegeten van deze wijze les uit de Vreedzame school in Nederland, dus ondersteunt hij het door als een soort kat uit te halen.

Na ons vertrek van Schiphol, verliep de reis voorspoedig. De ruim 11 uur durende vlucht vloog voorbij (ha ha!), Ondanks dat Linde weinig sliep en ik dus ook niet. Eenmaal in Bangkok aangekomen, zijn we direct met een taxi naar het Oriental Kwai Resort in Kanchanaburi vertrokken. Dat was nog eens 3 uur in de auto, maar na een reis van in totaal 19 uur kwamen we dan eindelijk aan in een klein stukje paradijs! We hadden goede verhalen gehoord over dit resort, maar de werkelijkheid overtrof het zelfs! Het was echt een prachtige oase van rust, waar alles klopt. Een fantastische tropische tuin met romantische het huisjes aan de rivier de Kwai (inderdaad, van de brug over de ...). Het wordt gerund door een Nederlands/Thais stel die ontzettend aardig en gastvrij zijn. We ontdekken meestal liever nieuwe plekken, maar hier gaan we zeker nog een keertje terug! Gisteravond hebben we tot diep in de nacht biertjes zitten drinken onder de sterren met de eigenaar, die ons het bijzondere verhaal over het ontstaan van het resort uit de doeken deed en daarmee direct een heel mooi inkijkje gaf in de Thaise cultuur en het geloof. Het zijn dit soort magische het momenten, waardoor ik me weer realiseer waarom ik zo graag reis en waarom we inderdaad toch echt 2 kinderen de halve aardbol over willen slepen en er nog blij van worden ook!

Voordeel van de lange vermoeiende reis was trouwens wel, dat we de eerste avond rond 19.00 s Avonds allemaal gevloerd waren en we op tijd zijn gaan slapen. De kids sliepen uit tot 08.30 de volgende ochtend en daarmee was direct de jetlag bedwongen!

Na een dagje bijkomen op het resort en spetteren in het zwembad, zijn we de volgende dag naar de Erawan watervallen gegaan. Das een min of meer verplicht hoogtepunt voor Kanchanaburi en je zou er ook nog lekker moeten kunnen zwemmen. De waterval bestaat uit 7 niveaus, die je omhoog moet klimmen, maar lang niet iedereen haalt het/ gaat tot het 7e niveau. Met Linde bij David op de rug tot het 3e niveau, klom Theije als een dappere brandweerman de 750 meter tot het 5e niveau helemaal zelf! Vanaf niveau 3 eiste Linde ook zelf te lopen/ klimmen de laatste 400 meter. Nou trokken we al aardig wat bekijks, maar met die 2 dappere bergbeklimmers, klonken er nu vooral kreten van aanmoediging en bewondering. En hier en daar een wat ontsteld gezicht als mensen puffend en steunend zichzelf naar boven hadden gesleept en dan zagen dat ze ff moesten wachten omdat een kruimel van nog geen 3 turven hoog luid zingend het pad op klautert. Bij het 5e niveau vonden we het wel mooi en zijn we lekker in de poel van de waterval gaan spetteren. Dat bleek eigenlijk een spa behandeling, want de poel zat vol met visjes, die direct aan je tenen begonnen te knabbelen. Zeg maar Dr Fish in de natuur, maar dan ook met hele grote exemplaren er bij! De kindjes vonden het reuze spannend, maar Theije durfde zich er uiteindelijk aan over te geven, aan al die knabbelende visjes! (Linde niet, maar haar teentjes zijn dan ook eigenlijk precies al visvoer formaat, dus geef haar eens ongelijk!). Eenmaal boven en beknabbeld door visjes, was de energie op en hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de draagrugtas (rugtas die je open kunt ritsen en waar dan nog een baby in kan) waar Linde in ging en Theije kon bij Sanja op de rug in de draagzak, waar hij uitgeput in slaap viel...

Omdat Theije al 2 dagen lang zei dat hij heel graag olifanten wilde zien, zijn we de volgende dag op safari gegaan in een dieren "rescue center". Eenmaal aangekomen hadden we onze twijfel over hoe verantwoord het daadwerkelijk was, aangezien er leeuwen- en tijgerwelpjes in grote hokken bij de ingang stonden die je voor 500 baht mocht knuffelen en de fles mocht geven. Omdat we daar niet achter staan, hebben we ons daar verre van gehouden en ook de shows overgeslagen. Maar met de bus op safari, dat moest natuurlijk wel! Het eerste stuk was wat gezapig langs luierende leeuwen en tijgers, maar dat veranderde totaal toen we aankwamen bij de giraffen en zebra's! De safaribus had open ramen en van alle kanten staken de giraffen hun enorme koppen naar binnen om de bananen die wij mee hadden, op te komen eten! Een stuk of 6 nieuwsgierige giraffenkoppen en een hysterisch gillend Amerikaans gezin was iets meer dan Linde kon verdragen, dus die klom in me en eiste zeer subtiel (ahem) dat ik toevlucht zicht bij de buschauffeur, waar de giraffen ons niet konden bereiken. Theije bleef dapper zitten (of durfde zich niet te verroeren) en liet zich door de giraffen de bananen afhandig maken. Eenmaal weer rustig terug in het resort zonder wilde dieren, vinden beide het toch wel prachtig en hebben ze iedereen verteld dat giraffen heel graag bananen eten!( Geef maar toe, dat wisten jullie ook niet hè!).

En toen was het vanmorgen ineens al weer tijd om verder te reizen... Met pijn in ons hart zijn we vertrokken uit het Oriental Kwai Resort en namen we afscheid van het vriendinnetje dat Theije en Linde gevonden hadden. 3 uur terug in de auto (van de zwager van de eigenaar omdat het niet zo wilde lukken een transfer te vinden met autogordels om de stoeltjes mee vast te maken) naar Bangkok met een korte pitstop bij "De Brug over.." (tja, die moet je dan toch ook minsten wel ff gezien hebben na 4 nachten aan de Kwai). Nog snel even wat eten in slaan voor in de trein en... Hop! Op naar Chiang Mai! Althans...Hop! 2 uur wachten, want de trein heeft uiteraard dikke vertraging. Linde gebruikt de tijd om een eindeloze reeks selfies te laten maken met Thaise scouting meisjes en Theije heeft alle noodscenarios uit brandweerman Sam en Paw Patrol nagespeeld. Met nog ff snel een schone luier voor Linde, groeit haar lijst met exotische plekken om versluierd te worden ook gestaag en mag "op het perron in Hua Lampong station in Bangkok" erbij op de lijst.

Inmiddels zitten we dus in de trein en is bijna iedereen om mij heen in diepe rust. Ik zou ook moeten slapen, maar ik vind het zo heerlijk om in mijn knusse hutje te zitten schrijven, terwijl de wereld aan me voorbij trekt en met Linde haar lieve warme babylijfje tegen me aan geknuffeld, dat ik het eigenlijk zonde vind om te gaan slapen. Hoewel ik weinig zie in het donker, voelt het schudden van de trein heerlijk vertrouwd en geeft het echt het gevoel op reis te zijn. De belofte van wat komen gaat en tegelijkertijd het niets hoeven, omdat je toch geen kant op kunt, vind ik het meest ontspannende wat er is.

Dus voor ik me zo toch ook lekker door de trein in slaap ga laten wiegen. zal ik eerst nog vertellen wat er allemaal, als het goed is nog komen gaat. We gaan nu dus naar Chiang Mai. Daar blijven we 2 nachtjes, waarna we vertrekken op een fiets tour. We fietsen 3 dagen lang ongeveer 50 km per dag door het achterland, om uiteindelijk weer in Chiang Mai terug te komen. Na weer 2 nachtjes vliegen we naar Hat Yaj in het zuiden, waar een bus en een speedboot ons uiteindelijk naar Koh Lipe, een officieel bounty eilandje zonder auto's etc zullen brengen. Na 4 nachten gaan we door naar Koh Lanta voor 5 nachten en dan naar Railay Beach (Krabi) voor nog 2 nachten. Dan pakken we in Suratthani de nachttrein naar Bangkok, waar we dan nog 2 nachtjes hebben, alvorens we weer naar Nederland vliegen. Nog veel meer leuks in het verschiet dus!

Ik hoop dat het lukt nog nieuwe verslagen te plaatsen en anders plaatsen we vast nog wel wat op Facebook!

Lieve mensen, warme groetjes van David en Sanja EN ook Theije en Linde inmiddels!

PS: de fotos volgen nog, we moeten eerst nog ff wat extra fotoruimte regelen zie ik :)