Sanja en David 'do' Egypt

Hallo allemaal!

De reizen zijn inmiddels lang niet meer zo lang en exotisch, maar toch houden we onze steeds korter wordende avontuurtjes bij op onze o zo vertrouwde website.

We zijn inmiddels op vakantie in Egypte. We maken een rondreis van 3 weken door heel egypte en vooral door de woestijn. voor het eerst in ons beider levens zijn we meegegaan op een groepsreis en zijn we gezwicht voor het gemak dat (bijna) alles lekker voor je geregeld wordt. Lang leek ons dit het begin van het einde, maar nu de grijze haren een beetje beginnen door te komen en vooral de tijd om te reizen spaars is geworden, hebben we besloten dit nieuwe avontuur ook maar eens aan te gaan.

We zijn nu inmiddels 2 weken weg en hebben het heel erg naar ons zin gehad. We hebben een gezellige groep van 8 personen en onze reisleider. De eerste 3 dagen zijn we in cairo geweest, een hele drukke stad vol getoeter en smog. Geleid door de exursies en onze egyptische reisleider Harry hebben we daar oa de piramides gezien en het egyptisch museum. Daarna hebben we de drukte verlaten en zijn met ons busje de woestijn in gereden. Na een aantal uur rijden kwamen we aan in de 'zwarte woestijn', zo genoemd naar de kleur van de rotsen. Na een berg te hebben beklommen zijn we doorgereden naar de 'witte woestijn', een prachtig, absurditisch landschap van witte kalkrotsen en rotsformaties in de vorm van helder witte paddestoelen. Ooit was dit gebied de bodem van de oceaan en in veel stenen kun je dan ook stukjes koraal en andere fosiele zeedieren vinden. Het idee dat deze droge, witte vlakte ooit gevuld was met water, schetst een duidelijk beeld van de krachten van het broeikaseffect. Met de smogwolken van Cairo nog vers in het geheugen (en de longen), neem ik me voor thuis nog strenger te gaan receyclen.

In dit bijzondere landschap vinden we ook onze overnachtingsplaats: een kampvuur en twee doeken. 2 bedouinen mannen (nomaden) staan ons al op te wachten en maken voor ons eten. We slapen die nacht onder de blote hemel in onze slaapzakjes. Na het eten zitten we bij het kampvuur en mengen de rum die we meegenomen hadden door de cola van de bedouinen. Het wordt gezellig en na een gespekken over sterren stelsels en islam zoeken we allemaal een mooi plaatsje onder de sterren. Hoe mooi de sterrenhemel ook is, zeker als ik voor het slapen gaan nog snel getrakteerd word op een vallende ster, de kou van de woestijn kruipt tot diep in mijn slaapzakje en bezorgt mij een oncomfortabel koude nacht. Als ik wakker wordt is het lang gevreesde onheil geschiedt: achter mijn eigen wc-rots constateer ik dat de woestijn wind mijn darmen een tikje van slag heeft gemaakt. Geen pretje met een lange woestijntocht voor de boeg.

Gelukkig blijkt het ergste leed snel geleden en mag ik me na een dagje weer gezond wanen. David heeft nergens last van, zijn woestijn bedje heeft hem laten slapen als een roosje. De volgende nacht slapen we gelukkig in een soort van 'bed': een stuk beton in een hutje van palmbladeren in een bedouinenkamp. Ik slaap heerlijk en geheel verkwikt beginnen we de volgende dag aan onze derde dag in de woestijn.

De derde dag gaan we eindelijk naar 'de echte woestijn'. Dat wil zeggen, de woestijn zoals ik me die altijd voorstelde vanuit de hollywoodfilms: grote hopen eindeloos zand. Tot nog toe hebben we het moeten stellen met woestijn waar rotsen in liggen en vast zand. Bij onze bestemming gekomen haasten we ons uit het busje de zandduin op: we willen nog net op tijd zijn om de zonsondergang in de woestijn te zien. Zoals echter tot nu toe steeds, is horizon vervuld van stof en zien de zon heel charmant in de nevel verdwijnen. Ook heel mooi gelukkig, die zonsondergang die komt nog wel. Martijn, een mede fotografie enthousiast, en ik besluiten dat het dan maar onvergetelike shotjes van de zonsopgang moeten worden en zetten ons intern alarm op 05.30. (wat niet zo moeilijk is gezien het feit we al 3 ochtenden opstaan met de zonsopgang.
'S avonds zitten we weer met z'n allen bij het kampvuur te luisteren naar arabische muziek die uit de luisprekers van ons busje schalt. Harry, zingt een liedje voor ons en met onze plastikbekertjes met gin tonic is het al gauw heel gezellig. De avond vordert en Harry vertelt bij de schemering van het kampvuur over de liefdes in zijn leven. Het tragische verhaal van 4 verloren liefdes geeft goed weer, hoe anders Egypte en Nederland eigenlijk zijn. Liefdes die niet kunnen bestaan door verschil in godsdienst of gebrek aan geld om te trouwen, hebben er voor gezorgd dat onze reisleider zich afvraagt wat er mis is met hem en of het hem met zijn 28 jaar ooit nog wel zal lukken om te trouwen, hij is immers over 2 jaar zeker wel te oud. Hij heeft nog mazzel dat hij een jongen is als vrouw kun je het na je 24e eigenlijk al wel schudden.
Dit gesprek is een van de velen die zullen volgen over de verschillen in onze cultuur, waarbij mij nog regelmatig de mond open zal vallen van verbazing. Later veins ik niet geraakt te zijn als hij bevestigd dat het soms best lastig is om te werken met mensen zoals wij, die zo dicht bij de duivel staan. Gelukkig houden de gesprekken daar niet bij op en leren we de egyptische cultuur en onze reisleider steeds beter kennen en begrijpen, al blijft dat laatste soms moeilijk. Ondanks ons zwak voor de duivel, spreekt er uit zijn bezorgdheid en persoonlijke gesprekken, respect voor ons en onze cultuur. Wie het boek 'een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luyendijk heeft gelezen heeft een goede inkijk gekregen in de egyptische cultuur. Het boek is meegenomen door iemand uit de groep en is door de een na de andere verslonden. Had ik in nederland gedacht dat het af en toe aangedikt zou zijn, nu herken ik bijna alles.

Na onze periode in de woestin, brengt een lange dag van reizen, eerst zelfstandig met onze bus, later in verplicht konvooi, ons in Aswan. Hier zien we talloze tempels en staren we in verbijstering naar de enorme beelden bij de tempel van Abu Simbel.
Na aswan gaan we op een felukka, een traditonele egyptische zeilboot. We zakken de hele dag de nijl af en overnachten ergens aan de oever op de boot. De kinderen uit het dorpje verwelkomen ons met luid gejuich als we op verkenning zijn. Tussen de poserende kindertjes en de grijpgrage handjes naar mijn camera, waan ik me weer even in Honduras.

In luxor volgen weer meer tempelds en hoe indrukwekkend ook, bij de laatste zijn we tempelmoe. Als een groep basisschoolkideren slaan we ons door de nog steeds enthousiaste uitleg van Harry heen en proberen we ons gezicht recht te houden. Als we uiteindelijk giebelend verstoppertje spelen tussen de zuilen van deze duizenden jaren oude tempel, begrijpt Harry het ook en neemt hij ons mee op een fietstocht door de stad. De mensen uit Luxor en met name de achterbuurten waar wij door heen fietsen (op zoek naar het 'echte egypte', zoals Robin, een van onze reisgenoten graag placht te zeggen), kunnen hun lol niet op over die gekke hollanders die te groot zijn voor de kleine fietsjes en zelf als ervaren amsterdammers nog enigszins geintimideert door het woeste verkeer heen slingeren.

De dag trein uit Luxor brengt ons in 10 luttele uurtjes terug naar ons 'oude' hotel in Cairo en we voelen ons of we thuis komen. De uitnodiging van Harry om bij hem thuis te komen moeten we met pijn afslaan omdat we de volgende dag al weer vroeg opmoeten en dit soort dingen in egypte nou eenmaal niet 'ff snel' tussendoor kan. Na weer 8 uur reizen door de woestijn zijn we dan gister aangekomen in Dahab. Het is een charmant toeristisch hippy plaatsje dat gedomineerd wordt door duikers en backpackers. Het toeristische verheugd ons eigenlijk wel, want dit garandeert ons van goed eten en misschien zelfs wel een biertje erbij!! Na een jaar in honduras rijst met bonen gegeten te hebben, dachten we dat niets ons meer kon vervelen, maar toch zijn de egyptenaren erin geslaagd om na 4 dagen rijst met groente en ondefinieerbaar vlees, onze smaakpapillen tot wanhoop te drijven. Applaus!

Vandaag hebben David en ik een rustig dagje in het hotel, terwijl de rest is gaan duiken. Morgen gaan we de Sinai woestijn in om een 3 daagse kamelentocht te maken. Weer 2 nachten onder de blote hemel en zws rijst en groente in sap. Wij genieten er nu dus nog maar even van!

Nou dat waren de afgelopen 2 weken van ons. Ik had al eerder willen schrijven, maar het drukke schema en exploderende computers in internet cafes hebben dat belet. Ik doe mijn best nog foto's te plaatsen en wie weet komt er nog een laatse stukje... Maar anders:

tot snel! (te snel helaas al weer) en tot de volgende vakantie!

groetjes Daaf en San

P.S: ik zag bij het plaatsen van dit bericht dat er nog heel veel mensen in de email lijst staan. Natuurlijk vinden we het hardstikke leuk als iedereen nog af en toe onze met liefde geschreven verhalen bekijkt, maar mocht je geen behoefte hebben aan onze vakantieverhalen, dan kun je je afmelden via de link