Operatie

Lieve mensen,

Eindelijk weer een stukje en hopelijk lukt het ook echt om dit te posten. Ik was al wel eerder aan stukjes begonnen, maar 1x werd alles gewist (de hele updatvan behandeling 2 tm 7 [e-1f616]!) en een andere keer lukte het niet om het af te maken. Deze zal ik straks toch nog even posten, voor de continuiteit.

Maar inmiddels ben ik weer een nieuwe fase in gegaanen dat is wel een update waard. Er is in de tussentijd een hoop gebeurd, maar dat beschrijf ik misschien later nog wel. Voor nu beginnenwe met het hier en nu (pas op, dit stukje bevat spoilers! voor wie later als nog wil lezen hoe het gegaan is...). Ik schrijf dit stukje vanuit het ziekenhuis, want ik ben vandaag (als je dit leest gisteren) geopereerd.

Om maar met de deur in huis te vallen: alles is goed gegaan! De tumor is verwijderd en mijn lymfe was schoon en ik hoefde gelukkig geen okselkliertoilet!![e-1f603][e-1f603]

Wat betekent dat allemaal, zeg je? Nou: voor de start van de chemotherapie hebben ze in zowel de tumor, als in een van de uitzaaiingen in mijn oksel lymfe een "marker" (jodium bron) geplaatst. Ik was dus steeds een heel klein beetje radio-actief[e-1f605]. Dit hebben ze gedaan, zodat ze bij de operatie goed weten waar de tumor zit of zat. In mijn geval had ik eind september een MRI gehad, waarom de tumor niet meer te zien was (hoera!!), dus die was wel nodig ook. Bij de operatie hebben ze eerst de hele lymfe met de marker verwijderd. Deze zijn ze heel snel gaan onderzoeken in het lab en ondertussen zijn ze de tumor, of in elk geval het tumorgebiedmet wat daar omheen, gaan weg halen. Dat kon gelukkig op een borstbesparende manier. Ook hebben ze een lipoom (vetbult) uit mijn oksel verwijderd, omdat ze toch zo lekker bezig waren. Toen bleek dat de lymfe schoon was (dus geen levende kankercellen meer bevatte), mochten mijn andere lymfeklierenblijven zitten. Als er nog levende cellen gevonden zouden worden, dan zouden namelijk alle lymfeklieren uit mijn oksel verwijderd moeten worden. En dat wil je liever niet, want dat geeft een veel groter risico op complicaties en vooral langdurige klachten zoals oedeem etc. De lymfe in mijn sleutelbeen zou sowieso niet verwijderd worden, want die zit helaas op een plek waar ze niet bij kunnen met een operatie. Dus reden te meer dat het heel goed nieuws is, dat deze "steekproef" lymfe schoon was. Ze gaan er nu namelijk vanuit dat waarschijnlijk alle lymfen schoon zijn. Dat was dus een fijn bericht toen ik uit de narcose ontwaakte.

Wel is het zo, dat ze zowel de tumor/ het tumorgebied en de lymfe die ze hebben weg gehaald, nu naar het lab gaan en de komende 2 weken nog grondig onderzocht worden. Tijdens de operatie was een soort " snel-test"die uiteraard wat minder nauwkeurig is. Over 2 weken hoor ik dan of er definitief geen levende cellen meer gevonden zijn. Mocht dat toch wel zo zijn, moeten die klieren er alsnog uit en zou ik opnieuw aan de chemotherapie moeten. Dus daar hoop ik heeeeeel erg niet op.

Maar het ziet er dus allemaal positief uit, dat we gewoon door kunnen met het behandelplan. Want ondanks al dit positieve nieuws is dat nog niet klaar. Ik heb 12 februari de laatste chemo gehad en voelde me daardoor al een stuk beter. Maar de immuuntherapie gaat wel nog door, dus ik moet wel nog "gewoon" elke 3 weken naar het ziekenhuis aan het infuus.

Ik ben heel blij dat ik weer in "de volgende fase" zit en de operatie achter de rug is met goed gevolg. Ik was er lange tijd niet echt bang of zenuwachtig voor, maar moet bekennen dat ik dat de laatsteperiode vooraf toch wel was. Het voelde weer een beetje als in het begin vlak na de diagnose; je weet niet goed wat je kan verwachten en je gaat een fase in, waarvan je eigenlijk niet goed weet wat je wel en niet kan. Ook zette het me natuurlijk aan het denken over de mogelijkheid dat ze toch nog weer wat zouden vinden en alle gevolgen van dien. Dat is nog niet helemaal weg, want de komende dagen zullen wel spannend zijn nog, maar deze positieve stap, geeft wel weer opnieuw een hoop vertrouwen.

In de aanloop naar de operatie en eigenlijk zo veel mogelijk ook waar mogelijk tijdens de chemotherapie, ben ik zo veel mogelijk gaan sporten. Ik wilde graag zo fit mogelijk de operatie in, zodat ik er ook weer zo fit mogelijk uit zou komen. Dat betekende dat ik bijna elke dag ging sporten: of in de sportschool en later bij de oncologiefysiotherapie of hardlopen. Eigenlijk was dat hardlopen meer hard-sjokken, maar langzamerhand lukt het me wel wat kilometers te maken. Komende weken mag ik weer even niet te veel doen, dus dat wordt wel weer even wennen. Niet dat ik nou zo graag hard liep hoor. Mijn belangrijkste motivatie komt vooral nog voort uit het feit dat ik niet dood wil, wat gelukkig een vrij goede motivator is[e-1f606].

Het was vroeg opstaan vanmorgen, want om 07.00 uur zaten we in de auto, omdat ik me om 08.00 uur in het ziekenhuis moest melden. Bij het binnen komen in de grote hal van het AVL hangt een groot prikbord waar mensen boodschappen op gekleurde briefjes kunnen achter laten. Linde had vorige keer toen ze mee was 2 mooie briefjes opgehangen en het was fijn om die te zien hangen bij binnenkomst.

Eenmaal op een kamer kwamen de artsen langs om op me te tekenen. Om het spannend te maken, hadden ze in de brief van de anesthesist die ik de avond ervoor nog even door las (over wat wel/ niet mag) gezet dat ze mijn LINKERborst gingen opereren[e-1f643]. Omdat de tumor in mijn RECHTERborst zit, schrok ik daar wel even van en kreeg ik uiteraard meteen allemaal visioenen dat ik met tumor en zonder linkerborst zou wakker worden, wat zorgde voor een wat minder lekkere nachtrust. Uiteraard gebeurde dat niet, want bij het tekenen hebben ze een grote pijl op de juiste borstgezet.Omdat het wel verkeerd in het systeem stond ook (oeps![e-1f644]), moest ik het wel steeds bij alle 1000 keer dat ze het nog navragen even corrigeren. Maar het is goed gegaan en ze zijn van mijn linker borst afgebleven. Toch wel fijn, die veiligheidsprotocollen[e-1f601].

Ik had een hele fijne chirurg en werd door de anesthesist naar een lekker tropisch eiland gestuurd. Toen ik wakker werd uit de narcose en uit de uitslaapkamer mocht, kon ik David bellen, die ergens in het ziekenhuis al op me zat te wachten en meteen kwam aangesneld. Ook de chirurg kwam al snel langs om te vertellen dat alles volgens plan was verlopen en dat er dus geen okselkliertoilet was geweest. Ik voelde me eigenlijk vrij goed na de operatie, maar wel met een flinke buzz/ stoned zeg maar. Een beetje of ik dronken was, maar heel erg probeerde dat niet te laten merken en helaas ook zonder het jolige gevoel[e-1f606]. Zelf dacht ik dat je daar niet zo veel van merkte, maar volgens David sprak ik blijkbaar maar de helft van de zinnen uit van wat ik probeerde te vertellen[e-1f923]. Toch niet zo goed gelukt dat verbergen.

Daarna zakte ik ook weer weg in een heeeel diepe slaap, tot rond 17.00 uur mijn zus ook nog gezellig op visite kwam met een mooi paas-bloemetje.Ondanks dat ik dacht me best ok te voelen, bleef ik duizelig en stoned, dus ben ik uiteindelijk nog een nachtje in het ziekenhuis gebleven. Han, mijn nieuwe kamergenoot was 's middagsook gekomen en daarmee heb ik uiteindelijk tot laat in de avond gekletst, wat eigenlijk heel gezellig was.

Vanmorgen werd ik wakker en hoorde ik ineens een bekende stem op de gang. Toen bleek dat een moeder die ik van school en de ouderraad ken, hier als verpleegster werkt. Dus dat was ook een leuke ontmoeting! Super gezellige boel hier dus in het AVL, kan het iedereen aanbevelen als je je verveelt[e-1f92a].

Zo meteen komen David en de kinderen me halen en mag ik weer naar huis. Inmiddels is de mist in mijn hoofd opgetrokken en dankzij een lekkere cocktail aan pijnstillers en een heerlijk zonnetje dat door het ziekenhuisraam naar binnen schijnt, kreeg ik zelfs alweer zin om van alles te gaan doen. Maar door de verpleging is me op mijn hart gedrukt dat ik dat echt nog even niet moet/ mag doen. En waarschijnlijk ben ik vanuit het bed ook een stuk dapperder dan als ik eenmaal weer op mijn voeten sta[e-1f601].

De komendeperiode staat nu in eerste instantie in het herstellen van de operatie. Over ongeveer een maand hopen ze dus dat de wonden genoeg hersteld zijn om met de bestraling te gaan beginnen. Dan wacht me nog ongeveer een maand bestraling. Dat betekent elke werkdag (ma-vrij) op en neer naar Amsterdam voor de bestraling. Dus eigenlijk kan ik er wel soort van gaan wonen... lekker thuis komen[e-1f604]. De immuuntherapie blijft dus ook wel gewoon doorgaan elke 3 weken, alleen mag er nu weer 1 middel af en blijft dus alleen de trastuzumab over. Die gaat nog tot augustus dit jaar door, wanneer ik, als alles volgens plan gaat, grotendeels klaar ben met de actieve behandeling (alleen de hormoontherapie blijft daarna nog 5-7 jaar doorgaan, maar dat is gewoon lekker thuis in een pil).

Voor nu groet ik jullie vanuit de 5e etage van het AVL en ga ik gauw dit verhaal posten, voordat ook dat er weer niet van komt!

liefs,

Sanja