Bewegende spinnen, boze bommen en banden vol bier!

Sabaidee allemaal!

Het heeft weer even geduurdt en na de inmiddels steeds grimmiger klinkende sms-jes die we ontvingen om ons aan te sporen weer een verhaaltje te schrijven, zijn we uiteindelijk vandaag bij de gratie van de regen het internetcafe ingedoken. Ondanks dat we het erg leuk vinden om te schrijven over onze belevenissen, merken we dat het op zo'n korte vakantie (ja we blijven het veeeel te kort vinden en ik bedoel ook in tegen stelling tot een reis van laten we zeggen een jaar)lastig is om tijd te vinden om te internetten. Er is altijd wel iets te doen.
Maar goed, vandaag is het geen mooi weer en hebben we een beetje een kater,dus de perfecte gelegenheid om de gastvrijheid van het internet café te testen.

We hebben inmiddels al weer vele kilometers afgelegd, maar ik zal proberen verder te gaan waar we gebleven waren. We waren in Siem Reap waar we de tempels van Angkor Wat gingen bekijken. We zijn de volgende ochtend heel voreg opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Om 05.00 stond de tuk-tuk voor de deur die ons de hele dag rond zou sjouwen. De tempels waren inderdaad best wel mooi, maar om 13.00 hadden we alles zon'n beetje wel gezien en zijn we terug naar het hostel gegaan. We voelden ons wel een beetje cultuurbarbaren, vooral omdat vele andere reizigers bijna tot in tranen geroerd waren en zij riepen dat een dag echt niet genoeg is om alles te zien (nou hebben we dus ook niet alles gezien, er zijn wel 100 tempels verspreid door de jungle, maar na een aantal tempels "we got the picture").

Ojee, help, de stroom valt uit en er gaan allemaal waarschuwingssignalen piepen. Geukkig is mijn pc erg goed en doet de back up het nog even... we zullen zien voor hoe lang...
Wauw! mijn pc heeft het overleeft en de stroom is weer aan! Hoezee!

Maar goed, Angkor Wat wat erg mooi, maar we beginnen ons te realizeren dat we misschien wat blasé zijn geworden na de Piramides, Tikal en andere wereld wonderen gezien te hebben, moet je van goede huize komen om onze mondjes open te doen vallen helaas. Na Siem Reap zijn we met de bus naar Phnom Penn gegaan. Tijdens een van de stops wandelde ik rustig over het marktje en alle koopwaar die wordt aangeboden om de vermoeide reizigers te verblijden, toen een klein meisje aan mijn mouw trok en zei: look lady, you buy! Nou doen kleine meisjes dit regelmatig en ik keek en lachtte: nee dankje, heb geen honger over de grote schaal zwart spul die ze me aanbood. Toen ik echter beter keek zag ik dat het zwarte spul mijn lievelingskostje bleek te zijn: gefrituurde vogelspin (NOT!). Ik had al gehoord dat ze dat soort dingen verkochten dus was gelukkig niet heel erg geschokt. Nieuwsgierig inspecteerde ik de schaal. Het meisje vond het leuk en wenkte me nogmaals. Ze haalde de schaal van de emmer en maande me erin te kijken. Ik keek en zag wat ik wel verwachte: dode vogelspinnen die wachten om gefrituurd te worden. Ze pakte er een uit om te laten zien. Toen ze het beestje vlak onder mijn neus duwde, begonnen zijn poten ineens te bewegen! De vogelspinnen waren absoluut niet dood en het exemplaar van het meisje wuifde bloeddorstig met zijn poten naar me. Zoals een echte holllandse keukenmeid betaamd sprong ik een halve meter in de lucht en gaf een bescheiden gil. Dit vond het meisje wel leuk en was voor haar het teken om met het monster achter me aan te komen rennen. Pas toen ze de doodsangst in mijn ogen zag en ik haar in 15 verschilllende talen had verwenst, stopte ze (of misschen stopte ze omdat ze heel hard moest lachen om die gekke bange hollandse). Toen ik van de schrik bekomen was (en heel belangrijk: de spin weer veilig in de emmer zat), hadden we tijd om de rest van de koopwaar te bekijken: gefrituurde kakkerlak, sprinkhaan of made en voor de wat meer hongerige onder ons: gebakken...??(rat? vleermuis? nog onontdekt ander kruipend gedierte...?)
Het meisje bleek ondanks haar sadistische trekken erg aardig en de rest van de stop bekeken we ons boekje met plaatjes van dieren etc (point-it)en leerde we over en weer hoe de dieren heetten.

Eenmaal aangekomen in Phnom Penn, bleek de hoofdstad van Cambodja een heel leuk, redelijk rustig stadje te zijn. We hadden een hostel aan het meer, waardoor we al coctaildrinkend en naar de zonsondergang kijkend meer het gevoel hadden in een dorpje te zijn dan in een grote stad. Uiteraard hebben we de toeristische dingen bezocht, wat in PP de killing fields en het Tol Slueng museum inhoudt. Het Tol Sleung museum is een oude school, die de rode Khmer ten tijde van hun bewind in een gevangenis heeft veranderd waar ze mensen martelden om ze vervolgens naar de killing fields te brengen om ze te executeren. Het hele museum hangt vol foto's van de gevangenen, soms na de martelingen. Ongeveer 20.000 mensen hebben er vastgezeten en slechts 4 hebben het overleefd. Het is erg triest en ondanks het zonnetje, voel je je daarna niet zo zonnig. Daarna zijn we naar de killing fields gegaan. We namen een tuk-tuk en na flink onderhandelen wilde die ons voor een goede prijs brengen, even wachten en terug brengen. Eenmaal aangekomen bleek het toch niet zo'n goede prijs, want toen we aankwamen zei onze lieve tuk tuk meneer dat zijn moeder had gebeld en hij naar huis moest, hij kon ons niet ophalen. Gelukkig stikte het er van de tuk tuks, dus we vonden het niet zo erg. De killing fields zelf zijn iets heel geks. Er staat een groot monument met duizende scchedels er in. Verder is het een niet eens zo groot stuk land met kuilen erin waar de massagraven zijn gevonden. Ze hebbenongeveer de helft van de graven opengemaakt en de andere helft met rust gelaten. Af en toe staat er bij een kuil een bordje: Hier werden 400 naakte lichamen zonder hoofd gevonden. Bij een andere staat: Hier werden 200 baby en kinderlijkjes gevonden. Op de boom naast die kuil staat een bordje dat vermeld dat tegen die boom de Rode Kmer de babies doodsloeg, om kogels te sparen. Het is heel gruwelijk, maar ondertussen is het een prachtig stuk land, waar veel vlinders vliegen en het zonnetje schijnt. Af en toe vindt je een stuk kleding of bot op de grond, maar toch is het niet voor te stellen welke gruwelijkheden er zich hebben afgespeeld, ondanks de schedels, ondanks de bordjes.
na het bezoek kwamen we terug op de parkeerplaats om te ontdekken dat alle tuk tuks weg waren. Er was er nog een, maar die zat te wachten op zijn klanten die de fields aan het bezoeken waren... eh... 14 km buiten de stad is dit niet zo handig (Inge, had jij me hier niet ooit voor gewaarschuwd?). Gelukkig mochten we met 2 jongens mee rijden in hun tuk-tuk, die wijselijk opmerkte: "You pay bollocks, you get bollocks!" (hun tuk tuk was een stuk duurder, maar had wel gewacht!).

Na Pnohm Penn zijn we met een driedaagse tour gegaan door de Mekong Delta, naar vietnam. Helaas was het net na TET (chinees en vietnamees nieuwjaar) en gingen veel tours niet. De onze wel, maar omdat we de enige waren die het vanuit PP richting Saigon (Ho Chi Min City) deden, werden we na de grens bij een tour gedaan van oude saaie mensen die een rondje delta deden. Het was wel leuk, maar na 2 dagen waren we het goed zat en voelden we ons net vee. In saigon aangkomen liepen we dapper 20 minuten met onze rugtas te sjouwen op zoek naar een goed(koop) hotel, om er uiteindelijk achter te komen dat we 20 meter van waar de bus ons gedropt had belandt waren... grr.
Saigon was leuk, maar helaas wel de stad waar we erachter kwamen dat onze route iets te ambitieus was en dat de dingen helaas niet altijd gaan zoals je plant. We bleken niet via de geplande route laos in te kunnen dus hebben de plannen om gegooid. Dalat, en daarmee de easyriders (oude vietnam veteranen die je achter op de motor nemen en een paar dagen rond crossen) waar ik me erg op had verheugd had. Maar goed we hebben de plannen wat aangepast en zijn naar het War remnants Museum (voorheen: Museum of American war crimes, de nieuwe naam is iets subtieler, Vietnam probeert de, met name economische, banden met amerika weer aan te halen). Na Het museum in Cambodja en de killing fields dachten we redelijk voorbereid te zijn, maar dat bleek niet het geval. Dit museum was echt het vreselijkste wat we tot nu toe hebben gezien, ooit. Desondanks leek het redelijk objectief (al zal het uiteraard gekleurd zijn). Het hing vol met foto's van de oorlog, foto's van mensen (vooral vrouwen en kinderen) vlak voor ze vermoord werden, kinderen die door Napalm verbrand waren, en de vele misvormingen die "Agent Orange" (de chemicalenien mix van ontbladermiddel en DDt dat de amerikanen over een heel groot gedeelte van vietnam hebben gestrooid en waardoor nu nog steeds kinderen misvormt geboren worden en op stukken land niks kan groeien). Er hing een foto van een soldaat (US)die een half lijk van een VC strijder ophoudt. Ook stonden er foto's en verhalen van hele dorpjes die uitgemoord zijn, waar alleen nog vrouwen, kinderen en oude mensen woonden. Wat me echter nog het meest verbaasde was dat er bij stond dat een van de massamoorden die gepleegd is in een dorpje (waarbij slechts 4 families, het hele dorp werden vermoord op gruwelijke wijze)gebeurde onder leiding van een man is gebeurd, die nu senator is in Amerika. Hij heeft het pas in 2001 toegegeven, maar heeft het toegegeven. Desondanks is hij nooit vervolgd en heeft hij nu dus een hoge positie in de amerikaanse politiek!! Als je een jointje rookt in je jeugd als president vindt heel amerika dat een ramp, maar babies de buik opensnijden en met je blote handen vrouwen wurgen is geen obstakel voor een politieke carriere... Woest werd ik ervan. Ook in Centraal amerika zagen we reeds vele bewijzen dat amerika zich herhaaldelijk schuldig maakt aan het op zeer grote, bewuste schaal schenden van mensen rechten en ook hier werd dit weer bevestigd. Deze feiten zijn gewoon in een museum te vinden en worden zelfs niet door hen ontkent. Desondanks heeft Amerika zich nog nooit hoeven te verantwoorden voor wat voor tribunaal dan ook. Ik blijf het ongeloofelijk vinden dat de halve wereld bevolking (inclusief nederland) dit land nog accepteerd. Maar goed. Dat niet alle amerikanen slecht zijn en dat ook vele soldaten slachtoffer waren, zagen we op een hele mooie manier aan het eind van het museum: een US soldaat had al zijn onderscheidingen opgestuurd (waaronder de purple heart, etc) naar vietnam en er zat een bordje bij met de tekst: "I am sorry, I was wrong". Dat vonden we zo mooi. De enige woorden die tellen en die de politieke top zijn strot niet uit krijgt.

Maar goed, ik dwaal af.
Vanuit Saigon hebben we de nachttrein genomen naar Qui Nhon, een klein plaatsje aan de kust waar we lekker aan het strand wilden gaan liggen. Het is niet toeristisch omdat het niet op de route van de tourbussen ligt en Vietnam lijkt je te willen ontmoedigen buiten de paden te treden (enkele reisbureau's vertelden ons dat het niet mogelijk was daar te komen, al konden we er gewoon met de trein komen). Helaas was het weer er niet goed, zeg maar erg koud en konden we niet op het strand liggen. gelukkig kwamen we echter Mignon en Joris, twee nederlanders die huis en haard hebben verkocht om voor onbepaalde tijd de wereld te bereizen en wel te zien waar ze landen, tegen. Met hen hebben we scoortertje gehuurd en zin we twee dagen lang de omgeving door gecrossed op de scooter. Deze keer met versnelling en een iets dapperdere Sanja achter op. We voelden ons "born to be wild" en zo had ik toch nog mijn easyrider avontuur. Na een paar super gezellige dagen moesten we echter weer door naar Vinh, vanwaar we de bus naar Laos zouden nemen.
ook in Vinh was het koud en het leek wel een soort spookstad. Het stikte van de hotels, maar er was geen toerist te bekennen (ze waren allemaal leeg). Ook was er nergens een restaurant te vinden, dus na lang zoeken zijn we geland in een lokaal eetschuurtje waar we de mensen helemaal zenuwachtig maakten met onze buitenlandse aanwezigheid. Met wat lachen, wijzen (lang leve de point-it!), kregen we echter toch iets te eten en na een flesje rijstwijn, was het heeeel gezellig. De dochters van de vrouw vonden ons erg interessant en ineens legt een van hen al giegelend een briefje voor david neer. He was in het vietnamees, dus we hadden geen idee wat er stond, maar hebben het maar meegenomen. Aan het einde van de avond waren we "friends" (opgezocht in het woordenboek). Terug naar het hotel lopend, worden we aangesproken door een meneer op een scooter: skoeme sir! (excuse me, sir...). You look for bus to laos tomorrow? We hadden in het hotel gevraagd, maar niemand wist ervan of begreep ons. Uiteindelijk hadden we hem op het busstation gevonden, dus geen probleem. Maar deze meneer kende ons blijkbaar en als enige blanken in de stad, had hij ons gevonden. Zijn broer had de bus naar Laos. Vol ongeloof keken we elkaar aan en kregen een eng soort big brothergevoel. We besloten geen kaartjes van hem te kopen, maar s ochtends zelf naar het station te gaan. Toen we om 04.30 's ochtend het hotel wilden verlaten, stonden we echter voor een obstakel. Het hotel was op slot. We hadden ons vertrek aangekondigd en waren al uitgechecked en ons was verzekerd dat het geen probleem was. Gelukkig lag er een meneer in de gang te slapen die ons vast wel eruit zou laten... althans dat dachten we. We kregenhem niet wakker en na tenslotten flink scxhreeuwen en schudden stond hij wankelend op. Hij bleek veel meer rijstwijn gedronken te hebben dan wij en snapte er geen hol van. Hij wilde onze paspoorten zoeken en weigerde ons eruit te laten. Onze uitleg deerde hem niet (hoorde hij zws niet eens) en hij bleef rond waggelen. Na 15 minuten waren we op het punt dat we hem bedreigden om hem te slaan als hij nu de deur niet zou open doen... en dat deed hij. Normaal zijn we niet agressief, maar er gaat maar een bus in de 2 dagen en die wilden we nu door deze zuiplap niet missen (en bovendien had hij ons om 02.30 wakker gemaakt door met zijn zatte harses op de deur te kloppen, god knows why...zijn kredit was nu echt op!). Op het busstation aangekomen stond onze vriend van de vorige avond (big brother) ons al vrolijk op te wachten. De bus was inderdaad van zijn broer.
We installeerden ons voor de 12 uur durende reis en de bus vertrok toen hij vol was. Althans dat dachten wij. na 4x stoppen bleek de capaciteit van de bus 4x groter dan wij gedacht zouden hebben en zat het gangpad, de bagagerekken en de zakken met rijst vol met rokende, rochelende Vietnamezen/Loatianen die ieder hun eigen kruiwagen bij zich hadden (misschien zijn die zeldzaam in Laos? dachten wij). Blij met onze zitplaats begon de kronkeligge, maar prachtige reis naar Laos. De grens, die niet echt vaak door westerse buitenlanders gebruikt wordt blijkbaar,ligt in de middle of nowhere op een bergtop. Het duurde 2 uur om de 25 km ernaar toe van de voet van de berg af te leggen...).
Eenmaal in Ponsavan (het stadje in Laos) zijn we naar de Plain of jars gaan kijken. het zijn velden, waar om misterieuze, onbekende reden allerlei grote potten liggen (sommige 1,5 meter hoog). Ze zijn zws 2000 jaar oud, maar niemand weet het zeker. Wederom leuk, interessant en na 2 welden met potten hadden we het gezien. Ook hier bleek echter weer een zware oorlogsgeschiedenis achter te zitten. Met uiteraard, hoe kan het ook anders: de amerikanen in de hoofdrol. De oorlog in Laos heet de secret war, omdat niemand wist dat Laos helemaal plat gegooid is met bommen door Amerika. In totaal heeft Amerika 2 miljoen ton (!!) bommen gegooid op Laos. Dat is 2 ton per inwoner. De reden erachter varieert van: "we wisten niet precies waar vietnam lag", tot "We hadden niet genoeg benzine om helemaal naar vietnam te vliegen" tot zws iets wat te maken heeft met communisme. Nadat een amerikaanse hulpverlener in Laos de oorlog ontmantelde, reageerde de amerikaanse overheid uiteraard geschokt: hoe kan dit gebeurden zonder dat de burgers of de politiek dit weet? Nou, geloof mij: dat kan ook niet. Het wrange is helemaal dat toen de amerikaanse president eindelijk aan te kondigen Vietnam niet meer te bombarderen, de bombardementen in Laos, vertienvoudigden, want ze konden nu al hun wapens op Laos richten. wederom vroeg ik me af waarom ik dit nooit op school heb geleerd...
Dankzij deze totaal zinloze oorlog, kunnen de mensen in Laos nog steeds niet normaal leven. Het hele land ligt vol met onontplofte bommen. Je mag niet buiten de paden lopen, anders heb je kans opgeblazen te worden (met name in het noorden van Laos) en gemiddeld een keer per maand vliegt er een boer de lucht bij het omploegen van zijn land. Langzaam maar zeker wordt door MAG, een organisatie, het land centimeter voor centimeter (letterlijk) doorzocht en bom vrij gemaakt. Dat zal echter nog tientallen jaren gaan duren .
Maar goed, onze portie ellende hadden we voor dit land ook weer gehad.

Daarna zijn we verder gegaan naar Luang Prabang, de hoofdstad van Noord Laos. Het is een prachtig stadje, dat op de UNESCO wordld heritage lijst staat. We hebben er lekker rondgekeken, maar helaas werd ik er ook een beetje ziek.
Na enkele dagen zijn we aangekomen in Vang Vieng, waar we nu zitten...(ja het verhaal loopt bijna op zijn einde...). Vang Vieng is een heel apart dorpje, dat totaal is omgevormd door de backpackers die er zijn. Het zit vol met barren waar de hele dag Friends gedraaid wordt (de comedyserie) en backpackers van hun "happy-shakes" genieten (op het moment dat ik dit typ hoor ik de begin tune op de achtergrond...). De happy shakes/pizza/pancake is happy doordat er mariuana, xtc, opium of heroine in zit... Gelukkig kan je ook niet zo happy shakes bestellen. Verder is de belangrijkste activiteit hier "tuben": tuben is net zo fantastisch als het stom en toeristisch is, maar als je het gedaan hebt, ben je verslaafd. Je wordt door een tuk tuk 4 km buiten de stad gedropt met een binnenband (een tube)van een tractor. je gaat ering liggen en drijft de rivier af. Langs de rivier staan duizend en een barretjes en als je er een leuk vindt, steek je je hand op en gooien ze een soort hengel naar je. Ze halen je dan binnen en je drink er je (al dan nie happy) drankje. Letterlijk vissen op buitenlanders zeg maar. Het bier kost geld, maar de Lao-Lao (de lokale zeer sterke alcohol) shots zijn gratis... Rond een uur of zes hoop je in het stadje te zijn, stomdronken, zoals de regel is of loop je de rest omdat het te koud wordt. We hebben het gister gedaan en waren skeptisch, maar de reden dat we er vandaag nog zijn is dat het zo leuk was, dat we vandaag weer wilden. Helaas regende het heel hard, dus die pret ging niet door. Eergister zijn we nog braaf op een motertje met een ander stel de spectaculair mooie omgeving gaan ontdekken. Over zeer slechte zand/losse steen weggetjes belanden we op een dorpsfeest waar we dansten met de locals, kregen we spontaan een workshop katoenweven en zwommen we in het blauwste water dat we ooit hadden gezien... De leukste dag ooit! (tot we de volgende dag gingen tuben: de leukste dag ooit!).

Nou dat was weer een hele bevalling... Dat krijg je als je veel te lang niks schrijft. Voor de die-hard die het hele stuk hebben uitgelezen: chapeau! voor hen die halverwege zijn afgehaakt: can't blame you...
Wij gaan zo wat foto's plaatsen en dan lekkerin een bar hangen. We gaan op zoek naar die ene bar die heel gewaagd family guy of de simpsons draait in plaats van Friends... whoe hoe! Morgen gaan we als het weer mee zitten kayaken naar Vientiane.

Lieve mensen, wie weet komt er nog een stukje, maar anders alvast tot in Nederland!

kus, knuffel en tube van San en Daaf